Βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει κι εγώ βρίσκομαι ακόμα σκυμμένη πάνω από το τετράδιό μου. Δεν έχω κοιμηθεί όλο το βράδυ και απασχολώ το μυαλό μου με το διάβασμα των τελευταίων ημερών. Οι πανελλαδικές ξεκινούν σε τρεις μέρες και νιώθω επιτέλους πως μπορώ να χαλαρώσω από ένα βάρος.
Περίπου στις εφτά το πρωί αποφασίζω να κοιμηθώ. Ο ύπνος έρχεται εύκολα και με σκεπάζει. Είναι μια από τις λίγες φορές που τα όνειρά μου δεν οργιάζουν, ίσως επειδή είμαι πολύ κουρασμένη.
Στις δύο το μεσημέρι ξυπνάω από τον ήχο κλήσης στο κινητό μου. Αισθάνομαι ζαλισμένη, ωστόσο καταφέρνω να πιάσω τη συσκευή και να τη φέρω κοντά μου.
«Παρακαλώ;». Η φωνή μου ακούγεται άγρια, σαν να μην ανήκει σε εμένα.
«Χριστέ μου, τώρα ξύπνησες;» ρωτάει ξαφνιασμένη και γεμάτη όρεξη η φίλη μου.
«Τι θες, Ευγενία;» ρωτάω με τα μάτια μου ακόμα κλειστά.
«Λοιπόν, επειδή είμαστε τρεις μέρες πριν τις πανελλήνιες σκέφτηκα να βγαίναμε το βράδυ. Ο Ιάσονας δουλεύει σε ένα κλαμπ στο κέντρο και είπε ότι θα φροντίσει να μπούμε χωρίς είσοδο. Τι λες;». Φαντάζομαι το χαμόγελο να τρεμοπαίζει στα χείλη της.
Ξεφυσάω και καθαρίζω το λαιμό μου. «Δεν έχω όρεξη», απαντάω τελικά.
«Έλα τώρα, Ρόζι!» φωνάζει. «Σου αξίζει λίγη χαρά μετά από όλα αυτά που έχεις περάσει. Θα είναι τέλεια στο υπόσχομαι».
Φαντάζομαι πόσο σημαντικό είναι για αυτήν· να βγούμε και να διασκεδάσουμε λες και η ζωή μας δεν κρέμεται από μια λεπτή κλωστή. Λες και η δική μου δεν είναι έτοιμη να σπάσει.
«Εντάξει», υποκύπτω τελικά. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω.
«Θα περάσω από το σπίτι σου στις έντεκα», με ενημερώνει και τερματίζει την κλήση.
Αφήνω το κινητό μου στο κομοδίνο και κοιτάζω το ταβάνι. Ακούω την ανάσα μου και δεν ξέρω εάν πρέπει να σκεφτώ κάτι ή όχι. Αισθάνομαι απογοήτευση και ένα είδος προδοσίας που δεν είχα νιώσει ποτέ πριν. Εύχομαι σιωπηλά τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, να είχα τον έλεγχο των γεγονότων της ζωής μου. Όμως, κάθε μέρα αποτυγχάνω συνεχώς.
Μισή ώρα μετά, πειθώ τον εαυτό μου να σηκωθεί από το κρεβάτι. Πηγαίνω στο μπάνιο να πλύνω το πρόσωπό μου και συνειδητοποιώ πόσο χάλια φαίνομαι. Οι μαύροι κύκλοι είναι έντονοι κάτω από τα μάτια μου και τα κόκαλα στο πρόσωπό μου το ίδιο. Αντιλαμβάνομαι πως έχω αδυνατίσει τελευταία, ωστόσο η εμφάνισή μου είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει.
YOU ARE READING
Moon Child
Teen Fiction«Θεέ μου, είσαι ίδια η μητέρα σου», αναφωνεί με κομμένη την ανάσα. Σηκώνει το χέρι του και διατρέχει με το δάχτυλό του το μάγουλό μου, διαπιστώνοντας ότι στέκομαι ακριβώς μπροστά του. «Είναι απίστευτο». «Υποσχέθηκες να μου πεις τα πάντα», λέω με το...
