Crown of Light (Daguitan Series #2)

Ikadalawampung Kabanata

Ikadalawampung Kabanata: Memory

Novales smirked from my question. Nagtagal ang titig ko sa kaniya.

Maybe I only overwhelmed myself for him. Or maybe the past really has gotten me. At sa pagkataong ito, unti-unti kong napapagtanto na maaring tama nga ang mga pinsan ko. Pero sa huli, binura ko ang agam-agam kong iyon.

I am only nervous for his parents.

"Alam nila na ikaw lagi ang kausap ko," sabi niya, binitawan ang pliers na hawak para mas pagtuunan ako.

Hindi ako nagsalita at binaba ang tingin sa lupa.

I know he's trying to comfort me. But I don't know why I suddenly wanted to be out here. Muli, nagdesisyon pa rin akong burahin ang nararamdamang agam-agam.

Nagtagal siguro ang titig ko sa lupa dahil nagulat ako nang inangat ni Novales panga ko. Agad ding napunta sa kaniya ang aking atensyon.

He smiled. "Huwag kang mag-alala, Vien. Nahihiya ka ba?"

Kagat ko na ang labi. Umawang din agad ito dahil gusto kong sabihin sa kaniya ang nararamdaman.

"Noval, medyo natatakot ako sa mangyayari kung sakaling ipagpatuloy natin 'to..." nakita ko ang pagkunot ng kaniyang noo. I don't even know why my mouth started with those kinds of words. "I mean, hindi pa natin masyadong kilala ang isa't isa. Hindi ko alam ang gagawin ko. At wala akong alam ano ang gagawin ni Papa kung sakaling..." muli kong hindi kinayan ang tingin niya dahil sa mga lumalabas sa bibig ko.

I felt Novales's eyes focused towards me.

I waited for his words but nothing came. Not yet. And whenever he's silent, his mind is busy thinking about something. Something that could solve a probable puzzle.

Bago pa kainin ng mga huni ng mga ibon ang pagitan namin, nag-angat ako ng ulo para makita siya. His eyes never left me.

"Noval... hindi lang ako handa na ipaalam natin sa magulang mo ang... tungkol sa atin..."

"Malalaman naman nila, Vien,"

"I know... but I want them to know eventually. Huwag lang muna siguro ngayon..."

"What do you mean?" Kumunot ang kaniyang noo.

Natigilan ako dahil ako mismo hindi rin alam ang sinasabi ko. Pero nagpatuloy ako sa pangungumbinsi sa kaniya na huwag muna. My head is final for that resort because I, too, would not want to lose him. Yet I don't want our family to bring back that rivalry.

"Vien, ano ang iisipin nina Mama sa 'yo ngayong nandito ka? You're alone. And we spen our time here together. At may ideya rin sila kung sino ang palagi kong kausap gabi-gabi. Kung itatanggi natin, that just won't make sense."

Naiwang nakaawang ang labi ko para sana dagdagan ang sinabi ko. Ngayon ko lang napagtanto iyon. Nalawa rin 'yon sa isipan ko.

"Maiintindihan nila tayo..." tuluyan niya nang nilapit ang sarili niya sa akin.

He only scooped the tools lying on the sack to give himself space. Doon siya naupo. At dahil maliit lang ang sako, naglapat ang balat namin pareho.

"I understand if you want to keep this a secret from your family, if that's what you want to," his voice lowered.

Muling nahulog ang tingin ko nang hindi nakayanan ang lapit niya. Bahagya ko ring yinuko ang ulo para mas lalong hindi makita ang mukha niya. The reason for his breathes to touch my forehead.

"'Tsaka hindi ka pa nasa tamang edad. If we want to step up our relationship, you have to at least be legal. Ayokong patungan pa ang galit ng Papa mo sa pamilya ko."