Wat heb ik je ooit misdaan?

Deel 33

   {Perspectief Ian}
"Ian? Waarom heb je dit gedaan?" vraagt mijn moeder. Zij en mijn vader zijn net aangekomen op het politiebureau, net als de ouders van J/n. Ze hebben al met Meijer gepraat, die nu in overleg is met zijn collega. Mijn ouders schrokken zich dood toen ik belde en stelden me ontzettend veel vragen. Ik had geen zin om te antwoorden, dus zit ik nu met alle vragen opgescheept. Waarom moesten we onze ouders ook bellen? J/n en ik hebben Meijer nog gezegd dat het echt niet nodig was, maar hij was duidelijk dat hij hen ook moest spreken. En hier zitten we dan met verwarden ouders. "Ik was jaloers en dacht niet na." "Wat is dat nou weer voor een excuus. Zoiets doe je niet, Ian. Ik dacht dat wij jou dat wel geleerd hadden, maar blijkbaar niet." zegt mijn vader. "Dat weet ik, pap. Al sinds het moment dat ik het had gedaan, wist ik dat ik iets had gedaan wat echt niet kon. Ik heb echt veel spijt van." "Hmmm. We wachten het oordeel van de politie af, maar ik wil wel nog een goed gesprek met jou voren hierover." "Oke..." Ik kijk naar J/n. Ze huilt en haar moeder en vader hebben een arm om haar heen geslagen. Ik hoop dat alles straks voorbij is. De deur gaat open en Levi en zijn ouders lopen naar binnen. Die moesten hier waarschijnlijk ook bij zijn. Levi kijkt me boos aan en hij steekt zijn middelvinger op. Zijn vader ziet dat en geeft hem een duw. Levi gromt boos, loopt naar een stoel en gaat onderuit zitten. Dan gaat de deur weer open en komt Meijer binnen samen met zijn collega. Mijn hart gaat sneller kloppen. Nu ben ik wel echt zenuwachtig. Ik haal diep adem. De twee agenten gaan aan de andere kant van de tafel zitten. "Ian, Levi en J/n. Jullie hebben alle drie een eigen kant van het verhaal, maar we hebben er wel een goed beeld van kunnen krijgen. Het is een heftig verhaal en er zijn zeker ook strafbare dingen gedaan. Mijn collega de Bruine en ik hebben alles bekeken. Ten eerste hebben we de foto's allemaal verwijderd op jullie telefoons. We willen de foto's niet meer tegenkomen. Ten tweede hebben we goed nagedacht over wat we moesten doen. We hebben besloten jullie een waarschuwing te geven." Een zucht ontsnapt uit mijn mond. Een waarschuwing, gelukkig. Ik hoop wel dat het genoeg is voor Levi. Meijer gaat verder: "Ik zei net dat jullie ook strafbare dingen hebben gedaan, maar jullie zijn minderjarig. We hopen dat een waarschuwing voldoende is. Begrijp wel dat we strengere maatregelen nemen als het nog een keer gebeurt. Als laatste hebben we met jullie ouders besloten dat jullie geen contact meer mogen hebben. Dit lijkt ons allemaal beter en er onstaat zo ook geen ruzie meer. Jullie ouders houden het in de gaten en wij hopen jullie hier niet nog eens te zien." Meijer knikt, waarschijnlijk om aan te geven dat hij klaar is. "Wij hopen hier ook niet meer te hoeven komen. Tot ziens." zegt mijn vader. Ik sta op en loop achter mijn ouders aan. Ik denk dat alles nu echt voorbij is. Alleen dat ik J/n niet meer zien, had ik niet verwacht. Dat wil ik ook helemaal niet. Ze loopt nu voor mij, in de armen van haar moeder, het politiebureau uit. Bij hun auto laat ze haar moeder los en stapt in. Ik wil naar de auto toe lopen om haar nog gedag te zeggen, maar dan houdt mijn moeder me tegen. "Ian, je hebt agent Meijer gehoord. Geen contact is echt het beste." "Maar J/n is mijn beste vriendin! Dat kunnen jullie me echt niet aan doen!" "Het spijt me lieverd, maar dit is besloten. Kom we gaan naar de auto." Mijn moeder wil mijn hand pakken, maar ik trek die terug en loop zelf naar de auto. Daar staan tot mijn verbazing Peter, Max, Niels en Jannes te praten met mijn vader. "Ian? Wat is dit allemaal? We hadden een repetitie gepland vandaag." zegt Peter als hij me ziet. "Ja, wat heb je gedaan man? Dit had ik niet van je verwacht." zegt Jannes. "Sorry, maar ik wil er even niet meer over praten. Het spijt me. En ook dat ik de repetitie heb gemist. Kunnen we nu nog repeteren?" "Als jullie extra je best doen, kan dat wel. We hebben namelijk nog wel dingen door te nemen voor het volgende optreden." zegt Peter. Ik knik en de andere jongens ook. Dan kijk ik naar mijn ouders. "Wij vinden het prima, als Ian straks thuis gebracht kan worden. Dat vinden we vandaag fijner." Ik zucht. Tuurlijk vinden ze dat... "Dat komt helemaal goed." Ik laat Peter verder praten en ga naast Jannes en Niels in de auto zitten. Ik laat het politiebureau en wat er is gebeurd achter me. Dit was het en nu kan ik me richten op de toekomst. De toekomst met J/n in mijn leven...