"Niye bu kadar heveslisin?"
"Kitaplar dostum, sadece okumaya, boş vakti değerlendirmeye yaramaz. Bir insanlığı anlamayı sağlar. Kitaplar sadece yazılı film vari şeyler değildir. Kitaplar sosyolojinin, psikolojinin, mimarinin, müziğin ve insan elinin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🥀
Birkaç haftası daha olur sanmıştı. Ama hastalığı artıyordu. O gece Metin Bey ve Sevda Hanım rahat bir uyku çektiler.
Tahir izin alıp okul bilgisayarından filmi bitirdi. Bitirir bitirmez yola düştü. Ha bire ağlıyordu. Niel ölmüştü. Çolpan'ın ölmesinden korkuyordu. Çolpan ile dostluklarını Niel ve Todd'a benzetiyordu. İçi huzursuzdu. Ağlaması yeni durmuştu. Mahallesine varınca korkudan buz kesildi. Bir yığın insan kargaşası, ağlamalar, başına siyah türban takmış kadınlar... O olmasın, lütfen Tanrım. O olmasın. Çolpan'ı bu karmaşadan çıkardılar. Sevda Hanım fenalaştı. Tahir'in başı dönüyordu.
"Kimsiniz siz, Zühre'mi nereye götürüyorsunuz?" diye bağırdı. İnsan karmaşı arasında itilip kakılıyordu.
Ağlıyordu. Bunca dediği şey... Niçin anlamamıştı, niçin? Ellerini yumruk yapıp başına vuruyordu. O ölmedi, ölmedi. Ha bire eliyle başına vuruyordu. Metin Bey bileklerinden tutup ona engel oldu. Vasiyetnamesini eline verdi. Elleri titreyerek okumaya çalıştı Tahir. Zihni hiçbir şey almıyordu.
"O ölmedi. O o, o ölmedi o."
Metin Bey, elini ağzına götürdü. Kendini zor tutuyordu.
"Ölmedi Çolpan, ölmedi. "diye bağırmaya başladı Tahir. Elleriyle başını sardı. Zihnindeki sesleri ve ağrıyı elleriyle durdurmaya çalışıyordu. Kafasını sıkıp patlatmak istedi. Mustafa Bey gelip oğlunu aldı. Onu bu gürültüden, kavgadan, bu ölümden çekip almak istedi. İstediği kadar uzaklaşsın bunların hepsi Tahir'in içindeydi. Kavga içindeydi. Ölüm içindeydi.
Çolpan'ı aldılar, yıkadılar. Sonra namazını kılmak için evin arkasındaki yere gidildi. Mezarı çoktan o ağacın altına kazılmıştı. Namazı kılarken "Ve celle senâük." dediğinin farkında varınca bayıldı Tahir. Mustafa Bey'le birlikte birkaç kişi namazı bozdu. Tahir'i çam kolanyasıyla bir güzel ıslattılar. Bir süre sonra kendine geldi. Ayılınca gözlerini berrak gök karşıladı. Bir süre idrak edemedi. Bulutlara bakıp gülümsedi. Yüreğinde büyük bir boşluk vardı. 'Buraya son gelişim olmayacak.' Gözleri gözlerinde belirdi. Ağlarken "Gitti babacığım, gitti. Bir daha gelmeyecek." diye babasına sarıldı. Canını alıyorlarmış gibi hissediyordu. Canını almışlardı.
Namazdan sonra vasiyeti üzerine Sevdadır şiirini okuması için ayağa kalktı Tahir. Mezarın başına geldi. Sarhoş gibi sallanıyordu. Gözlerini sığla ağacına dikti. Onları açık tutmakta zorlanıyordu. Hayır, hayır, hayır, o ölmedi.
"Göğü kucaklayıp getirdim sana kokla açılırsın
solmuşsun benzin sararmış yorgun bir işçinin yüzüne benziyor yüzün."
Ölmedi. Tahir ağlamaya başladı. Gözleri şişmiş, salına salına söylemeye devam etti şiiri.
"öyle bükük bakma bana
çam kolonyası getirdim sana kentli dağlıların haklı sevdasını bolu ormanlarından çarpan bir koku sanki köroğlunun ter kokusu aman kokusu, billah kokusu canlarım ,canım benim
üzme kendini bu kadar sana umudu öğretemeyenlerin suçu mu var bak yeryüzü ne kadar geniş ne kadar dar
Dur akıtma gönlüm yaşını gözünden öpecek bir yer bırak oy bana en yakın bana en uzak sevgili yar hasretine vur beni"
Ayakta durmakta güçlük çekiyordu. Gözlerini sıkıca yummuş saçlarını çekiştiriyordu.
"Giyecek çamaşır getirdim sana adettir diye değil, sevdim diyedir bağışla, eski biraz bedenim uygundur diye bedenine elimle yıkadım, ütüledim elma ağacında kuruttum"
Tahir uzun bir süre ağlamaktan okuyamadı şiiri. Metin Bey, Sevda Hanım, çocuklarının hâlini gören Muazzez Hanım Ve Mustafa Bey ağlıyordu. Ve hassas kalpli niceleri...
"Günler sarmal bir yay gibi bunu unutma bahar annemizin yemenisindeki solgun çiçektir bunu unutma seni ben her yerinden öperim beni unutma"
Anılar inkişaf ederken daha çok ağlıyordu. Derin derin nefes alıp gözlerini sildi. Dizleri, baştan aşağı titriyordu. Zihni fazla gürültülüydü.
"Kadere inansaydım sana inanırdım düşürmem sigaramın ucundaki külü ben
öyle kırık bakma bana caddeler nasıl da genişliyor sana bunu söyleyecektim bileyli bir makas vardı yanımda sana bunu söyleyecektim hadi kes büyüyen tırnaklarındaki kiri sana bunu........ oyyy nasıl söyleyebilirim deliren sevdamızın kısrak huyunu
Elimi tut tuttururlar, o kadarına izin verirler kahreden bir ayrılığın çılgınlığı değil bu bir isyanın kelepçeleşmiş resmidir parmaklarımız
sen içerde ben dışarda..... oyyy mahpusluk mahpusluk......"
Derin bir nefes aldı. Yutkundu.
"Bir gün elbette Arkadaş'ı seveceksiniz. (Arkadaşı seviniz.)" diye şiire ekleme yaptı. İç çekti. Başını elleri arasına aldı. Kravatı bozulmuştu. Boğazını temizleyip konuştu.
"Çolpan, bu şiirin sahibi Arkadaş Zekai Özger gibi çok genç yaşta... " Boğazına bir yumru oturdu.
"Çok genç yaşta ayrıldı aramızdan. "
"O yaşama sevinciyle doluydu." Kesik kesik ve acıyla konuşuyordu.
"Gözlerinde bir şeye tutunma ihtiyacını gördüğümde kitaplarla çıkagelmiştim karşısına. O ve ben iyi bir dost olmuştuk."
"Ben bugün bir dostumu değil kendimi kaybettim." Ağlamaya başladı Tahir. Daha fazla konuşamadı. Başı dönüyordu. Geri dönerken yalpaladı. Babası yetişemeden tekrar bayıldı.
Niel öldü. Çolpan öldü.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
