RPW: THAT PRINCESS IS MINE

RPW:TPIM 13

Chloedia's POV

Maaga akong nag-impake, total alam na nilaang aalis ako. Hindi na rin ako magpapaalam sa mga bata para hindi sila maghabol. Habang nagtutupi ako ng mga damit at inaayos ang mga gamit na dadalhin ko, hindi maalis sa isip ko ang paghalik ni Kenji. Hanggang ngaayon, parang lumulutang pa rin ang puso ko.

Mahal ko ba siya? Mahal ko ba si Noah? Arghhh! Nakakainis na. Hindi naman pwede 'yon e. Dapat isa lang pero, bakit ganito?

Matapos kong mag-impake, tiningnan ko ang relo, alas syete na, pwede pang humabol sa biyahe. Nakahiram din ako ng kotse kay Buen . I'm so happy that Buen let me borrow his convertible porsche 911 targa. The feature is so amazing! I have my own targa, I bought it from New York's  edition. It cost 120,650 dollars and it made my 1st card broke. But the vibes is amazing and the idea is so brilliant! The roof is retractable into the body leaving the passenger cabin open.

Aside from that, binigay sakin ni Buen ang virtual key niya sa kanto kung saan malayo sa bahay nila. I don't want others to see me riding this expensive car, ayokong maissue. Yes, it's a virtual kasi voice activated ang car niya. I registered my voice aside from him para kahit wala siya, I can open the car.

"You ready?" I wink before diving into the best ride ever. Pinaharurot ko agad ang sasakyan pagkatapos niyang ilagay ang mga gamit ko sa passenger set.

Following the google map, It took me 1 hours and I found myself  on a Pier.

"Kuya, saan po papuntang Isla Gavio-la's?" tanong ko sa isang manong na nakaupo sa gilid. Sinusundan ko ang mga galaw ng mga tao at parang isang lokasyon lang sila papunta.

"Doon po Ma'am! Kailangan niyo pong iwan ang sasakyan dito at sumakay sa bangkang 'yan para makapunta sa Isla." Ano? So hindi ko mairarampa ang napakagandang sasakyan na 'to?

Tumango lang ako at ipinarke sa tamang parking lot ang sasakyan at inilabas lahat ng gamit ko. Hindi ko alam kung isang linggo lang ba o isang taon ako mamamalagi dito dahil sa sobrang dami ng dala ko.

"Need help?" tanong ng isang lalaking matangkad at mukhang pupunta din sa Isla.

"Kung kailangan ko ng tulong, dapat kanina pa ako nagpatulong at hindi na ako nag-abalang pahirapan ang sarili ko." saad ko bago ako umalis, puno ng bag ang kamay ko dahil sa sobrang dami. Binili rin pala 'to ni Buen kaya mga bago siya.

"Ang sungit mo naman." nakasunod pa rin ang lalaki at pinagmamasdan lang akong nahihirpan. Kung tutulong siya, dapat hindi na siya nagtanong. Dapat, nagkusang loob nalang siya. Hindi 'yong ang daming kuda, ending, 'di rin naman pala ako tutulungan.

"Alam mo, gusto mo ba sumabog ngala-ngala mo? I don't to stranger so stay away from me!" the guy nodded before he walked faster than me.

Kahit nahihirapan akong dalhin ang mga maleta na 'to, I'm still walking with poise. Parang mali ata ang suggestions ni Buen na dito ako pumunta. Should I go back?

Malapit na ako sa bangkang sasakyan ko papuntang Isla. Nagdadalawang isip ako kung tutuloy ba ako or what. But at the end, sumakay na ako. Maganda naman ang view.

Dapat pala, hiniram ko nalang din cellphone  ni Buen. Maganda ang view dito, the lights are so good. Ang ganda ng reflection nito sa tubig dagat. Im afraid of sea water kasi feeling ko, anytime pwede  kainin kami ng napakalaking pating o sunggaban kami ng malaking buwaya. Ewan basta gano'n napapanood ko sa mga movies. Unexpectedly magkakaroon ng panganib then you'll wake up seeing yourself na napadpad sa isang Isla, no foods, no internet, nothing but yourself. Then makikilala mo ang isang tang napadpad din na gwapo, hot na malaulam na. You'll fall in love with each other and ang ending, nakasurvive kayo. Edi sana all gano'n lang kadali.