Να θυμάσαι...

Φυγή

34 - Φυγή

Η Ειρήνη έσερνε τη βαλίτσα με δυσκολία, όχι εξαιτίας του όγκου αλλά γιατί αναζητούσε τον έναν και μοναδικό λόγο που θα την αναγκάσει να επιστρέψει. Η ίδια παρόλο που είχε δώσει την ευκαιρία στον Αλέξανδρο εκείνος την κλώτσησε μακριά με δικαιολογίες, τις οποίες τις βρήκε φθηνές μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του. Πονούσε γιατί και η ίδια δεν έδειξε τον απαιτούμενο σθένος ώστε να αντιμετωπίσει την παρούσα κατάσταση έξυπνα για να επωφεληθεί και μακροπρόθεσμα. Κάποιες γυναίκες θα την καταριόταν για την τύχη αλλά εκείνη ένιωθε καταδικασμένη και καταραμένη μαζί. Πόσες φορές σε όλα τα κρύα βράδια της μοναξιάς ευχήθηκε τα σκίτσα της να αποκτούσαν ζωή να και η φαντασία να συναντήσει την πραγματικότητα, την πραγματικότητα με τον Αλέξανδρο δίπλα της, να την ακολουθεί στα όνειρα της.

Πως όμως να την ακολουθήσει όταν στον κόσμο τους κερδίζουν πάντα οι ισχυροί και δίχως χρήματα κάποιος θεωρείται αδύναμος, ανάξιος και άνθρωπος δευτέρας διαλογής. Τα κεκτημένα, ο πλούτος ήταν λέξεις που δεσπόζουν στην κορυφή των προτεραιοτήτων του και δεν μπορούσε να τον αδικήσει. Πολύ πιθανόν να έπραττε και η ίδια το ίδιο αλλά τουλάχιστον θα πάλευε το μέσα της να παραμείνει αμόλυντο, αμαγάριστο από μισαλλοδοξία, ζήλια και φθόνο.

Ανήμπορη να μισήσει κάποιον ακόμη και αυτός ο κάποιος να είναι η αδερφή της παρά το προσωπικό πόνο την πίστεψε. Μόνο έτσι δικαιολογουνταν τα πάντα, οι εκρήξεις, οι αντιδράσεις για τη σχέση της με τον Αλέξανδρο, για τη βιαστική απόφαση να παντρευτεί με τον πατέρα του και την προσπάθεια της να την διώξει με το που πάτησε το πόδι στην Ελλάδα. Κάθε δράση έφερνε και μια αντίδραση αλλά η Κάτια ελάχιστα ενδιαφέρονταν για τις συνέπειες. Ήλπιζε μονάχα η απελπισία να μην την οδηγήσει σε μια ''θανάσιμη'' σύγκρουση. Το τοξικό περιβάλλον το οποίο επιμελώς συντηρούσε η αδερφή της προς όφελος της ήταν έτοιμο να προκαλέσει ασφυξία της γι' αυτό έφυγε.

«Μακάρι να ήσουν εδώ!!!» φώναξε η φωνή της ψυχής. «Μαζί μου!» σκέφτηκε νοερά .

Έσφιξε την χειραποσκευή και συνέχισε το περπάτημα προς τον ελεγχο των διαβατηρίων και έπειτα στην πύλη αναχώρησης.

Ο Αλέξανδρος την παρατηρούσε κρυμμένος δίχως να μπορεί να την εμποδίσει. Πίστευε πως η Ειρήνη μακριά του θα ήταν καλύτερα, θα συνέχισε να λάμπει, να προχωρά μπροστά και αυτός πίσω να την κοιτάζει όπως τώρα περιμένοντας να της κλέψει ελάχιστα την λάμψη. Ήταν ικανή να τον ξεγυμνώσει συναισθηματικά και μέσα από μερικές φιγούρες να αποτυπώσει απόλυτα τη ζωή του, την μοναξιά και την ανάγκη του για αγάπη. Αυτή την αγάπη του πρόσφερε ανιδιοτελώς η Ειρήνη αλλά εκείνος αρνήθηκε να την ακολουθήσει γιατί πίστευε ακράδαντα πως καλούνταν να επιτελέσει ένα διαφορετικό ρόλο, πιο ηγετικό ωστε να αποδεσμεύσει τον πατέρα του από τις ευθύνες.