PULANG-PULA na ang ilong ni Sabrina sa kaiiyak that night pero hindi niya mapigilan. Kerkie came to talk to her about them. He loves her! She knew that. Nakita ng isang kasambahay nila ang kahon ng letters na iniwan niya sa unit nito kanina. He read the letters and he wanted to give it a shot. The shot she blew away. Ang tanga-tanga niya, ilang beses na ba sinabi ng mga kaibigan na ipaalam niya? Pero ano? Wala siyang ginawa hanggang malaman nito ang lahat.
Galit ito sa kanya, no stratch that, he was very mad at her. Lalong hindi na niya alam ang gagawin. Pagkatapos ng eksena kanina pumanik na siya sa kuwarto ng kambal. Tumabi siya at niyakap ang mga bata. She hope this will pass. Ayaw niya pag-agawan nila ang custody ng mga mata.
Nang gumalaw si Nathan at siniksik ang sarili sa kanya ay napaluha na na man siya. Mahal na mahal niya ang mga bata. Hindi niya hahayaan na maipit ang mga ito sa gulo nila.
Kinabukasan, mas pinili muna niya bigyan ng oras si Kerkie. Magbabago pa naman ang desisyon nito. Mga alas-kuwatro na ng hapon nang makatanggap siya ng sobre na nagsasabi na gusto ni Kerk ng sole custody sa mga bata. Naalarma siya. Ang bilis naman. Puwede naman nila pag-usapan iyon.
Hindi na nagsayang ng panahon si Sabrina at kakausap niya ito. Aayusin nila iyon para walang mahirapan sa kanila. Pumunta siya sa bahay ng mga ito pero hindi pa diumano ito nauwe doon. Alam niya na nasa unit nito ang lalaki kung wala sa bahay ng mga ito. Wala siyang naabutan na tao sa unit nito pero bukas iyon. Pumasok na lang siya at doon naghintay. Hindi puwede na hindi nila ayusin agad iyon. Hindi siya matatahimik kasi baka bukas makalawa magulat na lang siya nasa korte na iyon. Ayaw na niya umabot sa ganoon.
It was past 6pm, kaya nagluto siya para kay Kerkie. She used to be with him in that place. Kaya kabisado niya bawat sulok doon. Umabot na ng 7pm pero wala pa din ito. Kapag 9pm at wala pa ito ay uuwe na siya. Hindi nakakatulog ang isa sa kambal pagwala pa siya.
It was quarter to 9pm nang bumukas ang pinto. Nagulat siya nang makita ang mga kaibigan ni Kerkie. Hindi niya masyadong kilala ang mga ito dahil hindi ito personal na pinakilala ng lalaki pero kilala kasi ang mga ito sa unibersidad nila doon.
Mabilis na nilapitan niya si Kerkie na tila lango sa alak. Tumulong siya sa pagpasok sa kuwarto nito. Bakit ito naglasing?
"What happen? Bakit hinayaan n'yo maglasing ng ganito si Kerkie?"
Tumingin iyong Daniel sa kanya, nakita niya ang panunumbat sa mga mata nito. Nag-iwaa siya ng tingin. Bigla ay nahiya siya. Nang magsalita iyong Wade, she frozed.
"Why do you hid the child, Sab? Karapatan ni Kerkie malaman ang tungkol sa anak n'yo." may panunumbat sa tono nito.
She felt the guilt and hurt. It was her fault. All of these. "'Yon ang dahilan kung bakit naglasing siya?" Bumuntong- hininga siya at hinaplos ang buhok ni Kerkie. Nasasaktan na naman ito dahil sa kanya. "I didn't want to hid then from him. Hindi talaga." Mabilis na inalis niya ang mga luha. "Salamat sa inyo. Ako ng bahala sa kanya."
"Take care of him, Sab. Please." ani Daniel saka lumabas.
She felt her heavy heart. Lalong bumigat iyon ng magsalita si Wade. Hindi pa pala umaalis ito.
"Hindi ko alam kung bakit mo nagawa itago ang anak n'yo sa kanya, Sab. Pero sana naman ay huwag mo siya idamay sa kung ano ang nangyari sa nakaraan ng mga magulang ninyo. Wala siyang kasalanan, Sab. Kung may ginawa man siyang mali. Sa tingin ko ay iyong minahal ka niya."
Totoo ang sinabi nito. Siya nga ang mali sa buhay ng lalaki. Ang mahalin siya.
"I know, that's his biggest mistake." she felt defeated. Hindi na niya dapat ilaban iyong sa kanila nito. Ang mga bata na lang siguro ang dapat isipin niya.
