chocolate scent |taekook

|1| Yalan

Siz hiç, sonunun kötüye gideceğini bile bile o yanlışı yapmaya devam ettiniz mi?

İşte benim yaptığım tam olarak buydu.

Ortaya bir yalan atmıştım ve bu yalan başıma bela olmak üzereydi. Tam 8 yıl önce, babam Omega olduğum için, benden nefret ettiğini ve çocuğunun bir Alfa olmasını istediğini söylemişti. Bu yüzden bana hep soğuk davranmış, el kaldırmasa bile bakışlarıyla veyahut sözleriyle defalarca kez kalbimi kırmıştı.

Bunlar çocukken olan şeylerdi fakat bana sürekli bunları söylemiş olması, artık moralimi ve duygularımı zedelemiş, bu yüzden de psikolojik sorunlar yaşamamı sağlamıştı. Onun karşısında, bir kere bile ağlamamıştım fakat gece döktüğüm göz yaşları nedeniyle önce uyku düzenim bozulmuştu. Ardından, hiçbir duygu belirtisi göstermemeye başlamıştım.

Hâl buydu ki; babamın bana göstermediği ilgiyi, gözümün önünde başka yaşıtım bir çocuğa gösterdiğinde sadece omuz silkip banane diyecek hâle gelmiştim ve bu durum abim tarafından farkedilmişti.

Daha sonra ise, kendimden bağımsız bir şekilde kâbuslar görmeye başlamış, bu yüzden uyuyamaz olmuştum. Geceleri uyuyamadığım için gündüz uykum oluyordu, lâkin babamın ters tavırları nedeniyle gündüz de uyuyamıyordum. Her şeyden aşırı kolay etkilenen bir yapım olduğundan, babamın dedikleri psikolojimi fena etkilemişti.

Herkes, geceleri attığım çığlıkların nedenini sorup, kâbuslar mı görüyorsun, diyerek diretmişlerdi fakat tam bir aptal gibi davranmış, babamdan korktuğum için kabul etmemiştim. Ya da hatırlamıyorum demiştim. Şuana kadar, beni etkileyen bütün kâbuslarımın hepsi, salisesi salisesine aklımdayken söylediğim yalan, az sonra babamın karşısında ortaya çıkacaktı.

Yaklaşık 20 dakika önce çıktığım seanstan hemen sonra psikoloğum Bayan Min, annem, babam, abim ve beni odaya çağırmış, yaklaşık 5 aydır girdiğim seansların sonucu hakkında konuşmak istemişti.

Ve bana, ailene anlatmayacağım, benimle dürüst konuş, dediği için her bokumu anlatmış, gördüğüm kâbusların berbatlığından bahsetmiştim. Babam yüzünden, Omegalığımdan nefret ettiğimden hatta. 5 aydır haftada iki gün gelip seansa giriyordum fakat değişen hiçbir şey yoktu.

Hâlâ kabuslarım peşimi bırakmamış, her gece babamın bana nefret haykırışları kulağımda yankılanmaya devam etmişti. Gördüğüm kâbuslar genellikle babamla ilgili oluyordu, ve gel gör ki; her seferinde benden nefret ettiğini, itibarını zedelediğimden bahsediyordu.

"Bay ve Bayan Jeon," diyerek başladı söze. babam ve annem ciddi bir şekilde psikoloğa odaklandığında, o bakışlarını bana çevirmişti, ben ise anlatmaması için yalvaran bakışlar atmaya başlamıştım.

"Jeongguk, aslında sorunu tamamen psikolojik. Bir süre daha gelmesi gerekiyor." Bunu söylediğinde, bakışlarımı farkedip beni zor durumda bırakmayacağını zannetmiştim lâkin hayır, o beni tamamen zor duruma sokacak o cümleleri söylemişti.

"Her gece kâbuslar gördüğünden bahsetti," abim Namjoon, babam ve annemin bakışları anında beni bulurken, başımı yere eğip, her suçlu çocuğun yaptığı şeyi yaparak izlemeye koyulmuştum fakat bu kez halı deseninin yerini mermer zemin almıştı.

Abim, yalan söylemenin hesabını evde soracağım, der gibi bakarken babam, ne demek istediğini anlamadığım sinirli bakışlarını son kez gözlerimden çekmiş ve tekrar Bayan Min'e çevirmişti. Siz siz olun, psikologlara hiçbir bokunuzu anlatmayın.

Korkuyordum. Yaşım 19 dahi olsa, babam bana el kaldırmaktan çekinmeyecek acımasız bir alfaydı. Abim de bir Alfa olarak doğmuştu ve onun gördüğü ilgiyi ben asla görememiştim. Bir kaç seansla eski enerjime kavuşamayacağımı biliyordum fakat içimi dökmek iyi hissettiriyordu. Eve gidince adım kadar emindim ki, önce babam hesap soracaktı. Onlara yalan söylediğim için. Ardından abim, ortak kullandığımız odamızda yalnız kaldığımda ya nutuk, ters anına denk geliyorsa kısa bir azar çekecekti.