"Bilmiyorum inanın gerçekten bilmiyorum!" diye sinirle bağırırken sakinleşmek için koltuğa oturdum. Dirseğimi dizime yaslarken telefonun karşı tarafında konuşan görevliye ne cevap vereceğimi bilemiyordum.
"Plan mahvolmayacak...!" diye kendimi sakin tutmaya çalışarak cevap verdim.
"Yolladığım konuma gel. Yüz yüze görüşmemiz lazım."
Telefonu kapatıp askıdan siyah kot ceketimi aldıktan sonra evden ayrılıp hızla arabaya bindim. Uzun süren bir yoldan sonra uçurum kenarında durduğumda arabaya yaslanmış bir şekilde bekleyen Fatih'e bakıp gözlerimi devirmek istesemde vazgeçtim şiddetli esen rüzgara ayak uydurarak yanına gittim.
"Geç kaldın."
"Sen erken gelmişsin." diyip bende onun yanında arabaya yaslandım ve şiddetli rüzgardan dolayı büyüyen dalgalara baktım.
"Sinirli gibisin."
"Mutlu mu olmam gerekiyordu."
"Problemleri çözmek senin işin."
"Problemler çözülmek içindir ama benim canımı sıkan belirsizlik."
"Bilmediğin bir şey olduğunu bilmiyordum."
"Bilmediğim bir şey değil fark edemediğim bir şey var."
"Ve bu da başına bela oldu." dediğinde hıhlarcasına güldüm.
"Benim belam kendimden büyük olamaz. O yüzden bunlar benim bir anlık sinirimden başka bir şey değil."
"Durumlar karışık."
"Farkındayım."
"Nasıl?" dediğinde derin bir nefes alıp yaslandığım yerden doğruldum ve ona baktım.
"Farkında olmasaydım burada olmazdım." dediğimde gülerek kafasını iki yana salladı ve cebinden siyah bir bandana çıkardığında bu sefer gülen taraf bendim.
"Bu kadar komik olan ne?"
"Göz bandı, gerçekten mi?"
"Binanın gizli olduğunu biliyorsun."
"Merak ediyorum gerizekalı yerine koyduğun kişi ben miyim yoksa siz misiniz?"
"O ne demek?"
"Binanın yerini biliyorum."
"Bilemezsin. Çünkü..."
"Çünkü her seferinde yolları ezberlemeyeyim diye farklı yollardan gidiyoruz ama bu yolu bilmeme engel değil hatta hepsini öğrenmeme daha çok yardımcı oldunuz, teşekkürler." dedikten sonra kendi arabama yöneldim.
"Nereye?"
"Yolu biliyorum. Sende çok istiyorsan beni takip et." dedikten sonra arabayı çalıştırdım ve Orman yoluna girdim. Bir kaç kilometre daha gittikten sonra torpidodan kendi ürettiğim tabletimi çıkardım ve bir kaç kod girdikten sonra kendi ürettiğim yapay zekaya bağlandım.
"Candy?"
"Buyrun efendim."
"Bina girişini aç."
"Konum bulundu. Teşkilat binasına girişiniz onaylandı. Hoşgeldiniz efendim." dedikten sonra yerin altına açılan yola girdim ve uzun labirent yolu geçtikten sonra çıkışa ulaşıp giriş sistemini geçtim ve yeraltı otoparkına arabamı park edip merdivenleri çıkarak yeraltında ki kapıdan binaya giriş yaptım. Etrafta koşturan ve birbirlerine emir veren insanlara göz ucuyla baktıktan sonra kimlik kartımı çıkardım ve asansör de okuttuktan sonra 5. kata çıkıp toplantı odasına yöneldim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gece'nin Ay'ı
Teen Fiction"Hayat neydi? Kimin çocukken mavi önlük giyip mutlu bir hayat yaşamasına, ya da şiddet mağduru olup hayatındaki tek renklerin bu morluklar ve kırmızı kan olduğuna karar veriyordu?" ~~~ İnsan hayatına giren kişilerde kimin 'o' beklenen kişi olduğunu...
