After All: Eccentric Collection No.1

Chapter 22

E.C.1

Isang tahimik at normal na tanghali ang nagdaan. Sinigurado ng dalaga na nakasara ang mga cabinet sa loob ng classroom. Nang marating ang unahan, she crossed her arms and sighed. She roamed her sight inside the room. Natigil lang ang tingin sa mga upuan. Wala pa man ngunit naiimagine na agad ng guro ang mga bagong magiging estudyante nya sa bagong pasukan. Isang linggo na ang nakararaan nang magsimula na ang bakasyon. She came here to fix and to finish some stuff's.

Dala ang bag, lumabas na ang dalaga atsaka nagtungo kung saan nakaparada ang sasakyan nito.

"Hello pa?" Jastine said after she answered the call.

"Opo, pauwi na. Sige po."

The lady dropped the call and hop inside her car. But before she start the engine, she took her phone and played some music. Hindi nya maiwasan ang mapasabay sa kanta. She felt chill and relaxed.

Sa nagdaang mga araw, naging normal naman ang lahat sa dalaga. Kahit na laging may bumabagabag, she chose to ignored. She learned before when she let herself mourning, she got nothing but a puffy eye's and a waste of time. Sapat na ang ilang araw na pagluluksa and now she's fine.

Ano nga ba't ipagpasalamat nalang nya ang mga nangyari dahil kahit papaano naiparanas sa kanya yon. However, it is important now that she moved on and the life is still going on.

When she came to their home, she parked her car outside at bago pa man sya tuluyang pumasok sa loob, she typed a message and then sent to her friend, Divine.

Wala pa ang ama ng dalaga ngunit pakiramdam nyang pauwi na rin ito nang tingnan nya ang oras. She changed her clothes and went down. Nagsimula na syang magluto at mag ayos dahil ngayong araw ay kaarawan ng kanyang papa.

Hindi na nya naisipan pa na damihan ang mga nilutong pagkain dahil silang dalawa lamang ng kanyang ama ang magcecelebrate ng birthday nito. Nang matapos, isinaayos na ni Jastine ang mga pagkain sa lamesa kasama na ang cake at dalawang klase pa na pang himagas.

"Ang bango naman!"

She expressed a smile when she heard her father's voice. She turned off the faucet and wiped her wet hands in a dry clean cloth.

The two Heather's happily celebrate the special occasion. They ate together at nagkwentuhan pa. Masaya si Jastine na napapangiti nya ang ama nya kahit na sila na lamang dalawa. Kakatapos lang nilang kumain at ngayon pareho silang nakaupo sa sala habang nanonood ng paborito nilang palabas.

"Ayon oh! May chance na sana kanina. Kung na uppercut nya si Lagara at isa pang punch sa mukha, knockout na'to!" Bwelo ng matandang Heather habang tutok na tutok sa boxing game.

Jastine shrugged her head with his father's actions.

"Pa, hindi agad matatalo yan. Eh manok ko yan eh! Tsaka tingnan mo yung istura nya, mukhang palaban at malakas!" Sabat naman ng dalaga.

Animo'y hindi mapakali ang ama at parang kinakabahan pa sa laban. Natawa ng bahagya si Jastine.

"Maaaring nasa istura nga nya ang pagiging malakas pero malay ba natin na mahina na sya at pasuko na, tinatago nya lang. Ganyan kasi minsan anak, kailangan natin magtago at magpanggap para hindi magmukhang mahina o talunan."

She stopped while her eye's focused to her father na matamang nakatutok pa rin sa pinapanood. Pakiramdam nya sinampal sya ng mga sinabi ng kanyang tatay.

Lumipat ang tingin ng dalaga sa tv at saktong nakita nya ang lalaki na syang manok nya na sinuntok at natumba.

"Ha! Sabi ko na eh! Isang uppercut lang K.O na!"

She even saw how the boxer opened his eyes. Those stares means a lot. Exhaustion, vulnerability, failure and pretension. With man's eye's, the way he looked, she could all these tell. But let's face reality, it's a mirror. She saw the reflection of herself to their television. She is looking to her own self. A poor weak lady who had been deprived by destiny. Who had been experienced life cruelty. The stares from the man that means a lot was all her. She just faking it just to hide. She's not yet moved on. She even doesn't know how to move forward. The pain is still inside of her, letting it to sleep and stay quite.

Pero bakit ba nya ginagawang tanga ang sarili?

Bakit din naman kasi ang lupit ng tadhana sa kanya?

Hindi na nya alam kung ano pa ang gagawin. Akala nya maayos na ang lahat sa pagkukunwari. Isa din palang pagkakamali yon dahil mas lalong nasasaktan lang ang dalaga sa pagtatagong ginagawa nya.

Napansin ng matanda ang anak nya na hindi na umiimik o gumagalaw. Natigilan ito nang makita ang lagay ng anak. Lumapit sya dito at niyakap ang dalaga.

"Nandito lang ang papa anak."

Sa tahimik na kabahayan ng pamilyang Heather, sa sala nito maririnig ang paghagulgol at mga paghikbi ni Jastine.

Sobrang sakit na. Pakiramdam ng dalaga na sasabog ang puso nya sa sakit na nararamdam.

"Papa..." She may sounds like a kid but who damn cares? The pain is more like killing her.

Ginawaran sya ng haplos sa ulo ng ama nya para pakalmahin sya ngunit wala man itong naging epekto sa dalaga.

"P-pinagsamantalahan po ako papa..." Her voice broken.

Nanginginig na sya sa pag iyak sa bisig ng kanyang ama. Ngunit natigilan ang tatay nito at napapikit ng mariin. He tightly hugged her daughter as the tears rans down to the old man's face.

Doble ang sakit ang naramdaman bigla ng matanda nang marinig ang mga salitang sinabi ng pinakamamahal nilang anak ng kanyang yumaong asawa. Ang nagiisa nilang anak na nakaranas ng ganong klaseng paghihirap at pangaabuso.

"B-bakit? Bakit ang anak ko pa?!"

The father trying his best to calm but he couldn't stop blaming his self. He cried all his anger. Sinisisi nya ang sarili sa lahat ng nangyari sa anak nya. Wala syang kwentang ama. Noon pa man, may pakiramdam na syang parang may mali sa anak nya pero hindi sya nangahas magtanong. Anong klaseng magulang sya? Sa kaisa-isang anak nya, hindi nya agad nalaman na nalagay na ito sa isang panganib at wala syang nagawa para rito.

Napuno ang gabi nila ng mga luha, pagsisisi at sakit. Nakatulog ang kaawa awa na si Jastine sa kamay ng kanyang ama. Nang maikalma ng matanda ang sarili, binuhat nito ang anak at syang dinala sa sariling kwarto nito. Kinumutan at matapos ay pinagmasdan nya ang mukha ng anak. Sunod sunod muling tumulo ang mga luha sa mga mata ng matanda at napapikit ito.

"Mahal ko, patawarin mo ko sa nangyari sating anak. Wala akong kwentang magulang." Aniya ng isang boses.

Boses ng isang amang nasasaktan para sa anak.

After All: Eccentric Collection No.1