Το βράδυ βρίσκομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και στριφογυρίζω το ανδρικό βραχιόλι που βρήκα στο παλιό σπίτι του μπαμπά μου ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Ψάχνω κάποια απάντηση στο ταβάνι, όμως δεν μπορώ να βάλω τη σκέψη μου σε μια λογική σειρά.
Είναι πολλά τα γεγονότα που δεν μπορώ να αντιληφθώ τη σχέση τους. Ο άνδρας στη φωτογραφία στον οποίο ανήκει το βραχιόλι, το σημειωματάριο της μαμάς μου, όλα της τα πράγματα φυλαγμένα στην αποθήκη, η Μαρία φοβάται μήπως μάθω κάτι από τη φίλη της. Όποιο και αν είναι το σκοτεινό μυστικό που κρύβουν, οφείλω να το ξέρω.
Περνάω το βραχιόλι στον καρπό μου και ανακάθομαι πάνω στο στρώμα μου. Το δωμάτιο είναι σκοτεινό, αφού η ώρα είναι δύο τα ξημερώματα, και αδυνατώ να κλείσω τα μάτια μου δίχως να βομβαρδιστώ από τις σκέψεις μου. Σηκώνομαι όρθια και περπατώντας στις μύτες των ποδιών μου κατεβαίνω στην κουζίνα.
Γεμίζω αθόρυβα ένα ποτήρι νερό χωρίς να θέλω να ξυπνήσω τον επισκέπτη μας και στηρίζομαι στο νεροχύτη. Παίρνω μερικές βαθιές ανάσες και κοιτάω τον τοίχο απέναντί μου.
«Ρόζι;». Η φωνή που φτάνει στα αυτιά μου προκαλεί ένα έντρομο τρέμουλο στο σώμα μου και μερικές σταγόνες από το νερό πέφτουν στο πάτωμα.
Γυρίζω τα μάτια μου προς τη φιγούρα και τοποθετώ την ελεύθερη παλάμη μου πάνω στο στήθος μου. «Με τρομάξατε», λέω και χαμογελάω συγκροτημένα στην επισκέπτριά μας. «Γιατί δεν κοιμάστε;».
Μπαίνει μέσα στην κουζίνα και στέκεται μπροστά μου με τις μεταξωτές πυτζάμες της. «Σε παρακαλώ, μίλα μου στον ενικό», γελάει και εγώ γνέφω. «Η διαφορά ώρας δεν βοηθάει», μου απαντάει κι εγώ χαμογελάω αμυδρά. «Εσύ;».
Ανασηκώνω τους ώμους. «Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ τελευταία, πλησιάζουν και οι πανελλήνιες», ψεύδομαι.
Είναι η σειρά της να κουνήσει το κεφάλι της. «Δεν είχαμε το χρόνο να μιλήσουμε πριν», μου λέει και τα μάτια της βυθίζονται στα δικά μου. «Έχω να σε δω δεκαεπτά χρόνια και λογικά δεν με θυμάσαι».
«Η αλήθεια είναι πως όχι», λέω και γελάμε συγκρατημένα. «Σε έχω δει σε μερικές φωτογραφίες, όμως, με τη μαμά μου».
Ένα χαμόγελο απλώνεται στα χείλη της φωτίζοντας το πρόσωπό της. «Αυτό είναι σπουδαίο! Θα ήθελα να σου δείξω και μερικές που έχω κρατήσει, εάν δεν έχεις πρόβλημα», προτείνει και ξαφνικά όλα τα αρνητικά συναισθήματα αντικαθίστανται με αυτό της ελπίδας.
YOU ARE READING
Moon Child
Teen Fiction«Θεέ μου, είσαι ίδια η μητέρα σου», αναφωνεί με κομμένη την ανάσα. Σηκώνει το χέρι του και διατρέχει με το δάχτυλό του το μάγουλό μου, διαπιστώνοντας ότι στέκομαι ακριβώς μπροστά του. «Είναι απίστευτο». «Υποσχέθηκες να μου πεις τα πάντα», λέω με το...
