You Are Mine, Again? ( Again Trilogy #2)

Chapter 17

CHAPTER 17

“ Are you done with your paperwork's?” Bungad na tawag ni Aston.

Napasandal ako sa swivel chair at inikot ang ulo upang ma-excerise naman ito kahit papaano. Buong maghapon na yata ako rito sa mga papeles na binabasa ko na ang time ko lang para mag break ay anh lunch break. Isang oras lang ang pahinga ko at babalik na naman sa paperwork's. Sa tutuusin ay walang wala itong ginagawa ko sa ginagawa ni Aston.

If he’s the C.E.O of their company, mas marami pa rito ang kaniyang ginagawa. I'm sure na tambak ng papers ang kaniyang table ngayon, noong pumunta kasi ako kahapon sa office niya, may pabalik balik na tao na nagbibigay ng mga pipirmahan niya and approval for the meeting projects. May time na pabalik balik siya para sa mga meetings. Maisip ko palang siyang nahihirapan, I want to go with him.

Kaya nga pinagbubuti ko talaga na makapag trabaho. Gusto ko ring mahirapan dahil sa paperwork’s, hindi lang siya. Ayoko rin ng wala akong ginagawa. Sign na din yata ito na matuto na akong pangalagan ang kompanya namin. I need to use my knowledge after so many years.

“ Patapos na ako, how about you? How’s the meeting?”

Tumingin ako sa wristwatch ko at nakita na 5pm palang. 8pm ang karaniwang uwian ng mga empleyado kaya I have 3 hours to finished this papers and readings.

“ It went good. Did you eat your lunch?”

Unti unting sumilay ang ngiti sa aking labi. Napatingin ako sa tupperware na nasa coffe table. Wala na iyong laman at I make sure na mauubos ko talaga iyon. Hindi ko alam na nagpadala pala siya ng pagkain ko rito. He’s just too thoughtful.

Magpapabili na sana ako sa sekretarya ko ng pagkain nang sabihin niya na may padalang pagkain si Aston. Nagulat pa ako noong una pero agad ring nakabawi.

Hindi nga magkamayaw ang aking ngiti habang nakain ng lunch. He didn’t text me or call me earlier because I know that he’s busy with the meetings. Nagpadala nalang ako ng text sa kaniya na kumain na siya.

“ Hmm, I did. Thank you nga pala”

Narinig ko ang tunog ng ngiti niya sa kabilang linya. Inikot ko naman ang aking swivel chair para maiharap ito sa large glass na nasa likod ko. Kitang kita ko sa baba ang mga tao na naglalakad at iba't ibang uri ng sasakyan.

The sky are now color orange, it means papalubog na ang araw at dilim na ang kasunod nito. I gave a long breath seeing the beautiful scenery in front of me. It looks peaceful and beautiful.

“ You’re welcome, how’s your first day of work?”

Tinaas ko ang aking paa at pinatong iyon sa inuupuan ko. Tuluyan ng sinandal ang katawan sa swivel chair. Hearing his voice in the background while seeing this kind of scenery, I feel enthusiastic.

“ It’s fine, maraming binabasa pero hindi naman ganoon kabigat. Busy month ngayon sa kompanya namin, ganoon rin sa inyo, right?” tanong ko.

“ Hmm, don’t stress yourself okay? Learn how to take a rest too”

I chuckled and nodded my head like he was seeing it. Ibang haplos sa aking puso nang marinig ko ang pag aalala niya. I’ve never been so wrong of choosing this guy.

“ Yes, of course. You too, learn how to rest and don’t skip a meal”

Tumawa siya sa kabilang linya at hindi ko alam kung ano ang nakakatawa.

“ I didn’t skip my meal, baby. Takot ko nalang sa 'yo”

Agaran kong inirap ang aking mata upang maitago ang aking kilig pero may ngiti parin talagang kumakawala. Pilit na nga’ng tinatago lumalabas parin. Buti nalang at wala siya rito sa harapan ko dahil for sure aasarin lang ako no'n.