You Are Mine, Again? ( Again Trilogy #2)

Chapter 5

CHAPTER 5

“ Where are we going?” tanong ko pagkatapos nang mahabang katahimikan.

Lumingon siya saglit sa akin bago ituon ulit sa daan ang kaniyang paningin. Akala ko ay sasagutin na niya ang tanong ko nang bigla niyang hawakan ang aking kamay. Ang lagi niyang nakakaugalian na gawin sa tuwing siya ang nagda-drive. Gosh, even this gesture. I miss it. I miss everything about him that I regret leaving him. But if leaving him can make us okay. Mas okay na nga ginawa ko pa iyon.

It feels so nostalgic while looking at the window of the car, samahan pa ng hawak niya sa akin. Looking at the road, tree and building. Hindi parin ako makapaniwala na nasa Pilipinas na ako. Para bang isa lang itong panaginip. At nang lumingon ako sa kaniya. Doon ko nakumpirma na hindi 'to panaginip o ilusyon man lang. Dahil itong lalaki na nasa tabi ko. Sinundo talaga ako kung nasaan ako.

“ You’ll see”

Pinabayaan ko nalang siya at nagkibit balikat. Pinagmamasdan ko nalang ang mga nadadaanan namin. Masyado kaming nagtagal sa bahay ni Phoebe para abutin kami ng hapon.

At ngayon ay 'di ko alam kung pasaan kami. Hindi ito papunta sa bahay nina mom at lalong lalo na, na hindi ito papunta sa bahay namin. Hinayaan ko nalang siya at baka may lugar siya na gusto niyang puntahan. Seryoso kasi siyang nagda-drive kaya 'di na ako nagtanong. Baka seryoso rin iyong pupuntahan namin.

“ I want to help some kids who abandoned by their parents. Look at them, they are just walking in the streets without a decent clothes. I want to build a shelter for them”

Bigla kong ani nang makakita ako ng mga bata sa kalye. Ang iba ay may hawak ng karton upang kanila itong mahigaan. Some are looking for a food in the trash bin. And I can’t help but to feel pity when I saw a kids in the street. Hindi sila pinanganak sa mundo para makaranas dapat ng ganito. They need to have an education.

At sa murang edad nilang iyan, naranasan na nila ang mga dapat hindi nila nararanasan. Hindi dapat sila pauli uli sa kalye at sa tabi tabi lang matutulog. They need to have a home who can help them to be secure. They need to eat three times a day. And they need someone who can help them with their situation.

“ I will help you”

Napalingon ako sa kaniya at ngumiti. I'm glad that his on my side.

“ Thank you”

Karamihan ng mga bata sa Pilipinas ay nagiging krimenal na upang may makain lamang. Nagiging pulubi para may pambili ng pagkain. May mga ganito rin naman sa ibang bansa ngunit rito yata sa aming bansa ang maraming ganito. Ang batang walang pamilya at naasa nalang sa tapon tapon na pagkain.

Hindi ko hihintayin ang oras na kikilos lang ako kapag may tumulong na sa kanila. Dahil ako na mismo ang gagawa ng aksyon matulungan lamang sila. May sapat akong pera para maitulong iyon sa mga bata na pagala pagala. I have a money that can build a shelter for them and hire a people who can take care of them. Iyong mga katulong ko sa pag aalaga sa kanila.

“ You have a soft hearts to the kids huh?”

“ I don’t want them to be like that forever. Kung may maitutulong lang naman ako bakit hindi ko gawin 'di ba?”

Mas diniinan lang niya ang pagkakapit sa aking kamay at tumingin sa akin saglit bago sa mga bata na nasa kalye.

“ May maitutulong tayo”

“ Unahan na natin ang gobyerno”

Sabay kaming natawa sa aking sinabi at sinilip muli ang mga bata na aming nadadaanan. Saktong meron namang fast-food chain kaming nadaanan at karamihan ng mga bata ay nasa paligid noon. Nakatingin sa mga nakain.