I'm Into You (COMPLETED)

Chapter 9

Trigger warning!

This chapter contains disturbing scenes, read at your own risk.

***

Matapos ako inihiga muli ni Laurence sa kama ay niyapos niya agad ako.

"Sino ang mga lalaking 'yun?" Tanong niya hindi ako sumagot at niyakap ko lang din siya pabalik.

"Sila ba ang dahilan kung bakit parang nandidiri ka kapag hinawakan kita noon? Sila ba ang dahilan bakit parang ayaw mo lumapit sa mga lalaki?" Sunod-sunod niya tanong. Tanging tungo lang ang nagawa ko saka mahigpit siya niyakap.

"Natakot ako... K-Kasi akala ko mamatay na ako..." Umiiyak kong sabi noon nakatakas ako pero kanina, hindi ko alam... Akala ko mamatay na ako, akala ko hindi na ako maililigtas.

Bumutonghininga siya bago marahan naman niyang hinaplos-haplos ang buhok ko saka bumitaw sa yakap. Humiga siya sa tabi ko saka ako inalalayan at dahan-dahan hiniga sa dibdib niya.

"'Wag kana magkwento okay na sa 'kin ang mga sinabi 'wag kana mag-alala mahal na mahal kita. Hindi kita papabayan."

Niyapos ko lang siya saka sinubsob ang mukha ko sa dibdib niya, Takot na takot ako kanina.

"May tiwala ako sa 'yo Laurence alam kong 'di mo ako papabayaan." Saad ko saka mas siniksik ang sarili ko sa kan'ya at pilit na ngumiti.

Ilang minuto muna ang pinalipas ko saka ko sinimulan magkwento, malaki ang tiwala ko kay Laurence... Sigurado akong hindi niya ako huhusgahan, sigurado akong maniniwala siya sa akin... "Sinubukan nila ako gahasain noon... Hindi ko akalain na posible pa pala maulit iyon ngayon..." Pagkwekwento ko.

"Alessia kung 'di mo kaya 'wag mo ituloy." Pigil niya, umiling lang ako, I need to let go this kind of memories. Kailangan ko na palayain ang sarili ko.

"Kaibigan ko sila pero niloko nila ako..." Humihikib kong tuloy sa pagkwekwento bumuntonghininga naman siya.

"I was fourteen years old that time, Von and Gil was my friends since I'm twelve years old. Nagtiwala ako sa kanila kaya sumama ako sa gubat, sabi nila maglalaro kami roon. Alam kong mas matanda sila sa 'kin nang halos apat na taon pero sumama pa rin ako sa kanila," umiiyak kong kwento. "Nang makarating kami sa bahay sa gitna ng gubat ay doon sila nagsimula, takot na takot ako dahil may patalim silang hawak. A-Akala ko mamatay na ako, nahawakan nila ako sa hita, braso, at sa leeg ko, pero nakatakas ako matapos ako saksakin ni Von ay nakatakas ako... lumaban ako." Dagdag kong kwento.

Malabo na ang paningin ko at masakit na rin ang mata ko dahil sa kakaiyak, nag-angat ako nang tingin sa kan'ya nanatili siyang nakatingin sa akin habang marahan na pinupunasan ang luhang pumapatak sa mata ko.

"Na-trauma ako, d-depressed at nagtangka akong patayin ang sarili ko. Dahil pakiramdam ko ang dumidumi ko wala akong kwenta." Kagat ang labi kong pag-kwekwento.

"Kita mo 'to." Saad ko sabay dahan-dahan tinaas ang dami na suot at pinakita sa kanya ang peklat ko. "Sinaksak nila ako d'yan kaya kapag nakikita ko ang peklat na 'yan parang gusto ko nalang patayin ang sarili ko."

"At ito." Turo ko namam sa pulso ko, hindi na masyado kita ang peklat na proweba nang paglaslas ko before pero kapag titigan mo makikita mo.

"I try to k-kill myself before b-because, I thought kaya noon alisin ang sakit na nararandaman ko but no, kung hindi dahil kala Mommy wala na ako. Pinadala nila ako sa isang hospital hanggang sa maging maayos na ulit ako roon nagsimula ang bagong buhay ko. Simula no'n ayaw ko na lumapit sa mga lalaki, ayoko na sa madilim na lugar, I was fourteen years old when they try to raped me and I was six-teen na g makalabas ako sa hospital na 'yun it's been almost four years nang mangyari ang gulong 'yun but," mariin ako pumikit saka tinuro ang ulo ko.

"Nandito pa rin sa isip ko lahat, but I need to let go this time. Ayoko na maalala ang lahat ng 'yun gusto ko punuin ng masasayang alala ang utak ko, hindi puro masasama."

"Kasalanan ko kung bakit nangyari 'yun, ang tanga-tanga ko!" Mariin ko pinikit ang mata ko saka humagulgol naramdaman ko naman ang marahan na haplos niya sa pisngi ko.

"No baby, wala kang kasalanan okay? Alisin mo sa isip mo na kasalanan mo ang nangyari sa 'yo. Baby, nagtiwala ka lang kaya nangyari 'yun sila ang may kasalanan dahil niloko ka nila kaya 'wag mo sisihin ang sarili mo."

"Per—" Natigil ako sa pagsasalita ng angkinin niya ang labi ko.

Pumikit nalang ako saka hinayaan siyang halikan ang labi ko.

He kissed my lips with a care. I can feel his concern as he watches me with every movement of his lips I can feel his love and care for me.

I also gently moved my lips and tried to accompany his kiss, he gently bit my lip I moaned.

I moaned as he inserted his tongue inside my mouth. His two hands remained on my waists while my two hands rested on his chest.

His lips sucked on my tongue and gently bit it.

Nang maramdaman namin parehas ng hindi na ako makahinga ay siya na ang kusang bumitaw sa labi ko.

"Go on sleep, hindi ako aalis sa tabi mo." Sabi niya kaya tumungo nalang ako saka pilit na pinikit ang mata hanggang sa makatulog ako.

***

Tanghali na nang magising ako at wala sa tabi ko si Laurence kaya dahil sa takot na baka iniwan niya ako ay dali-dali ako umalis sa kama at tatakbong lumabas ng kwarto.

"Laurence!" Sigaw ko habang pababa ako ng hagdan nang makita ko siya sa kusina na tahimik na nagluluto ay dali-dali ako tumakbo palapit sa kan'ya saka siya niyakap sa likod.

"Hey..." Sabi niya saka humarap sa'kin.

"Natakot ako." Wala sa sariling sabi ko,

"'Wag ka matakot okay? Naka kulong na sila walang mangyayari sa 'yong masama. Nandito ako." Deklara niya kaya tumungo nalang ako.

Pagkatapos namin kumain ay hinatid niya muna ako sa apartment ko para makapagbihis na ako dahil aalis daw kami. Tinanong ko siya kung saan kami pupunta pero secret nalang kaya wala akong nagawa kundi ang sumunod sa kan'ya.

Naligo lang ako saka nagbihis nang simpleng nike na pants, black na shirt, at white na shoes.

Medyo nawalawala sa isip ko ang nangyari kagabi, siguro tuluyan ko na I let go ang masamang alala na 'yon.

Pero hindi ko pa rin maiiwasan hindi iyon sumagi sa isip ko.

Umupo ako sa kama ko saka tinignan ang pulso ko.

Umiiyak akong nakaupo sa tabi ng kama.

Ang dumi-dumi ko... Mga hayop sila mga baboy!

Wala sa sariling kinuha ko ang cutter sa drawer ko at walang ano-ano hiniwa sa pulso ko.

"Ah!" Sigaw ko saka nanlaki ang mata ko nang makita ko ang daming dugo.

"Mommy!" Sigaw ko habang tarantang tarandan ko naibagsak ang cutter at hawak-hawak ang pulsong nagdudugo.

"M-Mommy..." Umiiyak kong sambit.

"Jusko anak, ano ba nangyayari sa'yo!" Nag-aalala ang boses ni Mommy habang sinisigaw ang pangalan ni Daddy, mabilis kumuha ng panyo si Mommy saka tinakluban ang sugat ko.

Natiligil ako sa pag-iisip ng marinig ko ang katok sa baba kaya bilis ko kinuha ang bag ko saka bumaba.

"Let's go?" Tanong niya tumungo lang ako.

Note:

Suicide is not a joke, depression is a not joke, rape is not a joke stop making that as a joke, hindi porket may mga taong nag-sh but buhay pa rin sila ay for the clout na iyon maraming tao na ginagawa ang bagay na iyon because of their problem, but we need to stop that thing, hindi nadaan lahat ng problema sa ganoon bagay, if you know someone doing that thing try to help that person but please into nice way, baka kasi kayo pa ang maka trigger sa taong iyon. Hindi niyo alam ang problema ng bawat tao.