Να θυμάσαι...

Εμμονή;

25

Το φιλί την παρέσυρε όπως τα κρυστάλλινα νερά ενός ποταμού αλλά δεν την φοβήθηκε, ήταν λυτρωτικό και αποζητούσε και άλλο ωσότου την αφήσει ξέπνοη.

«Μην φοβάσαι...» τον άκουσε να ψιθυρίζει.

Δεν φοβόταν απλά, τρόμαζε.. τρόμαζε γιατί τα καλά κρυμμένα συναισθήματα μέσα της γιγαντώθηκαν. Όλα αυτά που αρνήθηκε όλους αυτούς του μήνες της χτύπησαν επιδεικτικά της πόρτα της καρδιάς.

«Εμείς Αλέξανδρε... δεν γίνεται, έχουμε προσπαθήσει ήδη...» δικαιολόγησε τους ενδοιασμούς.

«Και ποιος μας εμποδίζει... ποιος θέτει τους κανόνες; Και εάν εμείς δεν θέλουμε να υπακούσουμε;» την ρώτησε για να κάμψει τις αντιστάσεις.

Ο Οδυσσέας σταμάτησε το αυτοκίνητο μπροστά τους. Αυτό που έβλεπε δεν του άρεσε καθόλου αλλά δεν είχε δικαίωμα να επέμβει ούτε να εκβιάσει καταστάσεις. Πίστευε πως αργά ή γρήγορα θα εμπλέκε στα δίχτυα του και αυτό το φλερτ με τον Αλέξανδρο θα είχε το ίδιο άδοξο τέλος με πολλές άλλες σχέσεις που είχε συνάψει ο ίδιος στο παρελθόν. Ο ίδιος ο πατέρας του τον κατηγόρησε ουκ και ολίγες φορές για επιπολαιότητες και πως η σταθερότητα στις σχέσεις ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Άρα ήταν βέβαιος πως ο ίδιος είχε το πάνω χέρι γιατί γνώριζε πολυ καλά πως να κολακέψει μια γυναίκα πληγωμένη ειδικά.

«Είμαι εδώ εάν αλλάξεις γνώμη...» της είπε κατεβάζοντας το παράθυρο.

Η Ειρήνη τα είχε χαμένα εντελώς. Το φιλί την αποσυντόνισε και το παράλογο φάνταζε λογικό ξαφνικά. Είχε να επιλέξει μεταξύ της λύτρωσης μαζί με την αβεβαιότητας και της σιγουριάς μαζί με την δίψα του ανικανοποίητου. Χρειαζόταν χρόνο, χρόνο που ο Αλέξανδρος δεν ήταν διατεθειμένος να της προσφέρει αλλά επιβαλλόταν να τον κερδίσει από μόνη της για να σκεφτεί πως θα διαχειριστεί την παρουσία του στο ίδιο σπίτι. Δύο επιλογές απλώθηκαν μπροστά της και καμιά από τις δυο δεν την ικανοποιούσαν γιατί άφηναν την αίσθηση του ανεκπλήρωτου μέσα της αλλά παρόλα αυτά χρειαζόταν χρόνο.

«Οδυσσέα θα έρθω μαζί σου...» αποφάσισε εντελώς βιαστικά γιατί χρειαζόταν μια βόλτα ώστε να ξεμπλέξει το κουβάρι μέσα της.

Ο Αλέξανδρος δεν αντέδρασε. Βασικά τίποτα πάνω του δεν θύμιζε τον νεαρό άνδρα που έφυγε πριν δυο χρόνια, θυμωμένο, πληγωμένο και αποφασισμένο να επιστρέψει ώστε να κερδίσει τα πάντα.