Kahve | Texting

18.Bölüm❥

Hayatta asıl önemli olan; hala yaşıyorken, asla geç olmadığına inanmaktır. -The Jacket

☕

Geçmiş

Kafeteryadan çıkıp adımlarımı okulun çıkışına yönelttim. Yorucu bir günden sonra beni rahatlatabilecek tek şeydi, kahve.

Telefonuma gelen bildirim sesiyle, elimi uzun tuniğimin cebine atıp telefonumu çıkardım. Annemden geldiğini görünce yüzümü kaplayan gülümsemeyle tek elim klavyeye gitti.

Önce üstüme düşen gölgeyi farketmemle kafamı kaldırmak istedim. En son gördüğüm siyah ayakkabılardı. Tenimde hissettiğim acıyla dudaklarımdan küçük bir inleme çıktı.

"Ah, yandım!" Hızla elindeki kahve bardağını yana attı. Galiba onun elindeki kahve dökülmüştü, üzerime. "Kusura bakmayın ben görmedim." Gözlerimi siyah ayakkabıların sahibine çevirdim.

Canım acıyınca agrasif birisine dönüşüyordum. "Önüne baksaydın görürdün." Dışardan gelen rüzgarla biraz olsun vücumdaki acı azaldı.

Kaşlarını hayretle kaldırdı. "Pardon ama siz de önünüze bakmıyordunuz küçük hanım."

Küçük hanım derken?

Küçüğe benzeyen bir tarafım mı vardı?

Tamam benden iki üç kat büyük olabilirdi ama bu benim küçük olduğumu değil, onun büyük olduğunu gösterirdi.

Bende önüme bakmıyordum ama burada canı yanan ben olmuştum. "Öyle mi?" Aklıma gelen şey hiç akıl kârı değildi. "Madem ikimizde önümüze bakmıyorduk, ödeşelim o zaman." Elimde tuttuğum kahvenin hızla kapağını açıp yüzüne serptim.

Sadece beş saniye içinde gerçekleşmişti ama ağır çekim de yavaş yavaş olmuştu sanki.

Gözlerini sımsıkı kapatmış bekliyordu. Şansımı çok mu zorlamıştım? Gözleri kapalıyken konuştu. "Sana üç saniye veriyorum. Kaç." Şöyle bir baktım.

Bu adam beni çiğ çiğ yerdi!

"Ciddi ciddi söylüyorum. Kaç." Telefonumu sımsıkı tutup yanından koşarak geçtim. Hızla fakülteden çıkıp turnikelere doğru koşar adımlarla gitmeye başladım. 

Başıma bela almadan duramıyordum.

☕

Biraz erken geldim. Olsundu zmdjmxks

O DEĞİL DE BİR 28. BÖLÜM YAZDIM, BEN BİLE FEELS GEÇİRDİM AĞAĞAĞAĞA

Neyse Allah'ın izniyle yarın görüşürüz. Hayırlı geceler ponçik kalplerine ekmek bandıklarım. ❣️