Να θυμάσαι...

Όσο ζω!

37- Όσο ζω

Η Ειρήνη προχωρούσε στο δρόμο δίχως να ελέγχει τις κινήσεις της. Προχωρούσε λες και ήταν φάντασμα του εαυτού της, μετανιωμένη που μερικές ώρες πριν ήταν πεπεισμένη πως έλαβε την σωστή απόφαση. Όταν όμως η νοσοκόμα κάλεσε το όνομα της για να λάβει πρώτα από όλα το ιστορικό και έπειτα για να την ρωτήσει τους λόγους που θα την ανάγκασαν σε τούτη την κίνηση. Τα έχασε γιατί οι λόγοι της φάνηκαν αστείοι εντελώς. Πως να σκότωνε μια αθώα ψυχή; Τι έφταιξε; Όχι η μητρότητα ήταν θείο δώρο και εκείνη σκόπευε βλακωδώς να πει όχι σε αυτό το δώρο. Με που άκουσε το όνομα της για δεύτερη φορά, άρπαξε το παλτό της, απολογήθηκε και έτρεξε σχεδόν προς την έξοδο εισπνέοντας βιαστικά το οξυγόνο.

Κατάφερε να μαζέψει χρήματα, γιατί ξόδεψε μονάχα τα μισά από αυτά που έστελνε ο γαμπρός της. Αποφάσισε εξαρχής να μοιραστεί ένα σπίτι με πολλά άτομα για να περιορίσει τα έξοδα και να μοιράζεται τους λογαριασμούς ενώ φρόντισε με μια εργασία του Σαββατοκύριακο να κερδίζει και κάτι παραπάνω. Τώρα όμως ένιωθε πως τα έξοδα θα πολλαπλασιάζονταν και εκείνη με την σχολή και τα απαιτητικά εργαστήρια δεν θα μπορούσε να εργαστεί παραπάνω για να βοηθήσει.

Συνέχισε να περπατάει με γοργό βηματισμό και με το χαμόγελο να αχνοφαίνεται. Πλησίασε σε μια παιδική χαρά και ένα παιδάκι έπεσε έπειτα από στραβοπάτημα. Την κοίταξε απολογητικά, και αμέσως παίζοντας με τις κατάξανθες μπούκλες χαχάνισε συνωμοτικά ενώ η μητέρα της φώναξε το όνομα της. Ήταν η στιγμή που έλαμψε και μέσα από αυτήν την λάμψη εμφανίστηκε ένα νέος δρόμος, διέκρινε ένα μονοπάτι στο οποίο περπατούσε όχι μόνο αλλά κρατώντας από το χέρι ένα άλλο μικρό πλάσμα.

«Θα τα καταφέρουμε αγάπη μου...» ψιθύρισε αλλά φανερώνοντας μια δυναμική αποφασιστικότητα. «Κανείς δεν σε θα βλάψει όσο ζω!» πρόσθεσε και τότε μόνο κατευθύνθηκε προς το σπίτι της.

Η υγεία του Μιχαήλ βελτιωνόταν αρκετά. Οι γιατροί ενέκριναν το εξιτήριο από το νοσοκομείο εφόσον θα συνεχίσει την αυστηρή ιατροφαρμακευτική αγωγή, την πολύ συγκεκριμένη διατροφή και πάνω από όλα ένα ήρεμο περιβάλλον ώστε να συνέλθει πλήρως. Θα περνούσε την περισσότερη ώρα ναρκωμένος για να μην πονάει και σιγά σιγά, εβδομάδα με εβδομάδα οι γιατροί θα αξιολογήσουν την κατάσταση. Για αυτή τη μεταβατική περίοδο ο Αλέξανδρος βρήκε μια ομάδα αποκλειστικών νοσοκόμων με τρομερές συστάσεις ενώ έδωσε εντολή πέρα από τον ίδιο να μην επιτρέπονται οι πολύωρες επισκέψεις. Γενικά προσπάθησε να δημιουργήσει ένα υγιές περιβάλλον ώστε να επιταχύνει την σωστή και γρήγορη ανάρρωση του πατέρα του. Με κατάλληλες θεραπείες υπήρχε η ελπίδα πως το σώμα του θα επανέλθει γρήγορα.