Wat heb ik je ooit misdaan?

Deel 19

     {Perspectief J/n}
Een paar dagen later
Mijn leven is echt een hel... Ik weet niet wat er is gebeurd, maar mijn leven is in een paar dagen helemaal ingestort. Het is uit met mijn vriendje, ik heb dikke ruzie met Julia en ik ben gezakt voor mijn examens. Over alles had ik een paar dagen nog zo'n goed gevoel en nu... Ik weet niet meer wat ik moet doen... Het enige wat ik de afgelopen dag heb gedaan is in bed liggen en huilen. Mijn ouders hebben geen idee wat er met me aan de hand is en hebben dat al een paar gevraagd. Ik heb gezegd dat ik me niet lekker voel, want ik ga hen niks vertellen. Ik ga hen niet vertellen hoe dom ik ben geweest. Ik heb iemand vertrouwd die ik niet kon vertrouwen. Julia, mijn beste vriendin nog wel... Ik ben maandag naar haar toe gegaan en heb verteld wat er was gebeurd. Alleen ze ontkende alles. Ze werd zelfs heel boos. Ze zei: "Hoe kun je denken dat ik dat ooit zou doen? Ik dacht dat we vriendinnen waren..." "Dat dacht ik ook, maar blijkbaar niet... Ik vind echt laf dat je nog steeds ontkent. Ik hoef je niet meer te zien. Onze vriendschap is over!" En toen ben ik weggegaan, huilend. Julia wilde me nog tegenhouden, maar ik fietste te hard weg. Ik kon toen, en nu nog steeds, niet geloven wat ze had gedaan en dat ze het ook niet gewoon toegaf. We waren al een lange tijd beste vriendinnen en dan flikt ze me dit. Dat doet gewoon pijn. Heel veel pijn... Nadat ik van Julia's huis weg was gefietst, ben ik naar Levi gegaan. Ik moest het goedmaken met hem, want ik kon hem niet kwijtraken. Alleen hij was niet thuis. Ofja... Volgens mij was hij er wel, maar deed hij de deur niet open. Ik heb 5 minuten gewacht, maar op het moment dat ik zijn ouders zag ben ik weggegaan. Ik kon niet met hen praten. Ik was bang dat ze niet wisten wat er was gebeurd en dat het heel ongemakkelijk zou worden. Of ze wisten het juist wel en zouden heel kwaad zijn. Ik ben naar huis gegaan en heb daar Levi nog 10x proberen te bellen, maar dat had geen resultaat. En toen drong pas echt tot me door wat er was gebeurd. Dat het uit was met Levi... Dat ik het verpest had... Dat ik hem echt kwijt was... Vanaf dat moment kon ik alleen nog maar huilen. Ik moest huilen om Levi en mijn stomme fout, maar het was ook angst. Levi's woorden gingen door mijn hoofd: 'Vergeet niet dat ik ook foto's van jou heb.' Ging hij mijn foto's aan iedereen laten zien of zei hij dat alleen omdat hij kwaad was? Ik wist het niet en dat maakte me juist bang. Nu nog steeds... Hij heeft nog niks gedaan, maar dat kan altijd nog. Ik blijf in deze onzekerheid... Ik kan het ook niet vragen of hem tegenhouden. Sinds zondag heb ik niks meer van hem gehoord. Hij heeft me overal op verwijderd en als ik hem probeer te bellen, krijg ik gelijk voicemail. Ik ben daarom ook maar opgehouden met bellen, want ik werd gek van de voicemail. Ik wilde mijn telefoon zelfs tegen de muur gooien, maar toen werd ik gebeld door school. Ik dacht dat mijn leven al helemaal was ingestort, maar het kon nog erger. Gezakt voor de examens... Ik dacht dat het wel goed ging, maar uiteindelijk heb ik 3 onvoldoendes gehaald. Dat kwam waarschijnlijk doordat ik vaak tijdens het leren afgeleid raakte door appjes van Levi. Ja... Zelfs met dit heeft Levi iets te maken. Alles wat fout is gegaan, daar heeft Levi iets mee te maken. En ik denk dat het nog niet klaar is. Het wordt erger dan dit...