Μαζεύω τα πράγματά μου καθώς τελειώνουμε άλλη μία μέρα στο σχολείο. Οι μέρες περνούν τόσο γρήγορα αυτή την περίοδο που δεν ξέρω πώς πρέπει να νιώσω. Η καθημερινότητά μου σίγουρα δε θυμίζει αυτή των συμμαθητών μου.
«Λοιπόν, τι θα κάνεις τελικά με τον Τεό;» με ρωτάει ο Αχιλλέας καθώς περπατάμε προς την έξοδο.
«Εγώ λέω να του τηλεφωνήσεις. Δεν έχεις τίποτα να χάσεις», επεμβαίνει η Ευγενία. Περάσαμε όλα τα διαλείμματα εξιστορώντας την περιπέτεια που περάσαμε για την εύρεση του αριθμού αυτού του άνδρα.
Ανασηκώνω τους ώμους και ξεφυσάω. «Δεν ξέρω», δηλώνω. «Νιώθω περίεργα να μιλήσω στον πρώην της μαμάς μου».
«Είμαι σίγουρη ότι θα πάει μια χαρά. Σταμάτα να υπεραναλύεις τα πάντα». Η φίλη μου χαμογελάει και με σπρώχνει σε μια προσπάθεια να μου μεταδώσει τη θετική της ενέργεια. «Τέλος πάντων, δε θα γυρίσω μαζί σας σήμερα», μας ενημερώνει.
Παραξενεύομαι. «Γιατί;» απαιτώ να μάθω. Πριν προλάβει, όμως, να μου απαντήσει παρατηρώ μια ανδρική φιγούρα να στέκεται στην είσοδο του σχολείου μας. Έχει τα χέρια στις τσέπες του και μας χαρίζει ένα γοητευτικό χαμόγελο. «Ευγενία, τι κάνει εδώ ο Ιάσονας;» ρωτάω χαμηλόφωνα.
«Χριστέ μου, πες μου ότι δεν πηδάς έναν τριαντάρη», αγανακτεί ο Αχιλλέας.
«Πρώτον, σκάστε», μας λέει γλυκά ώστε να μη φανεί για τι πράγμα συζητάμε. «Δεύτερον, είναι μεγάλη ιστορία την οποία δεν προλαβαίνω να σας πω τώρα. Όπως βλέπετε, με περιμένουν».
Πιάνω το χέρι της και τη γυρίζω προς το μέρος μας. «Τόσο μεγάλη που δεν μπορούσες να μας το πεις ολόκληρη τη μέρα;».
«Ρόζι, έχεις πολλά πράγματα στο κεφάλι σου αυτή τη στιγμή. Πίστεψέ με είναι πιο σοβαρά από τα δικά μου. Υπόσχομαι ότι θα σας τα πω όλα». Τραβάει το χέρι της και στρέφεται ξανά προς τον άνδρα. Πηγαίνει προς το μέρος του και εκείνος την αγκαλιάζει ευγενικά.
«Χριστέ μου, πηδάει έναν τριαντάρη», ψιθυρίζει ο φίλος μου στο αυτί μου.
Τον χτυπάω με τον αγκώνα μου διακριτικά και υποχρεώνω τον εαυτό μου να χαμογελάσει. «Γεια σου, Ιάσονα», τον χαιρετάω και εκείνος ανταποδίδει αμέσως.
«Μήπως θέλετε να σας πάω σπίτι», προτείνει δείχνοντας προς το αυτοκίνητό του.
«Όχι, ευχαριστούμε αλλά προτιμάμε να περπατήσουμε», αρνούμαι ευγενικά.
YOU ARE READING
Moon Child
Teen Fiction«Θεέ μου, είσαι ίδια η μητέρα σου», αναφωνεί με κομμένη την ανάσα. Σηκώνει το χέρι του και διατρέχει με το δάχτυλό του το μάγουλό μου, διαπιστώνοντας ότι στέκομαι ακριβώς μπροστά του. «Είναι απίστευτο». «Υποσχέθηκες να μου πεις τα πάντα», λέω με το...
