လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင္း ( ၂၄ ) ( Zawgyi )

စင္ျမင့္ထက္က ျမဴးႂကြႂကြေတးဂီသံႏွင့္အတူတူ လိုက္ပါစီးေမ်ာကခုန္ေနၾကသည့္လူေတြၾကားမွာ ဈာန္ေရာင္ခတစ္ေယာက္တည္း ဘာလႈပ္ရွားမႈမရွိဘဲ ခပ္ေတြေတြရပ္ေနၿပီး ကိုကို ေျပာသြားသည့္စကားမ်ားကို အေလးအနက္ထားကာ စဥ္းစားေနမိသည္။

ဘယ္သူလဲ ...

ကိုကို႔မိတ္ေဆြဆိုတာ ဘယ္သူလဲ ...

ဘာျဖစ္လို႔ သူက ကိုကို႔မိတ္ေဆြကို ဧည့္ခံေပးရမွာလဲ ...

ကိုကို တကယ္ပဲ ဘာေတြလုပ္ဖို႔ ႀကံစည္ေနတာလဲ ...

ထိုကဲ့သို႔အ‌ေတြးမ်ားေနစဥ္မွာပင္ ႐ုတ္တရက္ အေနာက္က‌ေန သူ႔ခါးကို ဖက္တြယ္လာသည့္ လက္တစ္စုံ ... ။

ေက်ာျပင္က်ယ္ေပၚ အပ္မွီလာသည့္လူတစ္ေယာက္၏ခႏၶာကိုယ္ ... ။

ဒီအထိအေတြ႕ကို စိတ္ထဲက မလိုလားမႈေၾကာင့္ ဈာန္ေရာင္ခ သူ႔ကိုဖက္ထားသည့္ လက္အစုံကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲခြာလိုက္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို႐ုန္းထြက္လိုက္ကာ ေနာက္ကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ ေတြ႕လိုက္ရသည္က တာရာလင္း ... ။

အစကတည္းက ကိုကို႔ေၾကာင့္ ေနာက္က်ိေနသည့္စိတ္တို႔က တာရာလင္းကို ျမင္လိုက္ရသည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ပို၍ဆိုး႐ြားသြားသည္။ မျမင္ခ်င္သည့္လူကို မျမင္သင့္သည့္အ‌ေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ဒီေနရာကေန အလ်င္စလိုထြက္သြားခ်င္စိတ္တို႔ ေပါက္လာသည္။ သို႔ေပမဲ့လည္း ကိုကို မွာသြားသည့္စကားတို႔ေၾကာင့္ ေျခလွမ္းတို႔က မေ႐ြ႕ျဖစ္ေပ။

အဲဒီေနာက္ တာရာလင္းက အေနာက္မွာ ရပ္ေနရာကေန အေရွ႕တည့္တည့္ကို ေလွ်ာက္လာကာ စင္ျမင့္ကို ေက်ာေပးရင္း ဈာန္ေရာင္ခႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေအာင္ ဝင္ရပ္လိုက္သည္။

သူ႔ေရွ႕က လူ၏တြန႔္ခ်ိဳးေနသည့္မ်က္ခုံးတန္းေတြႏွင့္ တင္းတင္းေစ့ထားသည့္ႏႈတ္ခမ္းေၾကာင့္ ကိုဈာန္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနလဲဆိုတာကို သိလိုက္ရသျဖင့္ တာရာလင္း ၿပဳံးမိသြားသည္။ သူ႔အၿပဳံးေၾကာင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ရပ္ေနသည့္လူက ပို၍ပင္ ခံရခက္သြားဟန္ျဖင့္ အံႀကိတ္လိုက္သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။