You Are Mine, Again? ( Again Trilogy #2)

Chapter 9

CHAPTER 9

The day ended up so well. Magtatanghali na nang umalis na sina mom upang magtrabaho. I promise to them that I will help them next week.

“ Oh sige, kung iyan ang gusto mo. Enjoy your stay here dahil Kakarating mo lang. Next week kung gano'n” iyan ang sinabi nila sa akin bago sila umalis.

We are on our way to our house at hindi naman ganoon ka traffic dahil tanghali. Tuwing umaga at hapon lang. Uwian at pasukan kasi ang oras na 'yon eh. Kaya naman maluwag luwag ang kalsada.

Wala akong ginawa kundi ngumiti at makipag kwentuhan kasama ang aking magulang kanina. We talked about my stay in Britain and a little bit about the past. Kailangan rin kasing i-open ang topic about sa past para kahit papaano ay makatulong iyon para mawala ang sakit. I don’t want to run away from the pain. I want to face it. Walang magagawa kung tatakbo ako.

“ Sa bahay nalang ba tayo kakain o sa resto?”

Lumingon ako sa kaniya nang itanong niya iyon. It’s already 12 noon and we should eat our lunch right now. Ayaw ko naman na sa labas pa kakain, sa bahay nalang.

“ Let’s eat our lunch in house, you cook”

He nodded and make a u-turn, sinawa ko nalang ang aking paningin sa kakatingin sa mga nadadaanan namin.

“ Okay, if that’s what you want. I’ll cook” panunudyo niya.

Inirapan ko lang siya sa kaniyang panunudyo sa akin. Tila ba parang pinaparating niya na miss na miss ko ang kaniyang luto. Excuse me? I'm just too lazy to cook, kaya ayaw kong magluto. Tuwing tanghaling tapat ay lagi nalang akong tinatamad. Mas magaling siyang magluto kesa sa akin. I like his cook, he is better than me.

Nakarating na kami sa village ng mga 12:30. Thirty minutes kaming bumyahe. Ganoon kalayo ang bahay ng parents ko sa bahay namin. Fifteen minutes lang ang byahe kapag bahay ni Phoebe ang pupuntahan namin. Malapit lang namin kasi. Magkalapit na ang village namin.

Bubuksan ko na sana ang pinto ng sasakyan nang maunahan na naman niya ako. He was smiling but I make a make face that makes him chuckled. He loves to open the door for me 'no?

“ Change your clothes while I'll cook our lunch”

“ Okay”

Umakyat na ako sa taas at pumunta sa aming kwarto upang makapagbihis na ng damit. Cotton short at t-shirt lang ang sinuot ko. Nagtanggal narin ako ng make up sa mukha bago bumaba. Nang makapasok sa kusina ay naamoy ko kaagad ang sinigang na kaniyang niluluto.

“ That’s smell yummy” I compliment and hug his back.

“ The food or me?” he smirked

Natawa ako at mas lalo pang hinigpitan ang yakap sa kaniya. Yakap ko siya habang hinahalo niya ang kaniyang niluluto. I was just watching him cook in awe.

“ Your so full of yourself”

“ Bakit? Hindi ba ako masarap?”

Tinakpan niya ang kaldero at umikot para humarap sa akin. Ayan na naman ang kaniyang nanunudyong tingin.

“ Hindi pa kita nakakain kaya hindi ko malalaman kung masarap ka ba” kibit balikat kong sagot.

“ Ikaw palang kasi ang nakakain ko”

Hinampas ko ang kaniyang balikat at tumingin sa paligid dahil baka may nakakarinig na pala sa amin. His mouth don’t have a filter.

“ Sira ulo!” na kinatawa lang niya.

Umalis na ako sa kaniyang harap at nag ayos nalang ng mga pinggan sa lamesa. Nagtimpla narin ako ng juice ngunit agad akong pinigilan ng isang kasambahay. Mukha siyang takot habang binabawi sa akin ang pitsel.