လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင္း ( ၂၉ ) ( Zawgyi )

ေကာင္းကင္ႀကီးတစ္ခုလုံးက မိုးရာသီပီသစြာပင္ မႈိင္းညႇိဳ႕‌အုံ႔ဆိုင္းေနေလသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္းတိုက္လိုက္ေသာ ေလမ်ားက အခန္းျပတင္းေပါက္မ်ားကို အရွိန္ျဖင့္ဝင္ေဆာင့္ၾကသည္။

တကၠသိုလ္ဝင္းအတြင္း သစ္ပင္မ်ားကလည္း ေလယူရာ ယိမ္းယိုင္ေနၾကသည္မွာ ကႀကိဳးဆင္‌ေနသူမ်ားသဖြယ္။

ဤအျခင္းအရာသည္ မၾကာမီအခ်ိန္အတြင္း မိုးသည္းထန္စြာ႐ြာသြန္းေတာ့မည့္လကၡဏာပင္ျဖစ္သည္။

ေန႔လယ္ခင္း၂နာရီခန႔္သာ ရွိေသးေသာ္ျငား ေနအလင္းေရာင္တို႔က တစိုးတစိမွ် ရွိမေနဘဲ ေပ်ာက္ကြယ္ေနကာ မည္းေမွာင္ေသာ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္မ်ားကသာ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္တြင္ ျဖန႔္က်က္ကာ အလုအယက္ေနရာယူထားလ်က္ရွိသည္။

သို႔ေသာ္ ျပင္ပမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္သဘာဝတရား၏ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကိုမူ အလင္းေရာင္ထိန္ထိန္သာေနသည့္အခန္းတြင္းမွ လူမ်ားက သိပ္သတိမမူၾကေခ်။

ယခုအတန္းခ်ိန္ဝင္မည့္ဆရာမက ေက်ာင္းမလာသျဖင့္ အတန္းသားေတြ အကုန္လုံးလြတ္လပ္ေရးရေနၾကသည့္အတြက္ စကားသံမ်ားက ေလတိုးသံမ်ားကို ေက်ာ္လြန္ေတာ့မတတ္ ပြက္ပြက္ညံေနသည္။

“ ေလးဆက္ ”

ပုခုံးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ပုတ္လာသူေၾကာင့္ ေလးဆက္ စာေရးေနရာကေန ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။

“ ဘာလဲ ”

ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူလည္း ေရးစရာရွိသည့္စာကို ဆက္လက္ေရးသားေနၿပီး နားစြင့္ထားမိ၏။

“ ဒီေန႔လယ္ ငါတို႔ တီခ်ယ့္ဆီ သြားရမယ္ေလ ... ငါ မေန႔ကတည္းက အဲ့အေၾကာင္း သတိေပးထားတယ္ေနာ္ ... မင္း ေမ့ေနတာလား ေလးဆက္ ”

စာေရးေနသည့္ေလးဆက္၏လက္က ႐ုတ္ခ်ည္းရပ္တန႔္သြားရသည္။ အဲဒီေနာက္ အနည္းငယ္ေတြေဝသြားၿပီး ဘာမွမျဖစ္သလိုဟန္ျဖင့္

“ မနက္ျဖန္ ... မနက္ျဖန္မွ သြားမယ္ ”

ထိုကဲ့သို႔ ေျပာၿပီးေနာက္ စာဆက္ေရးမည္ႀကံေသာ္ျငား ေဘာပင္ကို ကိုင္ထားသည့္လက္က တုတ္တုတ္မွ်ပင္မလႈပ္။