~ U̶g̶l̶y̶ ~

11• නපුරු පූසා☔︎

    
    " ඔම්මා...... මට රිදෙනවා...මට හුගාක් රිදෙනවා..... ඔම්මා... "

          ඒ කටහඩ හුගාක් වේදනාවෙන් මිරිකිලා තිබුනා. ඉකි ගගහා ඒ හඩ පිට වෙද්දී බදාගෙන හිටපු කොට්ටේ තෙත් වෙන්න පටන් ගත්තා. ඒ කදුලු උනුසුන්ව එක දිගට කඩාගෙන වැටුනා. ජිමින් දොරේ ලොක් එක අල්ලගෙන එතනම ගල් ගැහුනා. ජිමින් ටිකක් ඔලුව පැත්තට හරවලා සුගාගේ අතට යටින් වැහිලා තියෙන මූන දුහා බැලුවා.

        එයා ඉකි ගගහා අඩනවා. ජිමින් ඇස් පිය නොගෙලාම සුගා දිහා බලාගෙන හිටියා. සුගාගේ වේදනාව හොදින්ම දැනුනු ඔය වෙලාවේ ජිමින්ගේ කකුල් ජිමින්ටවත් පාලනය කරගන්න බැරුව ගියා. ජිමින් නොදැනම සුගා ලගටම ඇවිදන් ගියා. අල්ලන් හිටපු දොර හිමීටම වැහිලා ගියා.

       දැන් බිත්ති හතරට තනි උනු සුගාගේ වේදනාව අහන් ඉන්න ජිමින් හොදුන්ම ලෑස්තී. ලයිට්ස්වත් දාලා තිබුනු නැති ඒ කාමරේ එකම එක ජනේලෙකින් වැටෙන හද එලියට මුලු කාමරේම එලිය වෙලා තිබුනා. සුගාව හොදින්ම ඒ හද එලියට පෙනුනා.

       හැම රැකම සුගා තනියෙම ඇඩුවා. තනියම... අදත් අඩනවා. ඒත් හුගාක් හයියෙන්. අද දරාගන්න බැරි තරම් ලොකු වේදනාවක් ඒ හිතින් එලියට දාන්න පටන්ගෙන. ඒ දිහා බලන් ඉදපු ජිමින්ට මතක් උනේ කාමරේ කොනකට ගුලිවෙලා එයත් මේ වගේම රෑ එලිවෙනකල් අඩපු හැටියි. මේ වගේම කදුලු ගගක් ගලන්න තරම්ම කට තද කරගෙන ඔම්මට ඇහෙයු කියලා ඉකි ගගහා අඩපු හැටි ජිමින්ට මැවිලා පෙනුනා.

        සුගා කරපු හැම දෙයක්ම ජිමින්ට මතක් උනා. හැම නරක දෙයක්ම. දවසක් රෑක හොදටම බීලා ඇවිත් ජිමින්ව ඇදෙන් බිමට තල්ලු කරලා ජිමින්ගේ බඩට හොදටම ගැහුවා. ජිමින් යුන්සන් එක්ක කතා කරනවා සුගා දකින හැම දවසකම,
              ඒ රැය කියන්නේ ජිමින්ට අමතක නොවන එකක් උනා.  සුගාගේ තරහව පාලනයක් නෑ එයාගේ අපපගේ වගෙම. දුක වේදනාව පිටකලේ ඒ දෙන්නම තරහවකින්.
       
  ' ඒ දේවල් පිටිපස්සේ තිබ්බේ කියාගන්න බැරි වේදනාවක් නේද' කියලා ජිමින්ට හිතුනා.

ජිමින්ගේ හුස්ම ගැනීමත් එන්න එන්නම වැඩි උනා.

දැන් සුගා ඉකි ගගහම ඇස් පියාගෙන ඉන්නවා.