Να θυμάσαι...

Λάθη

29

Το κεφάλι του Αλέξανδρου ξεπρόβαλε πρώτο, δειλά δειλά σαν να μην περίμενε αυτήν την εξέλιξη.

«Σε περίμενα!» του ψιθύρισε η Ειρήνη.

«Γιατί;» την ρώτησε αναγνωρίζοντας κάτι έντονο στη ματιά της. Προσμονή; Αγωνία; Θυμό; Ίσως και όλα αυτά μαζί μπλεγμένα σε ένα τεράστιο κουβάρι.

Δεν είχε απάντηση σε αυτό το γιατί. Το ένα θα έφερνε το άλλο και το ένα ερώτημα θα προκαλούσε το επόμενο δίχως κανείς τους να είναι σε θέση να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις.

Από την στιγμή που στο μυαλό υπάρχει η υποψία πως η αδερφή της απατά τον Μιχαήλ ένιωσε την ανάγκη να κραυγάσει, να ουρλιάξει την λέξη ''αρκετά''. Αρκετά μέχρι στιγμής είχε υποχωρήσει για χάρη άλλων, αρκετά έβαζε τη ζωή της σε αναμονή και αρκετά πάλευε να καταλαγιάσει τη θύελλα μέσα της, την ίδια θύελλα του έρωτα.

«Κλείσε την πόρτα!» πρόσταξε αμέσως με το στήθος να φουσκώνει από προσμονή.

Ο Αλέξανδρος υπάκουσε δίχως να αντιδρά. Ξαπλώσανε μαζί στο κρεβάτι, με τα ρούχα να βρίσκονται στο πάτωμα. Οι κινήσεις τους άναρχες βιαστικές αλλά στην πορεία πιο αργές. Κοιτάχτηκαν στα μάτια για λίγο για να αναζητήσουν την επιβεβαίωση. Η λύτρωση ήρθες δευτερόλεπτα αργότερα με ένα φιλί, ένα φιλί λαίμαργο, έντονο, μεθυστικό έτοιμο να τους οδηγήσει στα μονοπάτια του έρωτα. Οι αισθήσεις είχαν ξυπνήσει και αυτή η αφύπνιση τους μεταμόρφωσε σε αγρίμια έτοιμα να κατασπαράξουν ο ένας την σάρκα του άλλου. Όλα στα επόμενα λεπτά εξελίχθηκαν βουβά αλλά οι κινήσεις τους παρέμειναν γρήγορες τάχα να προλάβουν το τρένο της ευτυχίας.

Παρέμειναν αγκαλιασμένοι για λίγο και αυτός την φίλησε ξανά και ξανά στην πλάτη. «Μη φύγεις μακριά μου Ειρήνη σε χρειάζομαι!»

«Ας μην χαλάσουμε την μαγεία Αλέξανδρε» τον παρακάλεσε η Ειρήνη και αυτός υπάκουσε.

Λίγο πριν ξημερώσει αποφάσισε να την αφήσει μόνη. Σηκώθηκε δίχως να την ξυπνήσει και φροντίζοντας να την φιλήσει τρυφερά στο μέτωπο. Κατευθύνθηκε στο δωμάτιο νομίζοντας πως τέτοια ώρα κανείς δεν θα τον υποπτευόταν. Έκανε λάθος όμως...

Ο Μιχαήλ πρόσεξε τον γιο του να βγαίνει από το δωμάτιο της Ειρήνης, χαμογελαστός και ευδιάθετος και τότε μόνο βεβαιώθηκε πως ο μόνος λόγος που επέστρεψε πίσω ήταν μονάχα αυτή η γυναίκα και κανείς άλλος. Τουλάχιστον αναγνώριζε πως κοντά της άλλαζε, μεταμορφωνόταν και αυτό που έβλεπε τον ικανοποιούσε ως πατέρα. Μπορεί το όλο σκηνικό να περιπλέκει τα πράγματα με την Κάτια αλλά στην τελική δεν ήταν καν δική της η απόφαση και αυτός οφείλει να στηρίξει το παιδί του στην προκειμένη περίπτωση και να μην τον απογοητεύσει όπως και παλιά.