Αποφάσισα από εδώ και πέρα να μη βάζω gif για κάθε κεφάλαιο (τα βαρέθηκα λίγο), αλλά να κάνω aesthetic collage σχετικά με το περιεχόμενο του κάθε παρτ. Αν δεν σας αρέσει η ιδέα πείτε μου!
Έχω φορτώσει το σακίδιό μου με μερικά άλμπουμ που άρπαξα κρυφά από την αποθήκη και τα απαραίτητα για να μείνω ένα βράδυ στη φίλη μου. Ο μπαμπάς μου φαίνεται να μην έχει συνέλθει τελείως από το μεθύσι, ενώ η Μαρία με αποχαιρετά θερμά.
Δεν αργώ να φτάσω στο σπίτι της Ευγενίας και την αγκαλιάζω τη στιγμή που ανοίγει την πόρτα. Ο Αχιλλέας βρίσκεται ήδη εκεί και με χαιρετάει καθώς πίνει λίγο από το νερό του.
«Λοιπόν, τα έφερες;» με ρωτάει η φίλη μου και κάθεται στον καναπέ με τα πόδια λυγισμένα κάτω από τον κορμό της.
Γνέφω και αρχίζω να βγάζω τα άλμπουμ από την τσάντα μου. Ο καθένας παίρνει από ένα και τα ξεφυλλίζουμε συνεπαρμένοι, προσέχοντας με λεπτομέρεια κάθε φωτογραφία. Ρίχνω μερικές κλεφτές ματιές, όμως είναι λες και κάθε σελίδα μού μιλάει μέσα από τα γραμμένα λόγια της μητέρας μου σε εκείνο το σημειωματάριο.
«Απίστευτο», μονολογεί ο Αχιλλέας. «Ποιος θα το περίμενε ότι δεκαεπτά χρόνια μετά θα ψάχναμε όλα αυτά».
«Νομίζω ότι παλιότερα δεν ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω τι πραγματικά συνέβη στη μητέρα μου», λέω και σκύβω το κεφάλι παρατηρώντας τα χέρια μου.
Η Ευγενία περνάει το χέρι της γύρω από τους ώμους μου και με τραβάει κοντά της. «Σου αξίζει να ξέρεις. Ακόμα και αν κρύβουν τα γεγονότα για να σε προστατέψουν, είσαι πλέον ώριμη για να το αντιμετωπίσεις», με εμψυχώνει.
«Μισό!» αναφωνεί ο φίλος μου διακόπτοντας τη στιγμή μας από τον απέναντι καναπέ. «Νομίζω βρήκα κάτι!».
«Τι είναι, ντεντέκτιβ;» λέει η κοπέλα δίπλα μου κι εγώ σηκώνομαι από την αγκαλιά της. Τον κοιτάω έντρομη, φοβισμένη με μάτια που γυαλίζουν από αγωνία.
«Ρόζι, έχεις μαζί σου εκείνο το βραχιόλι που είχαμε βρει στο σπίτι του μπαμπά σου;». Τα πράσινα μάτια του πέφτουν πάνω μου και για λίγο μένω στη θέση μου δίχως να σκέφτομαι. Στη συνέχεια, γνέφω.
Ψάχνω στο σακίδιό μου και βρίσκω το βραχιόλι τυλιγμένο σε ένα χαρτί. Σηκώνομαι από τη θέση μου και σέρνομαι δίπλα του με τρεμάμενα χέρια. Η Ευγενία κάνει το ίδιο και κοιτάμε όλοι τη φωτογραφία που έχει βρει ο Αχιλλέας.
YOU ARE READING
Moon Child
Teen Fiction«Θεέ μου, είσαι ίδια η μητέρα σου», αναφωνεί με κομμένη την ανάσα. Σηκώνει το χέρι του και διατρέχει με το δάχτυλό του το μάγουλό μου, διαπιστώνοντας ότι στέκομαι ακριβώς μπροστά του. «Είναι απίστευτο». «Υποσχέθηκες να μου πεις τα πάντα», λέω με το...
