𝑰'𝒎 𝑵𝒐𝒕 𝑻𝒉𝒆 𝑶𝒏𝒍𝒚 𝑶𝒏𝒆 | 𝑱𝒆𝒐𝒏 𝑱𝒆𝒐𝒏𝒈𝒈𝒖𝒌

22

Podałam chłopakowi kolejną chusteczkę, w którą wydmuchał nos. Ostatnio trochę się pochorował więc siedziałam przy Jeongguk całe dnie a nawet noce. Sama byłam lekko podziębiona ale nie przeszkadzało mi to. Od ich zerwania Jungkook mało co się odzywa i je. Ba! Ciągle leży z chusteczkami u boku.

Zeszłam na dół i podeszłam do kuchanki, na której położyłam zupę od mojej mamy dla bruneta. Wyciągnęłam pojemnik, z i nalałam do miski trochę Kimchi jjigae.

Wzięłam sztućce i skierowałam się po schodach do pokoju. Ustawiłam małą tace na jego stoliku nocnym odsuwając niepotrzebne, puste opakowania po chusteczkach.

- Usiądź - powiedziałam ale ten tylko odwrócił głowę w stronę ściany - Jeongguk.

- Nie chcę, nie rozumiesz? - syknął przez zęby co spowodowało moje odsunięcie. Westchnęłam tylko i spowrotem położyłam miskę na czarnym, metalowym stoliku.

- Wrazie czego wołaj, będę na dole - wstałam ze stołka i zaraz ostatni raz spojrzałam an Chłopaka. Pomimo wieczoru i oświetlonego jedynie przez lampke na biurku, pokoju mogłam zauważyć jego łzy świecące się w oczach. Zamknęłam drzwi do jego pokoju i zeszłam na dół. Ogarnęłam w miarę w kuchni cioci i podeszłam do pojemnika zamykając od niego wieko. Włożyłam wszystkie rzeczy od mojej mamy do torby i wróciłam się, na górę. Uchyliłam drzwi od jego pokoju. Chłopak siedział na łóżku, z miską pod brodą.

- Jeżeli nie masz, apetytu to nie wpychaj w siebie jedzenia - powiedziałam a ten odłożył pustą, ciemną miskę na stolik. Jedynie posłał mi łagodne spojrzenie i po chwili, znów się położył. Westchnęłam jedynie i zabrałam pustą miskę.

- Będę się już powoli zbierać, poradzisz sobie, prawda? - zapytałam a ten tylko stęknął zawiedziony, a ja parsknęłam śmiechem. Naprawdę był jak dziecko specjalnej troski.

- Czego potrzebujesz? - zapytałam krzyżując ręcę na piersi. Chłopak jedynie wyciągnął ręcę a ja westchnęłam głośno po czym odłożyłam torebkę i usiadłam na łóżku. Chłopak zaraz oplótł mnie ramionami w tali powodując, iż się położyłam. Jedynie przewróciłam oczami gdy ten schował swój nos w moich włosach.

- Wszystko w porządku? – zapytałam a ten mruknął w geście uznania. Oderwałam się od niego i zaraz przyłożyłam rękę do jego czoła.

- Jeongguk, masz gorączkę. Poczekaj zaraz wrócę – westchnęłam i poszłam do kuchni po leki jak i termometr. Ze swoim zapasem wróciłam, na górę. Podeszłam do chłopaka i zmierzyłam mu gorączkę. Po niedługim czasie podałam mu leki i usiadłam obok niego, przeczesując jego włosy swoją dłonią.

- Dziękuję – uśmiechnął się niewidocznie.

- Nie ma za co, jesteś moim przyjacielem – cmoknęłam go w policzek i lekko gładziłam jego dłonie swoim kciukiem. Chłopak, cicho mrusząc zaczął powolnie oddychać, od czasu do czasu coś mrucząc. Szczerze mówiąc sama zrobiłam się śpiąca więc chwyciłam za swoją torebkę i skierowałam się na parter uprzednio sprawdzając czy Jungkook jest w dobrym stanie. Gorączka zeszła a blada twarz przybrała koloru. Schodząc po schodach usłyszałam przekręcanie klucza w drzwiach więc szybko wzięłam swoje rzeczy by móc zacząć ubierać buty. Po chwili do domu weszła mama Jungkooka.

- Dziękuję, że zaopiekowałaś się tym barbażyńcą. Jak jest chory, samym leżeniem potrafi doprowadzić mnie do białej gorączki – kobieta westchnęła a ja parsknęłam śmiechem.

- Nie ma za co, będę się już zbierać – uśmiechnęłam się przyjaźnie i żegnając się wyszłam z dużego domu. Otworzyłam bramę by móc szybko znaleść się w domu. Odrazu Weszłam do środka zdejmując buty. Weszłam po schodach do mojego pokoju i zaraz położyłam się na łóżku biorąc do rąk telefon. Zaraz miała zadzwonić Rose na wideo rozmowę, bo jako iż Chodziłam do Jeongguka nie chciałam by się przeziębiła.