You Are Mine, Again? ( Again Trilogy #2)

Chapter 1

CHAPTER 1

I was just staring at him while he was reading the menu. Seryoso siyang nakatingin doon habang ako ay hindi parin makapaniwala na nasa harapan ko siya. How can he know that I am here? Hindi ko naman sinabi sa kaniya kung nasaan ako dahil baka sundan niya ako. Si Phoebe at ang magulang ko lang ang nakakaalam.

“ 2 maultaschen, schnitzel and Rouladen”

Nakatingin lang ako sa kaniya habang seryoso siyang tumitingin naman ngayon ng mga drinks. May hawak rin naman akong menu ngunit hindi ko 'to matingnan dahil sa pagkabusy sa pagtingin sa kaniya. Nang umalis na iyong waiter ay agad siyang tumingin sa akin.

Nakataas man ang kilay ay makikitaan mo ito ng saya. Ngumuso siya at nag lean forward to gave me another kiss on my forehead.

“ I badly miss you, my love”

“ You have so many endearment to me huh?”

I always hear from him the different endearment. Baby, my love, my dream. Ano pa ba ang hindi niya nasasabi sa akin?

“ And? What’s wrong with that? Kung pwede nga lang ubusin lahat ng endearment at sabihin iyon sa 'yo ay nagawa ko na”

Napanguso ako. 30’s na siya't lahat ngunit corny paring bumanat. But seriously, I miss him a lot. Ang hirap palang mabuhay na wala siya. Ngunit kontento naman ako sa mga kinalabasan.

He became more successful, I find myself more by being alone. We are now recover from the pain in the past. Sobrang dami ng nangyari. At talagang mapapaisip ako. Kung hindi ba ako lumayo, magiging ganito parin lahat?

I smiled more while looking at him. For sure he can see in my eyes the longing that I am feeling while looking at him. Asawa ko ba talaga ito?

Kahit rito sa Britanya ay marami parin talagang nakakakilala sa kaniya. He’s famous pala ha? Napapalingon ang ibang tao rito sa table namin. Gosh, my husband…he’s extraordinary for me. Nasa kaniya na lahat.

Sa totoo lang, ngayon lang ako nakapunta sa restaurant na ito. Kahit dalawang taon na akong narito ay hindi man lang pumasok sa aking isipan na kumain rito. Hindi dahil mukhang mahal kundi may nakakuha na agad ng interes ko bago ko pa ito makita. That restaurant is my favorite restaurant here in Britain. Masarap ang pagkain at may pagkamura pa.

Ngunit si Aston…parang alam na alam niya ito. Maybe, he once came here.

“ How did you know that I am here?” hindi ko napigilang itanong.

Kabilin bilinan ko sa magulang ko na huwag na huwag sasabihin kay Aston kung nasaan ako. Pero ang pinagtataka ko ay kung paano niya nalaman na narito ako. Si Phoebe? No, I always reminded her that don’t tell Aston where I am. Babalik rin naman kasi ako. Ngunit nauna talaga siyang makita kung nasaan ako.

I raised my one eyebrow when he looked away. Hindi naman yata magkasabwat itong sina Ethan hindi ba?

“ Well…let’s not talk about that. The important thing here is you are mine again”

Sa kabila ng kilig na aking nararamdaman ay may gana pa talaga akong simangutan siya. Na para bang sa ganoong bagay ay hindi niya mahalata na ako'y kinikilig. Nakakahiya kaya.

Gosh! Mag asawa na kami't lahat! Ano pa ang kinakahiya ko? He already saw my body for pet sake!

“ Are you sure?” pambibiro ko.

Mas lalo lamang tumaas ang pagkakataas ng kaniyang kilay. Hinawakan ang kamay ko na nasa ibabaw ng lamesa. Napatingin ako doon at hindi napagilan ang pagngisi. He was afraid huh?

Walang pinagbago sa tuwing natingin ako sa magkahawak naming kamay. Ang ganda nitong pagmasdan. Isang mahabang daliri ang nakapatong sa aking kamay. His fingers looks so beautiful on my hands. At kakaibang haplos sa aking puso ang aking naramdaman nang maramdaman muli ang kaniyang kamay sa aking kamay.