Σκουπίζω τα νωπά μάγουλά μου και τοποθετώ το μικρό σημειωματάριο πάλι κάτω από τη στοίβα με τα ρούχα μου, ευχόμενη να μην μοιάζω με το ράκος που νιώθω.
Κατεβαίνω τις σκάλες και περιμένω να αντικρίσω τον μπαμπά μου στο σαλόνι. Αντίθετα, όμως, κάθεται στην κουζίνα, χυμένος σε μια από τις καρέκλες δίπλα στο τραπέζι.
Στέκομαι μπροστά του. «Εδώ είμαι», λέω, αλλά έπειτα παρατηρώ λίγο παραπάνω την όψη του. Το χέρι του στηρίζει το κεφάλι του με το ζόρι, ενώ τα μάτια του είναι κατακόκκινα, τόσο που αμυδρά διακρίνεται το χρώμα των ματιών του. Παίρνοντας μια ανάσα, διαπιστώνω με βεβαιότητα ότι έχει καταναλώσει μεγάλες ποσότητες αλκοόλ.
Φαίνεται να ξυπνάει από το αλλόκοτο χαμόγελο που απλώνεται στο πρόσωπό του. Του είναι αρκετά δύσκολο να σηκώσει το κεφάλι του και να με αντικρίσει, οπότε αρέσκεται στο υπόλοιπο σώμα μου.
«Της μοιάζεις πολύ, το ξέρεις;». Τραβάει τις συλλαβές υπερβολικά, λες και η γλώσσα του είναι βαριά για να αρθρώσει σωστά τις λέξεις.
Η αναφορά στη μητέρα μου προκαλεί δάκρυα στα μάτια μου, ωστόσο καταφέρνω να τα καταπνίξω. Απλώνω το χέρι μου και πιάνω το μπράτσο του, για να μπορέσω να τον σταθεροποιήσω.
«Σήκω, θα σε πάω στο δωμάτιο», του λέω.
Τέτοια μέρα, τις περισσότερες φορές δεν επιστρέφει καθόλου στο σπίτι. Παρόλα αυτά, γνώριζε ότι κατέφευγε στο ποτό για να μπορέσει να επιβιώσει από αυτή την απώλεια, που απ' ό,τι φαίνεται κανένας μας δεν έχει ξεπεράσει παρά τα χρόνια. Μακάρι να μου μιλούσε πιο πολύ, να στεκόταν στο ύψος του σαν πατέρας.
«Όχι», μουρμουρίζει και διώχνει τα χέρια μου μακριά. «Μη με ακουμπάς. Της μοιάζεις τόσο πολύ».
Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στο πρόσωπό του και με λύπη μου αντικρίζω τα δάκρυα που ξεχυλίζουν από τα μεθυσμένα μάτια του. Σπάνια τον βλέπω τόσο ευάλωτο και όσο κι αν ήθελα να παρουσιάσει κάποιο συναίσθημα, η συγκεκριμένη εικόνα δεν με ευχαριστεί.
«Μπαμπά, σε παρακαλώ», του λέω και σκύβω στα γόνατά μου για να βρεθώ στο καθισμένο ύψος του.
Εκείνη τη στιγμή, τα μάτια του πέφτουν πάνω στα δικά μου. Είναι θολά και λυπημένα, μεταδίδοντάς μου το ίδιο συναίσθημα. Μπορεί να μην γνωρίζω σχεδόν τίποτα για τη ζωή της μητέρας μου μαζί του, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι αγαπούσαν ο ένας τον άλλο.
YOU ARE READING
Moon Child
Teen Fiction«Θεέ μου, είσαι ίδια η μητέρα σου», αναφωνεί με κομμένη την ανάσα. Σηκώνει το χέρι του και διατρέχει με το δάχτυλό του το μάγουλό μου, διαπιστώνοντας ότι στέκομαι ακριβώς μπροστά του. «Είναι απίστευτο». «Υποσχέθηκες να μου πεις τα πάντα», λέω με το...
