လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင္း ( ၁၆ ) ( Zawgyi )

“ ဟင့္အင္း ... မဟုတ္ဘူး ... အဲ့လိုမျဖစ္ရဘူး ... မထားခဲ့ပါနဲ႔ ... ေတာင္းပန္ပါတယ္ ... ေမာင့္အမွားပါ ... ေမာင္ မွားတာပါ ... ဟုတ္ၿပီလား ... အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင့္ကိုထားၿပီး မထြက္သြားပါနဲ႔ ... မင္း မရွိရင္ ေမာင္ တကယ္ေသသြားလိမ့္မယ္ ”

အေမွာင္ဖုံးေနခဲ့သည့္မ်က္ဝန္းတစ္စုံက ႐ုတ္ျခည္းပြင့္သြားခဲ့သည္။ မ်က္ေတာင္ရွည္ေလးေတြမွာ မ်က္ရည္စေတြက တြဲခိုေနၿပီး မ်က္ဝန္းအိမ္က အရည္လဲ့ေနသည္။ မ်က္ဝန္းေတြကို ခဏမွိတ္ခ်လိုက္ေတာ့ မ်က္ဝန္းေထာင့္မွ တြဲခိုေနသည့္မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕က ပါးျပင္ေပၚကို ေႂကြက်လာသည္။

ရင္ဘတ္က တာေဝးေျပးသမားတစ္ေယာက္လို ေဖာင္းမို႔ေနၿပီး ႏွလုံးခုန္သံေတြက အရမ္းကိုျမန္ဆန္ေနကာ ႏွာေခါင္းကေန အသက္ရႈလို႔မရေတာ့သည့္အတြက္ ပါးစပ္ကိုဟကာ ေလကို ရႈိက္သြင္းရသည္။ လက္အစုံက အိပ္ရာခင္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ရသျဖင့္ ေသြးေၾကာေတြ ေထာင္ထေနသည္။

ဒီလိုမ်ိဳး ... ဒီလိုမ်ိဳး ေသလုမတတ္နာက်င္မႈေတြက ဘယ္ေတာ့မွ အဆုံးသတ္မွာလဲ ...

သုံးမိနစ္ ...

ေလးမိနစ္ ...

ငါးမိနစ္ ...

အိပ္ရာခင္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္‌တို႔က တျဖည္းျဖည္းအားေလ်ာ့သြားသည္။ ႏွလုံးခုန္သံေတြလည္း အရင္အတိုင္းျပန္ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ မၿပီးဆုံးႏိုင္သည္က ယခုထိ က်ဆင္းေနေသးသည့္ မ်က္ရည္စေတြ။ ဘယ္ေတာ့မွ အဆုံးသတ္ဆိုတာ မရွိေတာ့သလိုမ်ိဳး။

ဒီလိုေန႔ရက္တိုင္း က်ိန္စာတစ္ခုလို အိပ္မက္ဆိုးကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔ သူ ႐ုန္းကန္ႀကိဳးစားရသည္။ ဒီလိုေန႔ရက္မ်ိဳးမွာ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးသမွ် ကိစၥရပ္တိုင္းက အစကေန အသစ္အတိုင္းျပန္လည္စတင္လာၿပီး သူ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပစ္လိုက္ဖို႔ သတိေပးေနသလိုပင္။

ေရမကူးတတ္သည့္လူတစ္ေယာက္ကို ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ေအာက္ေျခအထိ တ႐ြတ္တိုက္ဆြဲေခၚခ်သြားၿပီး လည္ပင္းကို သံႀကိဳးေတြနဲ႔ခတ္ထားသလိုမ်ိဳး ...

အရမ္းေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ ...

အရာအားလုံးက ေမွာင္မည္းၿပီး မြန္းၾကပ္လြန္းလို႔ ေသလုမတတ္ ...