Wat heb ik je ooit misdaan?

Deel 22

     {Perspectief Ian}
Ik had verwacht dat ze zich zou terugtrekken, maar dat doet ze niet. Ze zoent me terug. Er gaat van alles door mij heen en het gevoel is onbeschrijfelijk. Ik moest het nu gewoon doen. J/n gaat er achterkomen wat ik heb gedaan en dan is onze vriendschap voorbij. Dan is dit voorbij... Ze zal me haten en nooit meer met me willen praten. Niet dat het gek is, na wat ik heb gedaan, maar toch. Ik moet genieten van haar, nu het nog kan. Dat kan snel voorbij zijn...  J/n's lippen halen me uit mijn gedachten. Ze zoent me nog steeds en het is geweldig. Het wordt steeds heftiger en ze gaat op mijn schoot zitten. Ik hoor dat er mensen langs lopen, maar het maakt mij niks uit. Dit is ons moment. Die van mij en J/n. Ik leun wat naar achter om goed op het bankje te blijven zitten, maar dat was geen goed idee. Het bankje begint te wankelen en valt om. Ik val naar achter en J/n valt boven op mij. Ze begint te lachen en ik moet ook lachen. "Nou, wat een stabiel bankje zeg." "Ja, het heeft lekker ons moment verpest..." "Ja..." J/n haar lach is verdwenen en ze staat op. Ik sta ook op en kijk haar verbaasd aan. Heb ik iets verkeerd gezegd? Nee, toch? "Wat is er?" vraag ik "Niks... Laten we het bankje weer goed zetten en dan naar binnen gaan. Ze wachten vast al op ons." J/n tilt het bankje op en zet het terug. "J/n, wacht even." zeg ik als ze wilt weglopen. Ze blijft staan. "Wat is er nou echt? Ik kan zien dat er wat is. Heb ik iets verkeerd gezegd?" "Nee, er is niks. Ik zag alleen dat er mensen naar ons keken, vandaar dat ik opstond." Ik kijk J/n boos aan, want ze vertelt nog steeds niet de waarheid. Ze zucht en gaat op het bankje zitten. "Oke... Het is gewoon... Toen jij net zei... Toen jij net zei 'ons moment'. Ik schrok ervan. We hebben net wel gezoend, maar ik vond het toch raar om te horen. Je bent al zo lang mijn beste vriend en dan gebeurt dit. Het overvalt me..." Ik ga naast J/n zitten en sla een arm om haar heen. Ze kruipt voorzichtig tegen me aan. "Ik snap dat dit je overvalt. Het overviel mij ook, toen ik erachter kwam dat ik iets voor je voelde. Daarom heb ik het ook zo lang voor me gehouden. Alleen kan ik dat nu niet meer. Je bent ook gewoon zo ontzettend knap." Ik hoor J/n lachen. Het klinkt geweldig. En wat ik zei was zeker waar. Ik kan mijn ogen maar moeilijk van haar af houden. "Overdrijven is ook een vak, maar dankjewel." J/n kruipt dichter tegen me aan. "Wat gaan we nu doen? Met ons?" "Nou, je weet wat ik wil, dus het hangt van jou af. Wat jij wil."    Het is een tijdje stil, tot J/n zegt: "Ik wil het wel proberen, maar we moeten het dan rustig aan doen. Ik weet nog niet wat ik voor je voel, maar vandaag voel ik me eindelijk weer een keer goed sinds het uit is met Levi. Dat komt door jou." J/n glimlacht. "En ik voel me ook goed en dat komt door jou. We doen rustig en we zien wel wat er gebeurt. Als we maar beste vrienden blijven, wat er ook gebeurt. Beloof je dat?" "Ja, tuurlijk! We blijven beste vrienden voor altijd. Belooft!" En op dat moment zoen ik haar weer en het voelt nog beter dan net. J/n en ik gaan het proberen. Ons verhaal begint nu! Of misschien was dat al begonnen.