DUVAR SURAT

YANIK KOKUSU

Selammm... Bu bölümüames63 ve burcakakay isimli destekçilerime ithaf ediyorum. İkinizin de yeri apayrı...
Hepinizi çook seviyorum. İyi ki varsınız yıldızlarımm.🌌

................................İYİ OKUMALARR...................................

Tam üç saat. Lanet olası üç saattir bekliyorum bu iğrenç yerde. Başımdaki ağrıyı saymazsak gayet iyiyim demeyi o kadar çok isterdim ki size anlatamam. Kafamın içinde dolaşan o kadar soru var ki. Yiğit neden onun kardeşi olduğunu söylemedi hani tek çocuktu o! Neden beni seviyormuş gibi görünüp bıraktı? Neden beni kardeşinden korudu? Allahım artık gerçekten aklımı yitireceğim lütfen bir çıkış göster.. Güvendiğim tek kişiye olan güvenimi de kaybettim ben. Artık Yiğit e güvenmem, bana nasıl yapar bunu? Nasıl bana yalan söyler? Nasıl beni bir başıma bırakır?
Onu asla affetmeyeceğim asla. Asla!

Oturduğum siyah deri koltuktan kalktım ve tam karşımda ki küçük pencereye baktım. Belki de oradan çıkabilirim. Tabii tabii kesin çıkarım(!) Kedi bile zor sığar o pencereden aptal. Kapının yanında duran yaklaşık 4-5 adet koliyle biraz bakıştıktan sonra yanlarına ilerledim. Neden bakıştığımı bende bilmiyorum ama yanlarına gidip 'pişşt iki saattir bakışıyoruz hayırdır' deyip yumruk atacak halim yok ya! Yok yok. Gerçekten yok... Tamam belki biraz ama şu an sinirliyim işte ve sinirli insanlar her şeyi yapabilirler öyle değil mi? Kolilerle kavga etmek te dahil buna! En üstteki koliye hızlıca vurdum yere düştü. Ve onun altındakine de, diğerine de. ' Aaa sen kalmışsın ' ilerideki koliye ilerleyip tüm sinirimi ondan çıkarmak istermiş gibi tekmelemeye başladım. Vurdum... Vurdum... Vurdum... Bir kısmı yırtıldı sanırım yere bir sürü kağıt parçası düştü. O da ne o kağıtta ki ben miyim? Koliye doğru ilerleyip koliyi elime aldım. Ve aldığım gibi içinde ki kağıtların hepsi yere döküldü. Ne kadar sinirle vurmuşsam artık. Parçalamışım koliyi! Yere çömelip alabildiğim kadar kağıt aldım elime ve tekrar koltuğa döndüm.

"Bu... Bunlar..." bunların hepsinde ben varım. Ben... Burada annemin mezarina sarılmış ağlıyorum. Burada gizemle tanıştığımız gün mezarlığın karşısında ki parkta oturuyoruz. Burada arabaya biniyorum. Burada gizemle sokakta kahve içiyoruz. Burada yiğit beni çekiştiriyor. Burada Savaşla konuşuyorum. Burada gizemin evine koşuyorum. Burada üstümde ki beyaz elbiseyle gizemin arabasına ilerliyorum. Ve burada mezarlığa giriyorum, arkamda Doruk ve adamlarıyla. Burada yiğitin evinde kapıya vuruyorum. Burada Merterle konuşuyorum. Burada hastaneden çıkıyorum ve burada dünkü sahilde Merterle çay içiyorum yani bu dün çekilmiş... Kahretsin! Kahretsin! Kahretsin! Her an yanımdaymış, hep yanmdaymış. Öldürmek istese her an beni öldürebilirmiş peki neden yapmamış ki. Beni öldürmek istemiyorsa niçin buraya getirdi? Acaba yiğitte mi burada. Belki de beni asıl öldürmek isteyen odur. Belki de birazdan yanıma gelip ' Seni adi pislik sen benim güldüğümü gördün. Sana sert tavrımdan taviz verdim bu yüzden öleceksin ' deyip kafama sıkar olamaz mı?
Hmmm yok bu kez saçmaladım kabul ediyorum. Yiğit bana asla öyle bir şey yapmaz. Zaten beni bırakırken bile gözlerindeki pişmanlığı görüyordum. Eğer öyle bir şey yapacak birisi olsaydı bana pasparlak bir Yıldızı olan kolye alıp, gitmeden önce son cümlesini ' Yıldızlarda da buluşalım ' yapmazdı... Kesin Yiğit'in beni bırakmazsında da, bu şehri terk etmesinde de Doruk pisliğinin parmağı var. bunu buram buram hissediyorum!

Demir kapının açılma sesi ile birlikte gözlerimi kapıya çevirdim. Bir kilit sesi daha geldi ve içeriye üç tane izbandut gibi iri yapılı, takım elbiseli adam girdi. En önde boynunda Japonca olduğunu tahmin ettiğim Dövmesi olan adam bana doğru ilerlemeye başlayınca, elimdeki fotoğrafları sımsıkı tuttum ve hiçbir şey olmamış gibi iğrenerek suratlarına baktım. Dövmeli adam karşıma geçip durunca Diğer ikisi de dövmeli adamın arkasında durdular. Dövmelinin arkasındaki iki adam birbirine bakıp gülümsedi. Dövmeli onlara doğru dönüp başını ne olduğunu sorar gibi salladı.