You Are Mine, Again? ( Again Trilogy #2)

EPILOGUE

EPILOGUE

This is the last chapter of this again trilogy #2, thank you for finishing this masterpiece. Let see each other again in trilogy #3. I hope this story will realize you how you should move forward and face the pain you are feeling. No need to hide, be brave and overcome your problem. You can do this! Remember that it's okay to not be okay. Crying will not make you weak, it will make you braver. You can do this little angel! No matter what you are feeling, it's valid. Someday, you will smile and will be okay. Don't rush things.

I don’t know what’s gotten on my mind and why did I’m asking for a help on Ethan. Maybe, because of wine I drank? I don’t know, basta ang sigurado ako lasing ako ngayon habang nakasandal sa backrest ng sofa. Nakapikit ang mata habang iniisip ang kaniyang mukha.

O siguro kaya ako humingi ng tulong kay Ethan dahil narin desperado na akong makasama siya. It’s been two years. Two fucking years since she left me. I am thirsty for her hug, kiss and voice. I want to hear her again! See her!

I badly miss her.

“ Ayokong magalit sila sa akin” bigo niyang sabi

Napamulat ang aking mga mata at pagod na tumingin sa kaniya. Kitang kita ko ang awa niya sa akin pero hindi ko ‘yon kailangan. Ang kailangan ko ay sabihin niya sa akin kung nasaan si Katarina. That’s what I want not his pity over me. Ayaw niyang sabihin sa akin. I don’t even care if I looked so desperate in front of him.

I badly want to know where she is! Hindi niya sinabi sa akin kung saan siya pupunta! Kahit magulang niya, si Phoebe hindi sinasabi sa akin! I bet they want it to be secret because they know once I found out where Kat is, walang pagdadalwang isip ako na sundan siya. And that’s what Kat don’t want me to do. She want us to heal alone.

Fuck it! Hindi ba pwedeng lampasan namin itong pagsubok na magkasama? ‘Di ba iyon naman dapat? Mag asawa kami eh. Pumayag ako sa gusto niya kasi kita ko sa mata niya desidido siya sa gagawin niya. At wala akong magagawa kung pinal na ang plano niya. Ang kaya ko nalang gawin ay sundin ang gusto niya kahit ito pa ay ang pag iwan sa akin.

I want to call her selfish but I just can’t cause I know that’s the only reason for her to be okay. I am trying here to be okay too…for our sons and for her.

Nawala rin ang connection namin simula ng umalis siya. I want to call her but I don’t even know her number. Ang kaya ko nalang talagang gawin ay hintayin siya…na bumalik. Pero kailan? Kailan pa? Nakakasawa ng araw araw bumalik sa bahay na alam kong wala akong maabutan doon. They left me in our house alone. Parehas nila akong iniwan.

Gusto ko itong isumbat sa kaniya pero hindi ko magawa. Dahil alam kong kasalanan ko rin ito. Pinayagan ko siyang umalis. Pinayagan ko ang gusto niya so I don’t blame her. I should blame myself more. Pinili ko ‘to.

“ Then don’t tell them that you told it to me” desperado kong sinabi

Ethan sighed and put his right elbow on the backrest of the single sofa. Nakatingin sa akin, pinagmamasdan ako. I didn’t take away my eyes on him. I want him to see him my pleading eyes. Na seryoso ako sa sinabi ko.

Wala sa isip ko na humingi ng tulong sa kaniya. Even in my dream, I don’t want to ask for his help but here I am…pleading him to help me. To tell me where my wife is.

Malapit na ang pasko at nasasawa na akong magpasko na mag isa. Na kada gabi ay pupuntang sementeryo upang i-celebrate ang pasko kasama ang mga anak ko. Kahit doon man lang ay may kasama ako.

Ethan sighed and massaged the temple of his head. Alam kong mahirap rin ito para sa kaniya. Ayaw niyang magalit ang tao sa kaniya. Lalo na si Phoebe. Sobrang magkakagulo kung silang dalawa ang mag aaway.