You Are Mine, Again? ( Again Trilogy #2)

Chapter 2

CHAPTER 2

Hindi ako makagalaw habang nakaupo ako sa kaniyang hita. Hinayaan ko ang aking sarili na damhin muli ang yakap niya. I was looking at him with awe in my eyes. He was so scared, hindi lang kita sa kaniyang mata kundi ramdam ko rin ito mula sa pagkakayakap niya sa akin.

I fell silent for a moment, after the shared kiss. I can’t speak again. I felt dizzy by the soft kisses he gave me earlier. Looking back at the past, something in me in me stir. A strong feeling that if I don’t do that decision, hindi kami magiging ganito. Iyong kayang malagpasan ang problema kahit hindi magkahiwalay ang isa't isa.

Selfish man ako noon pero sa pagiging selfish ko ay may naidulot din namang magandang pangyayari ito ngayon. He was successful, I find myself and we both can stand without each other. But being in his arms again. I felt so alive and free from pain again.

“ I’m going to sleep here” deklara niya.

“ Why? How about your hotel room?”

Sinong tutulog sa hotel room niya? Kung dito siya tutulog ibig sabihin walang katao tao doon sa room n'ya. Hindi naman sa ayaw kong makasama o makatabi siya. Ang akin lang, paano ang kwarto niya? Paano kung may pumasok doon? Kahit wala naman. Mahigpit ang security at may cctv naman dito. Pero baka iyong mga gamit niya doon ay mawala. Ay oo nga pala. Wala kami sa Pilipinas.

“ What about my hotel room?” Binaon niya ang kaniyang mukha sa aking leeg. Like what he usually do.

God! I miss him so much. I miss everything about him. His gesture like this, his scent, his face and his voice. Ngunit kahit miss ko na siya noon pa man, I still need to be alone. To recover. To wash the guilt that I'm feeling. And to stay away in the meantime far from the places that will remind me of my sons.

At ngayon na alam kong magaling na ako. I will be back to my country. To my home.

“ Walang tao doon kung dito ka matutulog”

“ And? Walang mawawala doon”

Napanguso ako ng sabihin niya 'yon. Tama siya. Pwede naman niyang i-lock nalang ang pinto ng room niya. Napatingin ako sa buhok niya na may kahabaan na ngayon. At dahan dahan kong hinaplos iyon.

I brush his hair like I what I usually do when he wants me to baby him. Like this. Ang tanda na niya ngunit parang batang umakto pag ako na ang kaniyang kaharap.

Ano kaya ang masasabi ng mga tao pag nalaman nila na ganito umakto ang walang pakialam na lalaki sa mundo?

“ Can you keep playing my hair? I miss that”

Bigla nalang nanubig ang gilid ng aking mata nang sabihin niya iyon. My baby. Hindi ako sumagot at pinagpatuloy lang ang paglalaro sa buhok niya. Dahil baka sa oras na magsalita ako ay baka pumiyok ako. I bit my lower lip to stop myself from crying.

But how funny it is, na kahit pigilan ko ang aking mga luha. Hindi parin talaga sila nakikinig. They keep rolling down on my cheeks. Nag uunahan. My heart ache when he hug tightly. Like he don’t want me to let go. Napalunok ako ng malalim upang walang hikbi na kumawala.

I am crying silently and I don’t want him to know this. That I am crying. Ayoko na makita ulit siyang nasasaktan. While I was keep playing his hair, paulit ulit ko ring pinupunasan ang aking mga luha.

I don’t want him to see me crying. I want to stay brave in front of him. Dahil alam kong masyado siyang mahina pagdating sa akin.

“ I know you are crying”

At kahit itago ko ang anuman mang emosyon ko ay nalalaman at nalalaman niya parin. Na para bang may kapangyarihan siya na malaman lahat ng nararamdaman ko. Malayo man ako sa kaniya, kahit nakatalikod siya sa akin at kahit hindi siya nakatingin sa akin. Basa at ramdam niya ang nararamdaman ko.