DARK RAIN

"PART.6"

عصبی از حرفم نگاه میکرد و من دوباره چشمام رو بستم ...

_"روبی انقدر لج نکن من جایی نمیرم بیا ببرمت خونت"

چهره بی روح با چشمای بسته شده لوکاس هی جلوی چشمام رنگ میگرفت و فشارم میوفتاد...

مرگ عزیزان و اطرافیانم تنها نقطه ضعف من بود ...فقط این میتونست منو تا سر حد مرگ به جنون برسونه...

تکیه از دیوار گرفتم و سعی کردم تعادلمو روی پانه های باریک و بلند کفشم نگه دارم و نیوفتم

دستم رو روی پیشونیم گذاشتم و بدون توجه به رابرت به جلو تلو تلو میخوردم

یه لحظه چشمام دنیا در نظرم خاموش شد و داشتم به سمت زمین کشیده میشدم اونم بی هیچ تلاش و خواسته ای که ناگهان گرمی دستایی رو دور کمرم حس کردم و مانع رها شدنم شد

هنوز گیج بودم و اون منو به خودش تکیه داده بد و به طرفی میبرد و منو جایی نشوند روی صندلی نشوندم و نمیدونم چطوری و کی رفت و برام آب گرفت و مجبورم کرد بطری و سر بکشم تا حالا سر جاش بیاد...

با خنکی آب توی بطری محوطه سینم از آتیشی که بعد از مرگ مامان و بابام خاموش نشده بود رو کمی التیام داد

چشمام کمی با بود ولی نمیتونستم درست بفهمم...دستی به شچمام کشیدم و بهشون فشاری آوردم و رابرت پشت دستش رو نوازش گرانه روی صوتم کشید ولی از لرزش دستش واضح بود بود که از این کارش استرس داره

_"روبی خوبی؟"

سرمو کمی مخالف دستش تون دادم و دستش رو از صورتم فاصله داد

+"اهوم الان بهترم مرسی از کمکت... یه لحظه تو حال خودم نبودم"

الان تنها چیزی که احتیاج داشتم استراحت و مشت مشت قرص آرامبخش بود تا بتونم به خودم بیام

به چشمای دریاییش که به منی که در اعماق تاریکی ها گم شده بودم خیره شده بود و حالت چشماش دقیقا مثل دریای نا آروم و متلاطم بود

این بار مخالف خواسته چند دقیقه پیشم لب از لب باز کردم و ازش درخواستی کردم

+"میشه منو ببری خونه؟"

سری تکون داد و من با احتیاط از جام بلند شدم و اون اومد دستم رو بگیره ولی با گفتن خوبه ای فقط شونه به شونه هم حرکت کردیم و از در رستوران خارج شدیم

توی محوطه خون جاری و پوکه گلوله ها مثل شن زمین رو در برگرفته بودند

چندین ماشین باسرعت پارک شد و من فقط با نگاهی ضعیف نگاه کردم و سریع متوجه شدم افراد خودم هستن...

صدای لاوناردو به گوش میرسید که داره نزدیک ما میشه

بی حال راه میرفتم و الان ایستاده بودیم تا لاوناردو بهمون برسه