လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင်း ( ၅၀ ) ( Unicode )

လူတိုင်းမှာ အကြောက်တရားကိုယ်စီရှိကြတယ်တဲ့။

ကျွန်တော်ကတော့ ကိုကို့အမုန်းကို အကြောက်ဆုံးပဲ။

❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️

“ ငါ မင်းကို မုန်းတယ် ဈာန်ရောင်ခ ”

မျက်ရည်များ တသွင်သွင်စီးကျနေသည့် ကိုကိုက နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်လုမတတ်ကိုက်ရင်း သူ့ကို စက်ဆုပ်ရွံ့ရှာသည့် အကြည့်မျိုးနှင့် ကြည့်လာသည်။

မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ယောက်ကို ရွံ့မုန်းနေသလိုမျိုး ... ။

“ ကိုကို ... ကျွန်တော်ကလေ ... ”

တုန်လှုပ်ခြင်းများစွာနှင့် ဖြေရှင်းချက်ပေးဖို့အတွက် ကိုကို့လက်ကောက်ဝတ်လေးကို ဆွဲယူလိုက်ရာ ထိသည်ဆိုရုံမျှရှိ‌သေး ဆတ်ခနဲ ပုတ်ချခြင်းခံလိုက်ရသည်။

“ ဖယ်စမ်း ! ငါ့ကို မထိနဲ့ ! မင်း ငါ့အသားကို နည်းနည်းလေးတောင် လာမထိနဲ့ ဈာန်ရောင်ခ ! ”

ကိုကိုက သူ့ကို အော်ဟစ်ရင်း သူ ထိကိုင်လိုက်သည့်နေရာကို ရွံ့ရှာမုန်းတီးလွန်းစွာ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါပွတ်တိုက်နေသည်။

ထိုလက်ကောက်ဝတ်လေး နီရဲတွတ်လာသည့်အထိ ... ။

ဤအခြင်းအရာကို ကြည့်ရင်း ဆက်ပြောမည့် စကားလုံးများက သူ့လည်ချောင်းဝမှာတင် တစ်ဆို့သွားရသည်။

အဲဒီလောက်တောင်လား။

အဲဒီလောက်အထိ ကိုကိုက သူ့ကို မုန်းတီးနေတာလား။

အသားချင်းတောင် အထိမခံနိုင်တော့တဲ့အထိလေ။

နှလုံးသားနာကျင်မှုကြောင့် သူ့မျက်ရည်တစ်စက်က မြေပြင်ပေါ် ပေါက်ခနဲ ကြွေကျသွားသည်။

“ ဈာန်ရောင်ခ ! မင်း တကယ်ရက်စက်တယ် ! ”

ကိုကိုက သူ့ကို လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးရင်း ပြစ်တင်ပြောဆိုလာသည်။

အခုချိန်မှာ ကိုကိုက တရားလို ... ။

သူကတော့ ဘယ်လိုသနားငဲ့ညှာမှုမျိုးနဲ့မှ မထိုက်တန်သည့် တရားခံတစ်ယောက်ပေါ့။