Wat heb ik je ooit misdaan?

Deel 8

{Perspectief Ian}
"Levi is mijn vriendje!" Boem! Het voelt alsof mijn wereld instort... Ik wist het! Ik wist gewoon dat ze iets hebben... Ik wist voordat ik ze zag al dat ik te laat was... Waarom durfde ik het nooit eerder tegen haar te zeggen?! Waarom ben ik zo stom geweest?! Waarom?! Ik twijfel of ik het nu nog moet zeggen, want misschien verandert dat nog iets. Nee! Als ik het vertel wil ze waarschijnlijk geen vrienden meer zijn, dus ik vertel het niet. Dat is beter, ook al ga ik kapot vanbinnen... Echt kapot... Ondertussen zit J/n al een tijdje te wachten tot ik iets ga zeggen, maar ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen en zelfs moet doen. Ik wil heel graag blij voor haar zijn, maar dat lukt niet. Was ik maar nooit verliefd op haar geworden... "Ian? Wat vind je ervan? Je hebt al 5 minuten niks gezegd? Ben je niet blij voor me?" "Euhm... Ja sorry... Ik ben echt heel blij voor je..." antwoord ik zo blij mogelijk. "Echt? Ik snap dat je het misschien niet zo leuk vindt, omdat ik nu ook veel tijd met Levi ga doorbrengen, maar dat verandert toch niks tussen ons? Je blijft mijn beste vriend!" Dat wat ze zegt vind ik inderdaad ook niet leuk, maar dat is natuurlijk niet het ergste... "Nee, ik ben echt blij voor... En natuurlijk blijven we beste vrienden! Voor altijd!" J/n glimlacht en geeft me een knuffel. Ik hoop dat ik geloofwaardig was en ze niks doorheeft, maar volgens mij wel. Gelukkig... "Euhm... Ian?" vraagt J/n als het na de knuffel alweer een tijdje stil is. "Ja..." "Mijn ouders en zusje gaan zo weg, dus ik wilde Levi graag uitnodigen. Vind jij dat goed? Ik dacht dat jullie elkaar dan misschien wat beter kunnen leren kennen en zelfs vrienden kunnen worden. Als jij dat tenminste wilt..." Oh nee! Ze wil Levi nu uitnodigen en ze wil dat we vrienden worden. Dat kan ik echt niet... Het liefst zou ik nu willen zeggen dat ik niet wil dat Levi zo komt en dat ik al helemaal geen vrienden met hem wil worden, maar als ik dat doe dan weet ik sowieso dat J/n doorgaat hebben dat ik haar leuk vind en dat wil ik ook niet. Ik kan maar beter gewoon ja zeggen... "Ik vind het prima als hij nu komt..." "Top! Mijn ouders gaan over tien minuten weg, dus ik denk dat Levi er over een halfuur wel is." "Ja..." Oke... Ik heb nog een halfuur om zo normaal mogelijk te doen... Nog een halfuur...

Een halfuur later, als J/n en ik op de bank wat zitten te praten en ik nog steeds niet voorbereid ben, gaat de bel. "Dat zal Levi zijn!" zegt J/n en ze springt van de bank om de deur open te doen. Als ik zijn stem hoor komt er een vlaag van misselijkheid naar boven. Ik haal diep adem in de hoop dat het helpt, maar dan komen J/n en Levi de kamer binnen, hand in hand... De misselijkheid wordt erger. Nee! Dit trek ik niet meer! Ik moet hier weg! Zonder iets te zeggen spring ik van de bank af en ren langs J/n en Levi, naar buiten. J/n roept mijn naam nog, maar ik luister niet en fiets snel weg. Weg van J/n haar huis...