Moonlight: The Prophecy {Starterliste21}

|Κεφάλαιο 28|

   Κοίταξα γύρω μου και παρατήρησα τα ψεύτικα χαμόγελα των ξένων. Αμφιβάλλω αν κάνεις τους την γνώριζε πραγματικά... Η Κέιτ δεν με είχε αφήσει από τα μάτια της απ' την μέρα που την βρήκαμε στο πατρικό μου. Με κρατούσε σφιχτά από το χέρι και μου ψιθύριζε, "Όλα θα πάνε καλά." Πλέον δεν είχα κανέναν.

   Είχε περάσει ένας μήνας και ακόμα να το ξεπεράσω. Πήγαινα συχνά στο νεκροταφείο και της έλεγα πόσο μου λείπει. Στεκόμουν πάνω από την μαρμάρινη ταφόπλακα της και τα δάκρυα μου έβγαιναν ανεξέλεγκτα.

"Ηρέμησε κορίτσι μου." Προσπαθούσε να με παρηγορήσει η θεία μου κάθε φορά, αλλά άδικος κόπος.

   Επειδή ήμουν ανήλικη ακόμα και είχα χάσει και τους δύο γονείς μου, η επιμέλεια μου πέρασε στην θεία Έιμι. Το σπίτι της μητέρας μου το πούλησε ώστε να μην χρειαζόταν κάθε φορά που θα περνούσα από κει, να μου έρχονταν στο μυαλό όλες εκείνες οι αναμνήσεις που με πονούσαν. Μετακόμισα στο σπίτι της για να νιώθω πιο άνετα. Ή τουλάχιστον, αυτή πίστευα ότι εκεί ένιωθα πιο άνετα. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να γυρίσω πίσω στο παλιό μου σπίτι. Αλλά αυτό δεν γινόταν. Όχι πια.

   Γυρίσαμε πίσω στο σπίτι μας, όπως μου έχει πει να το αποκαλώ και εγώ έκανα αυτό που έκανα συνήθως... Ανέβηκα στον πάνω όροφο του σπιτιού και κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου. Έπειτα άνοιξα το παράθυρο του δωματίου μου και πήδηξα από το περβάζι. Προσγειώθηκα στο έδαφος και άρχισα να τρέχω προς το δάσος. Αυτό άρχισα να το κάνω απ' τις πρώτες μέρες που είχα μετακομίσει στο σπίτι της θείας μου. Ο Τάιλερ μου είπε ότι όταν θα θέλω να βγαίνω κρυφά από το σπίτι, ο πιο εύκολος τρόπος ήταν το παράθυρο.

"Μην κάνεις σαν μωρό." ψιθύρισε για να μην ακουστεί ένα βράδυ. Στην μέση του πουθενά ήταν το σπίτι και η θεία μου κοιμόταν πάντα πολύ βαθιά... Γιατί ανησυχούσε...

"Δεν μπορώ, φοβάμαι!" Επέμενα εγώ, αλλά αυτός δεν το έβαζε κάτω. Βρισκόταν στο έδαφος, κι όμως κατάφερε να βρεθεί δίπλα μου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. "Πώς το έκανες αυτό;" Τον ρώτησα έκπληκτη και εκείνος χαμογέλασε πονηρά.

"Όπως θα κάνεις και συ αυτό." Μου απάντησε και χωρίς να χάσει άλλο χρόνο, έσπρωξε απαλά την πλάτη μου προς τα μπροστά. Ως αποτέλεσμα αυτής του της κίνησης, προσγειώθηκα στο έδαφος. Και χάρης των γρήγορων αντανακλαστικών μου, έπεσα στα τέσσερα και έτσι δεν έφαγα τα μούτρα μου.

"Είδες πόσο απλό ήταν;" Μου είπε και εγώ του χάρισα ένα δολοφονικό βλέμμα που αν σκότωνε, θα ήτανε ήδη νεκρός. "Δεν θα πάθεις κάτι, μην φοβάσαι. Εμείς οι λυκάνθρωποι μπορούμε να αντέξουμε ακόμα και σε πτώση από γκρεμό. Εκτός κι αν είμαστε σοβαρά τραυματισμένοι, βέβαια."