~ U̶g̶l̶y̶ ~

17• දඩුවම් අයැදීම ☔︎

" එලියට එනවා.."

අත්වල මාංචු හරි තදට තිබුනා. ඒ තද වැඩි කමට සුගාගේ අත් පවා රතුවෙලා තිබුනා.

පොලිස් ඔෆිසර් සුගාට එලියට එන්න කියකොටත් සුගා හිටියේ වෙනම සිහියක. කිසිම දේක මුල මැද අග හිතා ගන්න බැරුව. ලනුවක එතිලා තදට්ටම. කිසිම විදිහකින් ගලවන්න බැරි විදිහේ එකකින්.

ලොකු හුස්මක් පපුව පුරෝලා ගන්න ඕන කියලා හිතුවත් සුගාට හුස්ම ගන්න එක පවා දැම් දැම් එපා කරලා තිබුනා. ජීවත් වෙන එකම පවා දැන් සුගාට නිකන් දඩුවමක් හා සමානයි. පසුතැවීම කියන එකේ උපරිම තැනක සුගා හිටිය.

ඇතුලෙන් හරි කීවත් පිටතින් ලොකු වැරදිකාරයෙක්. සුගාට තිබුනේ පිට දාන්න බැරි ලොකු ඇත්තක්. එලියට ආවොත් කිසිම හොදක් වෙන්නේ නැති ලොකු ඇත්තක්. ඇතුලෙම තිබුනොත් තනියම විතරක් විදවයි පිට උනොත් හැමෝටම විදවන්න වෙයි.

බිත්තියට වාරුවෙලා නැගිටපු සුගා නිකමෙක් වගේ එලියට ආවේ මේ යන්නේ කොහෙද කියලවත් තේරුමක් නැතුවයි. ඔෆිසර් සුගාගේ වැලමිටෙන් ඇදගෙන ගියේ, තවත් අදුරු කාමරයක් ඇතුලට.
කාමරයට ඇතුල් වෙන්න කලින් සුගා හිතුවා කලින් දවස්වල වගේම වටවෙලා ගහන්නයි, වෙන්දා විදිහටම ප්‍රශ්න කරන්නයි වෙන්නැති අරන් යන්නේ කියලා. සුගාගේ මූනෙන් කිසි බයක් පෙවුනේ නෑ. ගහන්න අරන් යන්නෙපා මම වැරදි කාරයෙක් නෙවෙයි වගේ කිසිම දෙයක් කිවෙත් නෑ. සුගා ගියේ කැමැත්තෙන්මයි.
මුලු හදවතින්ම එයා අයැදුවේ මැරෙනකල්ම ගහන්න කියලයි. සුගාට ඔනේ උනේ ලොකු වෙදනාවක් විදින්න. කවදාවත් නොවිදපු විදිහේ. ඒකෙන්වත් සහනයක් ලැබේවී.. කියලා එයා හිතුවා.

සුගා වෙලාවකට ඒ අයව තරහ ගස්සවලා උවමනාවෙ තවත් ගුටි කෑවා. සුගාට ඔනේ උනේ මැරිල යන්නයි.
ඒත් එයා හිතපු විදිහට ක්සි දෙයක් උනේ නෑ. සිහිය නැති උනහම ගහන එක නතර උනා.

වේදනාව විතරක් ඉතුරු උනා.
පිටතින් ලැබෙන වේදනාව නිසා හදවතේ වේදනාව නැතිවෙලා යයි කියලා සුගා හිතුවා. තමන් තමන්ටම දඩුවම් කරගන්නවා වගේ වේදනාවකින් හදවතේ වේදනාව යටපත් වෙයි.. එයා එහෙම හිතුවා.