Wat heb ik je ooit misdaan?

Deel 35

     {Perspectief J/n}
4 dagen later
Het is mijn verjaardag! Ik kijk in de spiegel naar mijn kleren. Speciaal voor vandaag heb ik een nieuw jurkje aangetrokken. Verder heb ik mijn haar gekruld, mijn make-up gedaan en mijn favoriete sieraden om. Het wordt een leuke dag vandaag. Zoals je leest ben ik ook een stuk vrolijker dan een paar dagen geleden. Ik heb veel bijgeslapen en voel me  goed. Dat komt ook, omdat ik gisteren ben gebeld door mijn school. Ik ben geslaagd! Wiskunde was voldoende om te slagen en nu mag ik volgend jaar havo gaan doen. Het is heel fijn, want een jaar overdoen had ik echt niet leuk gevonden. Zeker niet na wat er is gebeurd... Maar ik heb het achter me gelaten en denk er niet meer aan. Gelukkig. Omdat ik geslaagd ben, is mijn verjaardag vandaag ook een beetje mijn slagingsfeestje. Mijn opa en oma zijn er en verder zijn mijn tante en oom er ook. Zelf heb ik nog een paar vrienden uitgenodigd. Julia heb ik ook gevraagd, maar ze kon helaas niet komen... We hebben het wel goed kunnen praten. Ze is niet meer boos op me en ze vond het lief wat ik voor haar gedaan had. Finn en zij zijn weer samen en ik ben blij voor hen. Binnenkort gaan Julia en ik iets drinken, hebben we afgesproken. Dan kunnen we het verder uitpraten. Dat vind ik heel fijn, want ik heb Julia gemist. Ik draai een rondje in mijn jurk. Ja, ik voel me echt beter. Ik loop mijn kamer uit en dan de trap af, naar beneden. Het huis is mooi versierd en er staat een taart op tafel. Ik kijk de woonkamer rond. Mijn moeder kletst met mijn opa, mijn vader praat met mijn oom en tante, Evi laat oma iets op haar telefoon zien en mijn vrienden lachen samen. Het ziet er gezellig uit. Dan kijk ik naar de jongen, die naast Evi op de bank zit. Ian... Hij kijkt mij ook aan en ik voel de vlinders weer in mijn buik. De afgelopen dagen heb ik goed nagedacht en getwijfeld of ik hem wel moest uitnodigen, maar uiteindelijk heb ik toegeven aan mijn gevoel. Ik moest hem nog een keer zien. Het is raar en ik snap er helemaal niks van, maar mijn boosheid is verandert in vlinders. Het voelt heel gek, maar ik weet nu wel wat Ian de afgelopen maanden heeft gevoeld. En ik denk dat ik hem daarom ook heb vergeven. Ik kijk de kamer weer rond. Ze zullen ons vast niet missen als Ian en ik even weg zijn, toch? Ik sein naar Ian. Zijn gezichtsuitdrukking gaat naar vragend. Ik wijs naar de gang en loop dan de kamer uit. Ian staat langzaam op en volgt me. Ik ga op de trap zitten. "Ik wil graag even met je praten." zeg ik en klop op de trap. Ian gaat naast me zitten. "Ja... Ik ook met jou." "Oke." Ik knik om te vertellen dat hij zijn verhaal mag doen. Hij kijkt me recht in mijn ogen aan. "Ik ben heel blij dat je me vandaag hebt uitgenodigd. Ik dacht namelijk dat ik je nooit meer zou gezien..." In Ian's zijn ogen, zie ik dat hij dat echt heel erg vond. Om hem gerust te stellen, onderbreek ik hem. "Dat zou ik nooit kunnen. Jou nooit meer zien." Ian lacht zacht. "Ik ook niet..." Hij haalt diep adem. "J/n... Ik wil nog een keer zeggen dat het me heel erg spijt van wat ik heb gedaan. Ik hoop dat je gelooft dat ik je niet zoveel pijn heb willen doen en onze vriendschap niet had willen verpesten..." "Ik geloof je." "Echt?" "Ja!" Ik pak Ian's hand vast. Hij schrikt en ik lach. "Laten we gewoon naar mijn moeder's advies luisteren en het achter ons laten. Ons focussen op de toekomst." "O... O... Oke..." Ik lach weer. Ian had dit dus niet verwacht. Hij is echt verbaasd. Om hem nog verbaasder te maken, breng ik mijn hoofd naar zijne en druk dan mijn lippen op die van hem. Ik voel de vlinders weer in mijn buik vladderen...