~ U̶g̶l̶y̶ ~

19• මතකයන් හිත පාරවයි☔︎

සතියකට පසු...

" ජිමින්ශී.... ඔයා දැන්ම එලියට එනෝද... අම්... නැත්තම්ම්ම්ම්..."

" යොන්ජුන්... මට තව ටික වෙලාවක් දෙන්න... මම එන්නම්.."

" හරි..... ඉක්මන්ට එන්න බඩකිනී... "

ජිමින් බාතෲම් එක ඇතුලේ පැයකට වඩා හිටියා. බැරිම තැන යොන්ජුන් ජිමින්ට කතා කලේ රෑට කන්න එන්න කියන්නත් එක්කයි. ඒත් ජිමින්ටනම් කන්න උවමනාවක් නැති හැඩයි. යොන්ජුන් දොරට තට්ටුවක් දාගෙනම අපිට හැරිලා එයාගේ ඇදට ගියා.

ජිමින්ගේ අතේ තිබුනේ ලා රෝසපාට රෙද්දක්..ඒකේ හැම තැනමවගේ ලේ පැල්ලන් තිබුනා.

එදා ඔම්මා ඇක්සිඩන්ට් වෙද්දී ඇදන් හිටපු ඇදුම් ඩොක්ටස්ලා අයින් කරද්දී ජිමින් ඒවා අරගෙන ලග තියා ගත්තා. ඒ ඇදුම අතට ගන්න හැම වෙලාවකම ජිමින්ට ඔම්මගේ වේදනාව දැනුනා.
බාත් එක අයිනේ බිම වැතිරිලා ඉදපු ජිමින් එ ඇදුම පපුවට්ට තුරුල් කරන් අඩ අඩ හිටියා. ඒ තොල් එක එක දේවල් මැතුරුවා. සුගාට බැන්නා වගේම සමාව දුන්නා. ඒත් ඒ මූන දකින්නනම් ආයි ජිමින්ට යන්න ඔනෙ උනේ නෑ.

ජිමින් අන්තිමට හිත හදා ගත්තේ ඒ ලේ හෝදලා දාන්නයි.

කොහොමද ඒ අහිංසකයා අන්තිමට තමන්ගේ ඔම්මගේ ලේ හෝදලා දන්න හිත හයිය කර ගත්තේ.

කම්බුල් දිගේ ගලන කදුලු අතින් පිහි දැම්ම ජිමින් හිමීට නැගිටලා ස්න්ක් එක ලගට ඇවිදගෙන ගියා. අත් වගේම කකුල් පවා වෙව්ලනවා.

ඉස්සරහිම් තිබුනු කන්නාඩිය දිහා බලාගෙන

" ම....ම...ට පු.....ලුව...ම්...."

පැටලෙන වචන අතරින් ඉකි ගගහා ජිමින් ටැප් එක ඇරලා ලේ පැල්ලම් හෝදලා දැම්මා..

තවත් විනාඩි විස්සකට විතර පස්සේ ජිමින් ඒ ඇදුම් වේලෙන්න දාලා එලියට ආවා. ජිමින් ඇදන් හිටපු ඇදුම ටිකක් ලොකු එකක් නිසා බෙල්ල වැහෙන කොටස නවන්නේ නැතුව ජිමින් ඒකෙන් මූන වහගෙන හිටියා. දැන් ඉන්නේ ගෙදර නෙවේ නිසා ජිමින්ට සිද්ද වෙනවා එයාගේ මූන හැම වෙලේම වහගෙන ඉන්න. ජිමින්ගේ ඇදුම් උනත් භාගෙට භාගයක් එයාගේ පුංචි ඇගටත් වඩා ලොකු නිසා ජිමින්ගේ එයාගේ ඇදුම් වලින්ම එයාගේ මූන වහගෙන ඉන්න පුලුවන් උනා.