You Are Mine, Again? ( Again Trilogy #2)

Chapter 7

CHAPTER 7

The update will be delay, let me enjoy my vacation. And enjoy yours too.

“ I'm sorry” that’s what I said after a long silence.

Agad niyang inahon ang kaniyang mukha sa pagkakasubsob sa aking leeg. His hug suddenly lose up. And when our eyes met, his tears started to flow. Sunod sunod. Agad niyang hinawakan ang magkabila kong kamay at nagmamakaawang tumingin na naman sa akin. His grip tightened onto my hands.

“ Please” he pleaded.

I bit my lower lip and kiss the tip of his nose. Dahil sa kaniyang iyak ay nahahawa narin ako. Hindi ko kayang makita na narito siya at nagmamakaawa sa akin. I can see him tough, not this weak. I can’t bear watching him crying and pleading at me the second time.

Masyado na akong walang puso kung pati ngayon ay hindi ko siya pipiliin. Wala siyang ginawa sa akin kundi samahan akong gumaling, he just want the best of me. At kahit ngayon lang din, hayaan ko siyang alagaan ako. Alagaan ako para maging maayos na ulit. Siya naman muna. Puso ko naman muna.

Hindi sa lahat ng oras ay isip lagi ang pinapairal ko. Na isip lagi ang aking sinusunod. Dahil nariyan din naman ang aking puso upang hayaan ako sa gusto ko. To choose what’s the best for me.

Dahil noong panahon na isip ko ang aking sinunod. Nagkamali ako roon. I didn’t calculate much on why I should choose the brain than the heart. Isintabi ko iyong puso at isip ang pinagtuunan ng pansin. Hindi sa lahat ng oras ay isip na lagi ang tama. We should follow our heart too.

Hindi man magkasundo ang isip at puso, nasa atin na iyon kung ano ba talaga ang pipiliin. Ang sarili natin o ang ating mahal. Ang puso natin o isip ba. I didn’t think hardly at this one but now, alam ko na iyong pipiliin ko. Sigurado na ako sa desisyon ko. Walang pag aalinlangan hindi katulad noon.

Masyado akong nasaktan upang piliin pa ang aking puso that time. Manhid na ako noon eh.

O cupped his both face and smiled at him. Encouraging him to smile again.

“ I won’t leave. Sinabi ko na iyon at pinangako sa 'yo. Ikaw naman muna”

Para siyang nakahinga ng maluwag nang sabihin ko iyon. Unti unting lumiwanag ang kaniyang mukha at tumigil ang pagtulo ng luha. The pain are now replace by a happy face. Hindi matumbas ang kasiyahan at kapayapaan na kaniyang naramdaman nang sabihin ko iyon.

“ Really?”

I nodded and kiss his lips that he answered immediately. I wrap my hands all over his neck and moaned when he entered his tongue on mine. Hinagod niya ang kaniyang kamay sa aking likod at unti unting binagsak sa kama.

He placed his arms on the top of my head and stared at me for a long minute. Nakadagan na siya sa akin ngunit suportado ang timbang upang hindi niya ako madaganan. The petite body of mine are under this muscular body of him. Hindi malabong hindi makita ang pagkakaiba ng aming katawan.

“ Don’t scared me like that. It’s not funny” seryoso niyang ani.

I smiled and wipe the tears on his cheeks and kiss his eyes that makes him close it. Nakita ko rin naman agad ang pag usbong ng ngiti sa kaniyang labi. There it goes, I can’t stand seeing him crying and be weak. Although I accept his weakness ngunit hindi pa ako sanay. Mas doble ang sakit makita siyang nasasaktan.

“ I won’t”

His looks feels like surreal. I can feel so special when he stared at me. It was so dream like. Like I am princess and I was laying on the bed, a royal bed. And he was the prince that come to my life. He saved me from a villain. Like I was in the book.