The Sparks Of Life

Rozdział 6 "Kto to mógł być?"

Przez resztę dnia byłam obiektem spojrzeń. Jestem wkurzona na Irys, że dała się tak łatwo przyłapać na używaniu mocy. Nos i żebra bolały po spotkaniu Jess , ale cieszyłam się, że to już piątek. Może ktoś zapomni o zajściu na stołówce? Ciekawiło mnie też do kogo należał ten tajemniczy głos, który słyszałam w stołówce.
Jeśli sierociniec można nazwać domem, to właśnie do niego wracaliśmy.
Do najprzytulniejszych nie należał, ale to w końcu to tam się wychowałyśmy. Była to stara kamienica z końca 1939 roku. Uroczy budynek z szerokimi oknami i różowymi filarami. Cały zbudowany z czerwonej cegły pomalowany na niebiesko. Nad drzwiami, wykonany z dębowego drewna, wisiał napis sierociniec. 
Gdy już dochodziliśmy do domu Irys stanęła.
-Przepraszam! Powinnam być bardziej ostrożna. Nie musiałaś od razu mnie bronić! - to ostatnie dodała głośniej, prawie krzycząc. Jej włosy stały się niebieskie, ale czułam, że zaraz staną się czerwone.
-Wiem, że nie chciałaś pomocy, nigdy jej nie chcesz! - krzyknęłam - Ale pomyśl, nie przeżyłabyś tego! Wyobraź sobie co by było, gdy... - wtedy znów usłyszałam ten sam tajemniczy głos, ale nigdzie nie mogłam go zobaczyć.
- "Spokojnie maleńka, dobrze postąpiłaś, jeszcze się przekonasz wyjdzie na twoje."
Stanęłam jak wryta. Poszukałam go "radarem umysłów" i wyczułam go w krzaku po lewej.
-Wszystko okej?- spytała się Ika , na co ja kiwnęłam głową. - Po co używasz mocy?
-Tak, tak wszystko okej.- dodałam pośpiesznie. -" Kim jesteś?" - spytałam w myślach nieznajomego. Na razie nie miałam siły wchodzić do jego głowy, szczególnie po akcji w stołówce.
-" Wkrótce się dowiesz." - odpowiedział i odszedł, dalej już go nie wyczuwałam.
-Halo jesteś? Wybacz, że na ciebie nawrzeszczałam. - zaczęła błagalnie Ika.- Dziękuję, że się za mną wstawiłaś. Nie wiem jak bym sobie bez ciebie poradziła.
-Ta... Ta- Nadal myślałam o nieznajomym. Kto to mógł być? Z innej strony ucieszyłam się, bo dowiedziałam się właśnie, że ktoś, tak samo jak ja i Ika ma moce.
Jutro mam urodziny, po piętnastu, już szesnastu latach, dowiedziałam się, że nie tylko my mamy takie zdolności. Może jutro jakaś imprezka?