Wat heb ik je ooit misdaan?

Deel 20

{Perspectief J/n}
"J/n, kom uit je bed!" roept mijn moeder van beneden. "Nee! Geen zin!" Ik hoor haar de trap op komen en een paar seconden later gaat de deur van mijn kamer open. "J/n, wat is dit nou? Waarom kom je je bed niet uit?" Mijn moeder gaat op mijn bed zitten, dus ik trek de deken over mijn hoofd. "Ik voel me gewoon niet lekker..." "Is dat alles?" "Ja..." Terwijl ik dat zeg, stromen er tranen over mijn wangen en moet ik snikken. Mijn moeder hoort het en trekt de deken van me af. Er komt een bezorgde blik op haar gezicht als ze me ziet en ze trekt me in een knuffel. "Lieverd, dit is echt niet alleen omdat je je niet lekker voelt hè. Vertel me alsjeblieft wat er is." Ze kijkt me aan en ik twijfel of ik het moet zeggen. "Het... Het is uit met Levi..." komt er uiteindelijk stotterend uit mijn mond. "Ach lieve schat, dat vind ik echt heel vervelend voor je. Wat is er gebeurd?" "Hij heeft het uitgemaakt..." zeg ik. Het is de waarheid, maar over de foto's zeg ik niks. Ik had überhaupt niks moeten zeggen... Mijn moeder kijkt me stil aan. "Ik weet dat je hem nooit echt mocht mam, maar ik hield van hem..." "Ik vertrouwde hem inderdaad niet helemaal en terecht, maar ik weet dat je hem echt leuk vond." "Niet alleen leuk mam, ik hield van hem..." "Ja..." Ik wil weer wegkruipen onder de dekens, want ik heb echt geen zin om nog met mijn moeder te praten, maar ze houdt me tegen. "J/n... Sorry dat ik je niet kan steunen op de manier die jij wilt, maar ik vind het echt vervelend voor je, lieverd." "Mijn leven is gewoon verpest..." "J/n! Zeg dat niet!" "Het is zo..." "Nee! Je leven is niet verpest als het uit gaat met je vriendje. Dit heet liefdesverdriet. Daar kom je overheen en dan vind je een jongen, die ook van jou houdt." "Maar die wil ik niet! Ik wil Levi!" Mijn moeder zucht. "Ja... Dat weet ik..." Door die opmerking over een andere jongen ben ik boos geworden. Natuurlijk wil ik geen andere jongen. Wat denkt mijn moeder wel?! "Wil je alsjeblieft weggaan nu? Ik heb geen zin meer om te praten." "Oke, ik ga weg als jij beloofd straks uit bed te komen. We gaan uiteten." "Uiteten?" "Ja, we gaan uiteten met de ouders van Ian. Misschien kan hij je dan ook een beetje afleiden." Ian... Ik was hem helemaal vergeten. Mijn beste vriend vergeten... Wat stom... Nu ik aan hem denk, mis ik hem wel. Misschien kan hij mij inderdaad wat afleiden. Mijn moeder wacht nog steeds op een antwoord, dus ik zeg: "Oke... Ik kom zo wel mijn bed uit..." Mijn moeder glimlacht. "Goed zo. Dan zie ik jou over een halfuurtje beneden!" Ze staat op en loopt mijn kamer uit. Ik blijf haar nakijken, maar ga dan mijn bed uit. Misschien heeft mijn moeder wel gelijk. Ik moet me over Levi heen zetten en doorgaan met mijn leven. Dat is het beste, denk ik... Maar kan ik dat wel?