Wat heb ik je ooit misdaan?

Deel 5

{Perspectief Levi}
Ik kom nog dichterbij... Zij ook... En dan druk ik mijn lippen op die van haar... Het voelt heel fijn en en zelfs vertrouwd. Tijdens het zoenen kruipt J/n steeds een stukje dichter naar me toe en uiteindelijk gaat ze zelfs op mijn schoot zitten. Zo zitten we een tijdje, als we opeens een klap horen. Snel kijken we allebei op, in de richting waar het geluid vandaan kwam. Het was de deur bij de hoofdingang, die openvloog, want kort daarna komen Finn en Julia naar buiten, zoenend... J/n en ik moeten lachen als we ze samen zien. Ze lopen naar de fietsen toe, pakken hun fietsen en fietsen hand in hand weg, zonder dat ze ons gezien hebben. "Julia!" roept J/n en Julia kijkt om. Ze zwaait snel en draait zich dan weer om naar Finn. "Lekker... Nu moet ik zelf naar huis fietsen!" zegt J/n. Ze zit nog steeds op mijn schoot en eigenlijk vind ik dat best fijn. "Ik kan anders wel met je meefietsen straks. Als je dat wilt tenminste." "Ja gezellig!" zegt ze met een glimlach. Ik beweeg mijn benen een beetje om wat stabieler te zitten en dan realiseert J/n zich dat ze bij mij op schoot zit. Snel gaat ze van mijn schoot af en gaat naast me zitten. "Wat doe je? Je mocht gewoon blijven zitten hoor." "Oh... Ik dacht dat je het niet fijn vond en daarom ging ik eraf..." "Niet fijn? Ik vond het juist fijn." "Echt?" "Ja!" Ik moet lachen. "Kom!" Ik gebaar naar J/n dat ze terug op mijn schoot komt zitten en verlegen doet ze dat ook. "Mag ik je iets vragen?" vraag ik als J/n weer op mijn schoot zit. "Ja..." "Waarom ben je nu zo verlegen?" "Euhm... Ben ik verlegen nu?" Ik lach. "Ja!" "Oh..." Ze klikt weer verlegen. "Voor mij hoef je echt niet verlegen te zijn!" Ze knikt. "Dat weet ik, maar dit is de eerste keer dat ik iets doe met een jongen en ik wil het gewoon niet verpesten..." Wacht! Was dit haar eerste kus?! "Je eerste keer?" "Ja... Is daar iets verkeerd aan ofzo?" "Nee, nee! Zeker niet! Ik ben alleen een beetje verbaasd dat zo'n knap meisje nog geen vriendje heeft gehad." J/n moet lachen. "Zo knap ben ik nou ook weer niet..." Zeker wel! "Dan moet jij nog maar even in de spiegel kijken, want je kan niet zeggen dat je niet knap bent." Ze lacht. "Nou... Dankjewel... Jij ook!" Ze bloost als ze het zegt en ze is nog steeds een beetje verlegen. Om te hopen dat haar verlegenheid een beetje weggaat, pak ik hand vast en druk een kusje op de rug van haar hand. Ze glimlacht ervan, dus ik doe het nog een keer. Daarna legt ze haar hoofd op mijn schouder neer en ik sla mijn armen op haar heen. Het voelt weer heel vertrouwd. We blijven zo een tijdje zitten als we opeens iemand horen. "J/n?" We kijken op en kijken recht in de ogen van een jongen...