RPW: THAT PRINCESS IS MINE

RPW: TPIM 20

Kenji's POV

"Isa kang...Royal..." pakiramdam ko'y nabibingi ako nang marinig ko ang sinabi niya.

"Ke-Kenj, hi-hindi ko alam paano ipapaliwang... Basta, ang sabi nila, isa kang royal. Hindi ko alam bakit, paano. Basta, ewan! Ang alam ko lang, kailangan nating maligtas ang mga kapatid mo. Kenj, parang ang bigat ng dibdib ko e, parang... may mangyayari..." kung totoo, paano? Naguguluhan ako. Pakiramdam ko'y nag-aapoy sa kaba at galit ang puso ko ngayon. Bakit kasi ngayon pa nawalan ng kuryente?

"Pa-paano tayo aalis?"pakiramdam ko'y hindi ko maitayo ang mga paa ko. Napailing lang si Chloedia habang nakatitig sa mga mata ko. Sira ang mga sasakyan at wala kaming ibang choice kundi ang hintayin ang bukas.

"Hindi ko alam... Pero, hindi ako mapalagay habang hindi natin sila makakausap...Hangga't hindi tayo sigurado na ligtas sila..." tanging paghinga nalang ng malakas at malalim ang nagawa ko dahil nangingig lang ang katawan ko.

Kung gusto nila akong patayin, ako nalang. Huwag sana nilang idadamay ang mga kapatid ko.

Kung sakaling totoo man na kabilang ako sa may mga dugong royal, bakit hindi ako hinanap ng tunay kong mga magulang? Bakit ngayon lang sila naghanap sa 'kin? Bakit kailangang madamay ang mga kapatid ko?

"Kenj, dito ka lang ha, kukuha lang ako ng flashlight sa kubo ko!"  tango lang ang tanging naibigay ko. Hindi pa rin ako makagalaw, hindi ko kayang ipaliwanag ang nararamdaman ko ngayon. Bakit ba nagkakaganito ang buhay ko? Bakit daig pa ang isang pelikulang ako ang bida? Bakit kailangan kong pagdaanan ang lahat ng 'to? Bakit kailangang ako nalang lagi ang nasasaktan? Do I really deserve this kind of pain? 

Chloedia's POV

Kahit madsyadong madilim upang makalabas ako, pinilit kong suyurin ang bawat sulok ng kubo niya. Hindi naman masikot ngunit nag-iingat ako sa posibleng maging sanhi ng pagkatumba ko.

Sobrang bigat ng dibdib ko na tila ba may mga hindi magandang naghihintay pagbalik namin sa Viza. Hindi lang sina Niña, Adie at kaloy ang inaalala ko. Laging nasa bahay sina Neo at ang kapatid ko. Ayokong ni isa sa kanila'y mapahamak. Ayokong maging sanhi ng kapahamakan nila. Hindi ko 'yon kakayanin.

I am currently walking outside, ilang metro lang naman ang lalakarin upang makapunta ako sa kwarto e. Ang tanging liwanag na gumagabay sa akin ay ang mga liwanag mula sa bukas na flashlights ng mga taong naglalakad rin.

"Chloedia..." Napatigil ako ng biglang may humawak sa kamay ko, pagkalingon ko'y si Noah. Our eyes met, but the pain is reccurring.

"Don't touch me..." I whispered.

"Chloedia, pwede ba tayong mag-usap?" Umiling lang ako at inalis ang kmay ko.

"Pwede ba Noah, I don't have time fixing our problem. Kailangan ako ni Kenji..." his shoulder lowered.

"'okay..." saad nito bago tumalikod.

"Kailangan niya tayo..." dahan-dahan itong lumingon at kumunot ang noo. He's holding his phone, flashlight on.

"What do you mean?!" I heavily breathe, I can't stop my tears thinking about the children.

"Ke-Kenji is like you.. He's a royal..a-and... so-someone is trying to ki-kill him.." nawala ang lakas sa mga kaay niya, dahilan upang bumaba ang kamay niyang kanina'y nakataas.

"A-ano?" I nodded.

"Yes Noah. I can't believe that this is happening. But this is the reality. At kinakabahala ko pa, hindi lang siya ang maaaring mapahamak. Ang mga kapatid niya'y nasa panganib... At hindi lang sila, madadamay pati ang kapatid mo at kapatid ko!"