Βρίσκομαι στο σχολείο με ένα χαμόγελο που σπάνια εμφανίζεται στο πρόσωπό μου. Νιώθω χαρούμενη επειδή πλέον το κεφάλι μου δεν αποτελείται μόνο από παροχυμένες σκέψεις που μου προκαλούν άγχος, αλλά επίσης και από ένα όνομα που βοηθάει αρκετά.
«Ώστε, Τεό», μουρμουρίζει η Ευγενία και τρίβει το πηγούνι της με θεατρικότητα. «Εάν οφείλω να αναγνωρίσω κάτι στη μαμά σου είναι η καλή επιλογή της στα ονόματα συντρόφων».
«Τι ξέρουμε γι'αυτόν, λοιπόν;» ρωτάει ο Αχιλλέας σκύβοντας πάνω στο θρανίο. Μοιάζουμε με κάποια ομάδα ηρώων που προσπαθεί να σώσει το σύμπαν, με ελάχιστα στοιχεία και μηδενική εμπειρία.
Ανασηκώνω τους ώμους. «Μόνο ότι ήταν σύντροφος της μαμάς μου για περίπου έξι χρόνια», απαντάω.
«Μπορώ να ρωτήσω το μπαμπά μου», προτείνει ο φίλος μου.
«Όχι», αρνούμαι βιαστικά. «Τον έχουμε μπλέξει ήδη αρκετά και δε θέλω να διακινδυνέψω να μιλήσει στον πατέρα μου. Είμαστε τόσο κοντά!» αναφωνώ.
«Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να βρεις αυτόν τον άνδρα;» με ρωτάει η Ευγενία με σοβαρό ύφος που στερεί για λίγο το χαμόγελο από τα χείλη μου. «Δεν μπορείς να ψάχνεις απλά έναν Τεό, ούτε να πηγαίνεις από πόρτα σε πόρτα δείχνοντας τη φωτογραφία».
«Πρέπει να μάθω αν τον γνωρίζει ο μπαμπάς μου», λέω και κουνάω τα φρύδια μου με νόημα. «Μετά, τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα».
«Ελπίζω να έχεις δίκιο», ξεφυσάει η φίλη μου.
Το κουδούνι ηχεί σε ολόκληρο το κτήριο σηματοδοτώντας τη λήξη των μαθημάτων. Μαζεύουμε τα βιβλία μας και κατεβαίνουμε τις σκάλες ο ένας δίπλα στον άλλον, δείχνοντας πράγματι σαν μια ομάδα υπερηρώων. Για να είμαι ειλικρινής, αυτή η χαζή ιδέα κάθε μέρα μοιάζει όλο και πιο ζωντανή. Δεν ήξερα πως η ανακάλυψη ενός μυστηρίου θα αποδεικνυόταν τόσο ελκυστική και διασκεδαστική.
Διασχίζοντας το προαύλιο και φτάνοντας ως τη σιδερένια πόρτα, αποχαιρετώ τα παιδιά και βιάζομαι να επιστρέψω στο σπίτι. Ξέρω ότι η Άννα Μαρία θα βρίσκεται ακόμα εκεί μαζί με τη Μαρία για να ψάξουν τις αγγελίες για κάποιο σπίτι. Όλα εκτυλίσσονται τόσο γρήγορα προκαλώντας μου ανάμεικτα συναισθήματα, τα οποία δεν προσπαθώ να ερμηνεύσω τουλάχιστον τη δεδομένη στιγμή.
Φτάνω στο σπίτι και περπατάω ως την κουζίνα για να αντικρίσω τις δύο γυναίκες όπως ακριβώς τις περίμενα. Είναι προσηλωμένες μπροστά από την οθόνη του φορητού υπολογιστή και συζητούν για τα χαρακτηριστικά ενός διαμερίσματος. Κατεβάζω την τσάντα από τους ώμους μου και καταφέρνω να τραβήξω το βλέμμα τους.
YOU ARE READING
Moon Child
Teen Fiction«Θεέ μου, είσαι ίδια η μητέρα σου», αναφωνεί με κομμένη την ανάσα. Σηκώνει το χέρι του και διατρέχει με το δάχτυλό του το μάγουλό μου, διαπιστώνοντας ότι στέκομαι ακριβώς μπροστά του. «Είναι απίστευτο». «Υποσχέθηκες να μου πεις τα πάντα», λέω με το...
