~ U̶g̶l̶y̶ ~

6• පැනයාම ☔︎

" ආ ආ මොකෝ මේ...😳😳😳"

" ෂ්...🤫😭🤫🤫😭🙏🙏🙏🙏🙏🙏"

අත් දෙක එකට අතුල්ල අතුල්ල ජිමින් මේසෙ යටට රින්ගුවේ යොන්ජුන්ට කට පියාගන්න කියලා වැද වැදයි. යොන්ජුන් ජිමින්ගේ මේ වැඩ දිහා බලාගෙන හිටියා කිසිම දෙයක් හිතා ගන්න බැරුව. ජිමින් කාටවත්ම රින්ගන්න තියා හිතා ගන්නවත් බැරි මේසේ යටට රින්ගුවා මාරම ලේසියෙන්. ජිමින්ට දැන් මේස යටවල් වල රින්ගලම පුරුදුයි වගෙයි.

ලමයි හැමෝම සද්දයක්වත් නෑ. එයාලගේ අලුත් ලෙච්චර් දිහා බලන් ඉන්නවා කන්න වගේ. ඒ මූනේ කිසිම හිනාවක්නම් නෑ. ඒ ඇස් කාවවත් ගනම් ගත්තෙත් නෑ. පුදුම ආඩම්බරකාර පෙනුමක් තිබුනා. හැමෝම අලුත් ලෙච්චර්ට ආචාර කලා ඒත් ලෙච්චර් වැඩිය ගනම් නොගෙන ඔලුව ටිකක් වනලා

" මම මින් යුන්ගි.. ඔයාලගේ අලුත්.."

ලෙච්චර් එයා ගැන කියන්න පටන් ගත්තා. හැමෝම මාරම ආසවෙන් අහන් හිටියා. එයාගේ නම කියද්දිම මෙච්චර වෙලා කට තද කරගෙන බයෙන් වෙවුල වෙවුල හිටපු ජිමින්

" ඒක වෙන්නේ කෝමද.... 😨 අනී... එයා මෙහෙට ආවේ මාව හොයාගෙනද...😰"

ජිමින් දහ අතේ කල්පනා කර කර හිතුවා. ඒ හිතිල්ලේ තරම කොහොමද කියනවනම් ඒක ලෙච්චර්ටත් හොදටම ඇහුනා.

" ඔය ලමයට මොකක් හරි කියන්න තියනවද....? ඉස්සරහට ඇවිත් ඒක කියන්න.. "

ලෙච්චර් අත් දෙකත් පපුවට බැදගෙන යොන්ජුන්ගේ ඉස්සරට එන ගමන් කියද්දී යොන්ජුන් ඇස් දෙකත් ලොකු කරගත්තා නිකන් 'මම මොනාද අනේ කලේ' වගේ.

" අනියා.. 🤷"

යොන්ජුන් උරහිසත් උස්සන ගමන් උත්තර දුන්නා. ලෙච්චර් එකම බැල්මකින් යොන්ජුන් දිහා බලන් ඉදලා ඒ බැල්මෙන්ම ලෙච්චර් රූම් එක දිහාත් බැලුවා. එයා දිගටම ලෙච්චර් එක කරගෙන යද්දී යොන්ජුන්ගේ වැඩේම ජිමින් දිහා බල බල ඉන්න එකයි වේ වේ ගාන එකයි නිසා, අහුවෙයි කියන බයටම ජිමින් යොන්ජුන්ගේ කකුලත් පෑගුවා කට පියන් ඉන්නවා කියාගෙන.