Wat heb ik je ooit misdaan?

Deel 34

{Perspectief J/n}
"Veilig thuis." zegt mijn moeder, als ze de deur van ons huis open doet. Ik loop naar binnen en ga gelijk naar boven. Ik heb geen zin in een gesprek met mijn ouders of zusje. Ik wil alleen zijn. In mijn kamer laat ik me op mijn bed vallen en trek een deken over me heen. Vandaag was een intense dag. Eerst het herexamen, toen het briefje en daarna het politiebureau. Ik vond het erg zwaar en heb veel gehuild. Maar het is voorbij! De foto's hoef ik nooit meer te zien en Levi ook niet. Het is echt een opluchting. Er stroomt een zoveelste traan over mijn wang. Nu niet van verdriet, maar van de opluchting en ook vermoeidheid. Deze weken hebben heel veel moeite gekost voor mij en ik ben blij dat het over is. Nu kan ik slapen zonder me druk te maken over wat er gaat gebeuren met mijn foto's. Mijn ogen willen dichtvallen, als de deur open gaat. Ik schrik op. "Hey lieverd. Hoe gaat het me je?" Mijn moeder komt mijn kamer inlopen en gaat naast me op bed zitten. "Het gaat wel. Ik ben vooral heel moe." "Dat snap ik. Ga straks maar vroeg naar bed." Ik knik. Dan verandert de gezichtsuitdrukking op mijn moeders gezicht. "Eerst wil ik graag even met je praten, J/n. Over wat er allemaal is gebeurd." "Ik wil er eigenlijk niet meer aan denken, dus moet dat echt nu?" "Ja, dat moet echt nu." Ik zucht. Ik wist dat dit gesprek zou komen, maar waarom kiezen mijn ouders altijd het slechste moment uit? Ik wil dit nu niet doen... "J/n? Waarom heb je het ons niet vertelt?" Hoe eerder dit gesprek voorbij is, hoe sneller ik kan slapen. "Geen idee... Ik wilde jullie gewoon niet lastigvallen." Mijn moeder kijkt me boos aan. Nee... Ze gelooft me niet... "Wees alsjeblieft eerlijk. Waarom heb je het ons niet vertelt?" "Oke... Omdat ik bang was dat jullie net zo boos zouden worden op mij, als ik op mezelf was!" Mijn moeder schrikt van mijn reactie. Ik zelf ook. Het floepte eruit, terwijl ik het niet zo had willen zeggen. Ik kijk naar mijn moeder. "Sorry..." "Het is goed. Ik snap het wel, maar J/n. Je kunt je vader en ik alles vertellen. Ook dit." "En jullie zouden niet boos worden? Ook niet om een zo'n domme fout van mij? Iedereen had me raar aangekeken, als ze mijn foto's hadden gezien..." Ik moet nog steeds bibberen van die gedachte. Mijn leven zou dan echt kapot zijn geweest. Mijn moeder pakt mijn handen vast en zegt dan: "Nee lieverd, we zouden niet boos worden. We zijn nu ook niet boos. Toen je ons belde, schrokken we en waren we verbaasd, maar niet boos." "Maar waarom niet? Hoe kunnen jullie nou niet boos zijn?" "Om iets te leren moet je ook fouten maken. Je had natuurlijk de foto's niet moeten sturen en sommige ouders waren zeker boos geworden, maar je vader en ik vinden dat dat nu niet helpt. Soms is niet boos zijn juist de manier om iets duidelijk maken en jezelf te leren dat het niet handig is. En wij moeten ook weleens boos worden, maar wij zien dat je je fout zelf inziet." "Ja... Ik ga zoiets nooit meer doen." "Dat weet ik en ik vertrouw je. Wil je mij en papa de volgende keer ook vertrouwen en ons vertellen, als er iets is?" "Oke..." "Dankjewel. Kom hier." Mijn moeder slaat haar armen om heen en trekt me naar zich toe. Er loopt weer een traan over mijn wang. Ik ben een emotioneel wrak. Het gesprek ging veel beter dan ik had verwacht en ik weet nu zeker dat ik de beste ouders van de wereld heb. Ze leven met me mee. Ik houd ontzettend veel van ze. Mijn moeder laat me los en kijkt me lief aan. Ze veegt de traan weg. "Denk maar niet meer aan wat er is gebeurd, maar denk juist aan leuke dingen. Je bent over vier dagen jarig!" Ja... Ik ben jarig, maar daar had ik helemaal niet meer aan gedacht... "Weet je al wie je gaat uitnodigen?" "Euhm... Opa en oma." "Dat is het? Niet Julia?" "Julia en ik hebben de laatste tijd geen contact. Ik weet niet of ze wel wil komen..." "Oh. En Ian dan?" Ik kijk mijn moeder verbaasd. Op het politiebureau heb ik duidelijk gehoord dat we elkaar niet meer mogen zien. "Die mag ik toch niet meer zien?" "Wij zeiden dat vooral zodat Levi jou met rust zou laten. Hij mag niet meer in jouw buurt komen, maar Ian en jij zijn beste vrienden." "Dat weet ik niet... Ik weet niet of ik hem wel moet vergeven..." "J/n. Op een gegeven moment is het makkelijker als je iemand wel vergeeft. Dan kun je verder gaan, het verleden achter je laten en vooruit kijken." "Ja... Misschien wel..." "Ja, dat is echt beter. Nodig hem gewoon uit op je verjaardag en dan zie je wel wat er gaat gebeuren." Ik weet het echt niet. Ze heeft wel gelijk, maar ik weet niet of ik hem alweer in mijn leven wil. Niet na het gevoel van vanmiddag...