Wat heb ik je ooit misdaan?

Deel 25

{Perspectief J/n}
"Wat bedoelt hij met de gevolgen van onze acties?" hoor ik Ian vragen. Ik antwoord niet en blijf zitten. Is hij echt zo dom?! Hij denkt alleen maar aan zichzelf. Ik snap het gewoon niet... Mijn beste vriend is niet wie ik dacht dat hij was. Hij is niet te vertrouwen. We hebben zoveel meegemaakt en dan doet hij dit. Door de herinneringen van vroeger stromen er nog meer tranen over mijn wangen. Door alles wat er is gebeurd stromen er nog meer tranen over mijn wangen. En door de dingen die ik weet dat gaan komen stromen er nog meer tranen over mijn wangen. Het kon inderdaad nog erger dan het al was en ik wist dat. Waarom wist ik dan niet dat ik Ian de foto's ook had gestuurd en dat hij het had gedaan?! Dan was ik mijn beste vriendin niet kwijt en had ik nooit gezoend met de grootste leugenaar ooit! Het ergste vind ik ook nog wel dat als Levi hier niet was geweest, Ian het nooit had verteld. Dan had ik het nooit geweten of ik was er zelf achter gekomen. Wat voor een loser ben je dan?! Ik veeg mijn zoveelste tranen van deze weken weg en sta op. Ik wil zo snel mogelijk naar huis, weg van Ian, naar Julia om het goed te maken. Als dat nog kan... Ik wil weglopen, als ik Ian nog een keer hoor vragen: "J/n?! Wat bedoelt Levi met de gevolgen van onze acties?" Hij stond al de hele tijd te wachten op een antwoord. Ik draai me om. "Ik weet niet of je even hebt nagedacht, maar Levi heeft ook foto's van mij." Ik zie Ian schrikken. "En ga nu niet doen alsof je van niks wist, want natuurlijk wist je dat wel." Ian schudt zijn hoofd en het lijkt alsof er verdriet en spijt op zijn gezicht staat. Eigenlijk is hij echt een goede acteur, want ik ben zeer gevallen voor al zijn leugens... "J/n... Ik heb er echt niet over na gedacht dat Levi ook een van jouw foto's zou doorsturen. Als ik dat had geweten, had ik het nooit gedaan. Ik had het sowieso niet gedaan, als ik de tijd kon terugdraaien. Het spijt me ech..." "Ian stop! Ik hoef het niet te horen, want je meent het toch niet. Ik vraag me af of je ooit wel iets tegen me hebt gezegd wat je wel meende, want dat weet ik nu niet meer. Ik snap gewoon niet dat..." Ik stop even en denk na. Het is moeilijk om alles wat ik wil zeggen en vragen goed te verwoorden, want er gaan zoveel emoties door me heen. Ian wil ook wat zeggen, maar ik ben hem voor. "Wat heb ik je ooit misdaan, Ian? Wat heb ik je ooit misdaan, dat je mijn hele leven wilde verpesten?" "J/n..." "Nee! Geef antwoord op mijn vraag!" "Je hebt niks gedaan, J/n. Dat is het juist." Ian loopt naar me toe, dus ik wil achteruitlopen, maar hij houdt me tegen. Hij houdt mijn gezicht tussen zijn handen, dus ik kijk weg. "J/n, kijk me aan. Je hebt niks gedaan. Het is allemaal mijn schuld, dus wees alleen boos op mij en niet op jezelf. Ik ga er alles aan doen dat Levi niks doet met jouw foto's, want dat verdien jij niet. Ik verdien een straf. Alleen ik..." Wanneer hij klaar is met praten, duw ik je hem weg. "Denk je echt dat je me nog kan helpen? Want na wat je hebt gedaan, hoef ik jouw hulp niet. En als ik boos wil zijn op mezelf, dan ben ik dat. Dus hou gewoon je mond en ga weg." Ian wil me tegenspreken, maar dan horen we: "Ian, J/n. Komen jullie?" Ik was helemaal vergeten dat we hier waren voor een gezellig etentje en dat iedereen ons de hele tijd heeft kunnen zien. Nou, het gezellige etentje is weer verandert in een volgende nachtmerrie... "Ja, mam. We komen eraan!" zegt Ian. Ik wil weglopen, maar dan zegt hij nog: "Ik houd van je, J/n. Onthoud dat alsjeblieft." Ik kijk Ian aan. "Het spijt me, maar wat wij hadden is over. Ik hoef je nooit meer te zien. Dag Ian..."