{POV Ρόζι}
Φτάνω στο σχολείο και περπατάω στον προαύλιο χώρο ώσπου να μπω μέσα στο κτήριο. Ανεβαίνω τις σκάλες μέχρι την άδεια τάξη μου, όπου κάθομαι στο θρανίο μου και περιμένω υπομονετικά να αρχίσει το μάθημα.
«Καλημέρα», λέει η Ευγενία και κάθεται δίπλα μου.
«Ο Αχιλλέας;» ρωτάω αφού έχω συνηθίσει να τους βλέπω να έρχονται μαζί.
«Άργησε και έφυγα», απαντάει αδιάφορα και βγάζει τα βιβλία της από την τσάντα της.
«Ευχαριστώ που με περίμενες!» φωνάζει αγανακτισμένος ο Αχιλλέας μόλις μπαίνει στην τάξη. Τα μαλλιά του είναι ανακατεμένα και η ανάσα του άστατη, οπότε υποθέτω ότι έτρεχε σε όλη τη διαδρομή.
«Καλημέρα και σε εσένα», τον ειρωνεύεται η Ευγενία και του χαρίζει ένα σαρκαστικό χαμόγελο. Εκείνος δεν της δίνει σημασία και κάθεται στο μπροστινό μας θρανίο.
Συγκρατώ το γέλιο μου ενώ ταυτόχρονα αισθάνομαι ευγνώμων που έχω αυτούς τους ανθρώπους δίπλα μου. Οποιαδήποτε δυσάρεστη εξέλιξη της ζωής μου εξαλείφεται τη στιγμή που περνάω λίγο χρόνο μαζί τους.
«Τι κάνετε το απόγευμα;» ρωτάει η φίλη μου ενθουσιασμένη.
«Διαβάζουμε», επιτίθεται το αγόρι μπροστά χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει.
«Βλάκα», μουρμουρίζει η Ευγενία και του χτυπάει την πλάτη με τη γροθιά της.
Η καθηγήτρια μας καλημερίζει τη στιγμή που μπαίνει στην αίθουσα, ενώ τα θρανία γεμίζουν από τα υπόλοιπα παιδιά. Μαζευόμαστε ο καθένας στη θέση του και περιμένουμε να ξεκινήσουμε το μάθημα. Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως διασχίζουμε τη τελευταία χρονιά του Λυκείου και σύντομα θα δώσουμε πανελλήνιες, όπου θα ακολουθήσουμε το μέλλον που επιθυμούμε.
«Πλησιάζουν τα γενέθλια της μαμάς μου», ψιθυρίζω όταν η καθηγήτρια μιλάει με μια κοπέλα στο μπροστινό θρανίο. Γυρίζουν και οι δύο φίλοι μου να με κοιτάξουν σαν να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στο κεφάλι μου.
«Θα είναι μια χαρά», προσπαθεί να με καθησυχάσει ο Αχιλλέας. «Θα έρθει σπίτι μας απόψε, οπότε θα μπορούσες να έρθεις κι εσύ», προτείνει αναφερόμενος στο μπαμπά μου. Η Ευγενία τον αγριοκοιτάζει διότι απέρριψε την πρότασή της πριν.
«Όχι, έχω να διαβάσω και να μιλήσω στη Μαρία», λέω και γνέφουν και οι δύο.
Αφού τελειώνει το σχολικό ωράριο μαζεύω γρήγορα τα πράγματά μου και βγαίνω έξω. Θέλω να φτάσω σπίτι πριν γυρίσει ο μπαμπάς για να πραγματοποιήσω τη συζήτηση που έχω στο μυαλό μου.
BẠN ĐANG ĐỌC
Moon Child
Teen Fiction«Θεέ μου, είσαι ίδια η μητέρα σου», αναφωνεί με κομμένη την ανάσα. Σηκώνει το χέρι του και διατρέχει με το δάχτυλό του το μάγουλό μου, διαπιστώνοντας ότι στέκομαι ακριβώς μπροστά του. «Είναι απίστευτο». «Υποσχέθηκες να μου πεις τα πάντα», λέω με το...
